Η αποικία της λήθης, της κ. Κλαίρης Θεοδώρου

Με απορρόφησε πολύ όσο το διάβαζα, είναι θα μπορούσα να πω ένα καινούριο διαμαντάκι της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, κυρίως όσον αφορά τα κοινωνικά μυθιστορήματα. 

Όταν το πήρα πίστευα ότι θα διαβάσω ένα μυθιστόρημα κατά κύριο λόγο ιστορικό, ή με βασική ιστορία την καθημερινότητα των κατοίκων της "αποικίας" στη Λέρο, όμως κατά τη γνώμη μου πρόκειται για κοινωνικό μυθιστόρημα που μας δίνει πολλά στοιχεία για την ιστορία και τη ζωή των ψυχασθενών στο ίδρυμα της Λέρου.

Νιώθω υποχρεωμένη να ξεκινήσω αναφέροντας το πιο σημαντικό από όλα για εμένα: την ιστορία διηγούνται σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας. Ο καθένας διηγείται το κομμάτι της πλοκής που τον αφορά, και όλες οι διηγήσεις είναι γραμμένες με τόση τέχνη που πολύ εύκολα καταλαβαίνει ο αναγνώστης ποιός μιλάει κάθε φορά. Πάρα πολύ μου άρεσε επίσης η εναλλαγή ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, οι εναλλαγές είναι άψογες χρονικά και καλύπτουν όλη την ιστορία. Σίγουρα αξίζουν συγχαρητήρια στη συγγραφέα. 

Οι πληροφορίες που δίνει για τη ζωή στην "αποικία"...είναι φριχτές, όπως αναμενόταν. Το πιο τρομακτικό από όλα είναι ότι όλα αυτά συνέβαιναν στο κοντινό παρελθόν, πολλοί από εμάς ζούσαμε μια όμορφη καθημερινότητα στην πολιτισμένη Ελλάδα μας και ένα βήμα πιο πέρα (εντός της χώρας) συνέβαιναν τα όσα περιγράφονται. Με αυτό εννοώ ότι όσα διάβαζα θα μου φαινόταν φυσιολογικά αν αφορούσαν εποχές γύρω στο Μεσαίωνα, αλλά όχι, συνέβαιναν μέχρι τη δεκαετία του 90!!!! 

Όσον αφορά το κοινωνικό τμήμα της ιστορίας ήταν επίσης ωραίο και καλογραμμένο, καταπιάστηκε με πολλά κοινωνικά θέματα χωρίς όμως να γίνει μελόδραμα ή να εκβιάσει τη συγκίνηση.

Είναι όμορφο, πολύ καλογραμμένο, διαβάζεται εύκολα και κρατάει το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκειά του.

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Λέρος 1975. Ένα αρματαγωγό του Πολεμικού Ναυτικού προσεγγίζει το λιμάνι του μικρού, ακριτικού νησιού. Μέσα του, δεμένοι χειροπόδαρα, άντρες και γυναίκες, επιβάτες σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή με προορισμό την «Αποικία», όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το ίδρυμα, που, παρά την αποστροφή που τους προκαλεί, τους εξασφαλίζει το ψωμί τους.
Ανάμεσα στα ανθρώπινα ράκη που καταφθάνουν στο νησί είναι και ο δεκαεξάχρονος Άλκης. Ο δικός του εγκλεισμός όμως, όπως και κάποιων άλλων που νοσηλεύονται στη Λέρο, ουδεμία σχέση έχει με κάποια ψυχική ασθένεια. Οικογενειακά μυστικά που δεν μπορούν να βγουν στο φως της συντηρητικής κοινωνίας, ανίερα ερωτικά πάθη και αναπηρίες κάθε μορφής θάβονται εκεί μια για πάντα. Άνθρωποι ξεγραμμένοι, με το κλειδί της τύχης τους πεταμένο στα αζήτητα, καλούνται να συμβιώσουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό και τρομακτικό συνάμα.
Χρόνια αργότερα, η νεαρή Έλλη προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεδιαλύνει το θολό παρελθόν της οικογένειάς της. Εγκλωβισμένη σε έναν κυκεώνα σκοτεινών μυστικών, αμφιταλαντεύεται μεταξύ αλήθειας και ψέματος, έρωτα και απελπισίας. Η Έλλη παλεύει να καταλάβει, να συγχωρέσει, να προχωρήσει. Μονάχα όμως η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, μπορεί να της χαρίσει μια φυσιολογική ζωή. Γιατί είναι πολύ άσχημο να μην έχει κανείς μέλλον, είναι όμως κυριολεκτικά αφόρητο το να μην έχει παρελθόν.

Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά, του κ. Αύγουστου Κορτώ

Πρόκειται για αναμνήσεις από τη ζωή του συγγραφέα δοσμένες με ευχάριστο τρόπο. Υπήρχαν στιγμές και περιγραφές που γέλασα φωναχτά, υπήρχαν και άλλες που πέρασα στα γρήγορα το κείμενο. Διαβάζεται εύκολα και δεν με εκνεύρισε όπως συμβαίνει με πολλά υποτίθεται χιουμοριστικά βιβλία που προσπαθούν τόσο πολύ να εκβιάσουν το γέλιο σε κάθε παράγραφο που στο τέλος τα αφήνω αδιάβαστα.

Επίσης αν θέλεις μπορείς να διακρίνεις και κάποια μηνύματα μέσα από τα βιωματικά του κείμενα: μιλάει για την παχυσαρκία, την κατάθλιψη, την ανάγκη για ενηλικίωση που όλοι βιώνουμε κάποια στιγμή, τα χρέη σε τράπεζες και άλλα παρόμοια καθημερινά. 

Μου άρεσε το βιβλίο και μπράβο του που άνοιξε έτσι την ψυχή του και μοιράστηκε τις αναμνήσεις του.

Βαθμολογία: 7/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά: ένα βιβλίο με προσωπικές ιστορίες καθημερινής παραφροσύνης, ακρότητας και αθεράπευτου πάθους – με το φαΐ, το ποτό, τα βιβλία, τον έρωτα. Aληθινά παραμύθια πίσω από τα κάγκελα, αλλά και μπροστά από αυτά, εκεί όπου λικνίζονται ή αιωρούνται μικροί γοργόνοι, μεγάλες ρουφιάνες, αλλεργικοί στο χρήμα, κατά φαντασίαν ετοιμοθάνατοι, γεννημένοι τύφλα, ηλίθιοι και e-λίθιοι, άνθρωποι που μεταμορφώνονται σε γουρούνια και το αντίστροφο, έντομα από το Κολωνάκι ή τα Εξάρχεια, καλοθελητές που παραδίδουν μαθήματα ερωτικών στάσεων και παθήματα ανατομίας, παραδιδόμενοι στη ζούγκλα της πραγματικότητας, που κάθε τόσο έρχεται για να μας δέσει φιόγκο την καρδιά μας, και μοναχά το γέλιο μπορεί να μας τον λύσει. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο, πιο ιαματικό για την ψυχή, από το γέλιο: ό,τι κι αν το προκαλεί, είναι η ύψιστη στιγμή αγάπης για τη ζωή – για τις σκοτεινές αλλά και τις φωτεινές πτυχές της.

Να ονειρευτώ ξανά, της κ. Ιφιγένειας Τέκου

Κοινωνικό μυθιστόρημα που περνάει κάποια μηνύματα σχετικά με την αγάπη. 

Μου άρεσε που ασχολήθηκε με τις επιμέρους ιστορίες όλων των ηρώων που εμφανίζονται στο βιβλίο, αλλά υπήρχαν γεγονότα που η λογική μου δεν μπορεί να τα δεχτεί, πχ: είναι δυνατόν να καταφέρεις να κρυφτείς για χρόνια σε μια επαρχιακή πόλη ενώ ζεις και κινείσαι κανονικά και καθημερινά; Τέλος πάντων, υπάρχει και η μυθοπλασία, δεν πειράζει. Επίσης οι συμπτώσεις μου φάνηκαν πολλές αριθμητικά.

Η γραφή της κ. Τέκου μου άρεσε, ήταν στρωτή και απλή, και το βιβλίο σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα όταν το τελειώσεις. 

Να πω ότι τα κοινωνικά μυθιστορήματα αυτού του είδους δεν είναι και πολύ το είδος που ευχαριστιέμαι να διαβάζω...

Επίσης να τονίσω το καταπληκτικό εξώφυλλο που έχει το βιβλίο με τα ανάγλυφα λουλούδια του. 

Βαθμολογία: 5/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Ξέρεις τι θα ’θελα, Ρουμπίνα; Να κάνω όνειρα ξανά.
Όχι τίποτα μεγάλα κι εντυπωσιακά.
Από κείνα τ’ άλλα έστω, τα όνειρα "δεύτερης ευκαιρίας".
Αυτά που δεν σε απογειώνουν, όμως σε συντηρούν.
Να τι θα ήθελα, αν γινόταν. Να ονειρευτώ ξανά!

Κέρκυρα, Σεπτέμβριος 1943. Ανήμερα της εορτής του Σταυρού το νησί σημαδεύεται με φωτιά, καταστροφές και απώλειες. Δύο νέοι, άγνωστοι μεταξύ τους μέχρι χθες, τρέχουν να σωθούν από τα γερμανικά βομβαρδιστικά. H μοίρα, όμως, θα τους ενώσει μονάχα για λίγο και μπροστά στη γερμανική κατοχή, τα όνειρά τους θα πάρουν μια απρόβλεπτη τροπή. Δίπλα τους άνθρωποι που τους αγάπησαν και τους μίσησαν πολύ σε ένα περίεργο γαϊτανάκι ανατροπών.

Άραγε είναι εφικτή μια δεύτερη ευκαιρία ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα, ακόμα κι όταν το κακό παραμονεύει ενώ ο έρωτας μοιράζει τις υποσχέσεις του;

Μια ιστορία γεμάτη όνειρα, προσδοκίες και την ελπίδα πως τελικά όλα είναι πιθανά στη ζωή. Γιατί τα όνειρα δεν είναι για να τα φυλακίζεις ούτε για να τα δαμάζεις, μα για να τ’ αφήνεις λεύτερα να πετάνε από καρδιά σε καρδιά.

Άγγελέ μου.. ένα φτερούγισμα στον κόσμο των ναρκωτικών, της κ. Αλεξοπούλου Κυριακής

Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να υπάρχει σε πολλά αντίτυπα στις σχολικές βιβλιοθήκες, εύκολα προσβάσιμο στους νέους και στους γονείς τους.

Το θέμα που πραγματεύεται είναι προφανώς τα ναρκωτικά. Δεν θα πω πολλά πράγματα για την πλοκή της ιστορίας, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία άλλωστε, δε νομίζω ότι η συγγραφέας ήθελε να γράψει ένα μυθιστόρημα. Πιστεύω ότι μίλησε με άτομα εθισμένα ή απεξαρτημένα, πιθανότατα και με γιατρούς, συγκέντρωσε όσα μπόρεσε και τα έδεσε σε μια ιστορία ώστε να περάσει τα μηνύματα που πρέπει.

Ο τοξικομανής της ιστορίας ονομάζεται Σταύρος. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μας δίνεται η καθημερινότητά του, ο αγώνας του να βρει την ημερήσια δόση του ώστε να νιώσει (σωματικά) καλά, η ντροπή που αισθάνεται για διάφορες πράξεις του, η αγωνία του να απεξαρτηθεί, ο σωματικός και ψυχολογικός αγώνας του, οι υποτροπές.. Και όταν πια η ζωή του χαμογελά, έρχεται αντιμέτωπος με το στίγμα του πρώην ναρκομανή.

Όμως η συγγραφέας δε μένει εκεί. Αναπτύσσει τα συναισθήματα όλων των ατόμων του περίγυρου του Σταύρου. Οι γονείς του: ο ένας είναι αποφασισμένος να παλέψει στο πλευρό του παιδιού του, ο άλλος κουράστηκε πια να παλεύει και θέλει να γλιτώσει, να σταματήσει να είναι ο δαχτυλοδεικτούμενος γονιός του ναρκομανή. Αναλύεται όλη η γκάμα των συναισθημάτων για τον κάθε γονιό, με κυρίαρχο συναίσθημα την αγάπη για το παιδί τους.

Η Μαρία: ο πρώτος ουσιαστικός δεσμός του Σταύρου. Οι γονείς της Μαρίας: πώς αντιδρούν όταν μαθαίνουν ότι ο δεσμός της κόρης τους είναι/ ήταν εθισμένος σε ουσίες;

Ταυτόχρονα με την ιστορία του Σταύρου γνωρίζουμε και τις ιστορίες άλλων εθισμένων στα ναρκωτικά. Υπάρχουν εξαιρετικές περιγραφές καταστάσεων μέσα από τα μάτια του Σταύρου, όπου η συγγραφέας σου δίνει ταυτόχρονα περιγραφή του χώρου, της εξωτερικής εμφάνισης του ατόμου, των σκέψεών του καθώς και μια σύγκριση με το παλιό (προ εθισμού) παρουσιαστικό του. 

Για να μην εξυμνώ το βιβλίο, να πω επίσης και μερικά αρνητικά: η ιστορία όπου αναφέρεται στη Μαρία και την οικογένειά της δεν είναι τόσο δυνατή. Επίσης με ξένισε λίγο το θέμα με τις παραγράφους στους διαλόγους.

Βαθμολογία: 9/10 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

"Καμμένο χαρτί είσαι, να το ξέρεις..."
Καρφιά τρυπούσαν το μυαλό και την ψυχή τα πικρά λόγια της μάνας του, που του είχε πει ένα βράδυ.
Η ηρωίνη κυλούσε καθημερινά στις φλέβες του.
Οι παραισθήσεις τον ταξίδευαν μακριά, σ' έναν κόσμο μακρινό, δικό του. Ένα γράμμα, μια κατάθεση ψυχής, που δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τον παραλήπτη του.
Μια αγάπη δυνατή, που ίσως να άλλαζε τα πάντα.
Ο Σταύρος, μπλεγμένος στα δίχτυα των σκληρών ναρκωτικών, κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να βγει απ' αυτόν τον βούρκο.
Καθημερινά παλεύει με το θάνατο, σώμα με σώμα.
Δύσκολος αγώνας.
Άραγε, θα καταφέρει να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του, ν' αρχίσει μια καινούργια ζωή ή θα παραμείνει στον βούρκο των ναρκωτικών;

Μια ιστορία για τη δύναμη της αγάπης, τη δύναμη της ψυχής και πάνω απ' όλα τη δύναμη της πίστης.
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και βιώματα ζωής.

Γράφτηκε για όλους αυτούς, που πάλεψαν και παλεύουν ακόμα να βγουν από το δύσκολο δρόμο των ναρκωτικών, να καταλάβουν ότι αξίζει να ζει ο άνθρωπος με όλες τις δυσκολίες και να αγωνίζεται....

Η ζωή είναι γεμάτη καταιγίδες, οι οποίες φεύγουν για να δούμε το ουράνιο τόξο, που όταν το κοιτάζεις μπορείς να αλλάζεις ολοκληρωτικά, γιατί τα χρώματά του φωτίζουν βαθιά την ψυχή σου.

Είναι δύσκολη η επιβίωση, όμως αν έχουμε ψυχική θέληση και θετική σκέψη, οι στόχοι μας πραγματοποιούνται και σίγουρα βγαίνουμε δυνατότεροι.

Ήρθαμε εδώ για να εκπληρώσουμε τον σκοπό μας

Κρυφτό, του κ. Jack Ketchum

Εφηβικό βιβλίο τρόμου; Θα μπορούσα νομίζω να το χαρακτηρίσω έτσι. Οι πρωταγωνιστές είναι έφηβοι, τρεις τουρίστες και ένας μόνιμος κάτοικος ενός βαρετού σε γενικές γραμμές χωριού, στο οποίο υπάρχει και το "καταραμένο" (ας το πω) ερημωμένο σπίτι. Στο πρώτο μισό του βιβλίου αναπτύσσονται οι σχέσεις μεταξύ του Νταν και των υπολοίπων εφήβων και στο δεύτερο μισό πηγαίνουν φυσικά να επισκεφτούν το εγκατελειμένο σπίτι βράδυ και η δράση αρχίζει.

Είναι η πρώτη μου επαφή με τον Κέτσαμ και με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν είναι τόσο βίαιος όσο φοβόμουν, τουλάχιστον σε αυτό το βιβλίο. Ας τα πάρω με τη σειρά.

Το πρώτο μισό μου άρεσε αρκετά. Ο τρόπος που απέδωσε τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα και της ιστορίας του πρωταγωνιστικού ζεύγους ήταν σαφής και ακριβής, χωρίς περιττές λεπτομέρειες. Στο δεύτερο μισό μου άρεσαν οι περιγραφές του χώρου, αν και πιστεύω ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει πιο κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ιδιαίτερα στο χώρο του υπογείου. Υπήρχαν σκηνές έντονες όμως δεν ανατρίχιασα πουθενά. 

Γενικά ήταν καλό, χωρίς να είναι κάτι που θα σύστηνα σε λάτρεις των βιβλίων τρόμου. 

Βαθμολογία: 5/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Όπως και στην περίπτωση της "Νεκρής Σαιζόν", έτσι κι εδώ η δράση είναι υπερβολικά βίαιη και σοκάρει, αλλά εδώ το ζήτημα, όπως κι εκεί, δεν είναι η φρίκη, αλλά η διάθεση των ανθρώπων που πρέπει να την αντιμετωπίσουν. Και εδώ ο Κέτσαμ γράφει με λιτότητα και σφρίγος, σε προτάσεις που σφίγγουν σαν συρμάτινες αγχόνες. Όποιος απολαμβάνει την ανόθευτη, σκληρή φρίκη θα εκτιμήσει και αυτό το μυθιστόρημα".
Publishers Weekly
"Το "Κρυφτό" είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι ο Τζακ Κέτσαμ είναι ένας από τους καλύτερους και συνεπέστερους εκπροσώπους της σύγχρονης λογοτεχνίας τρόμου στις ΗΠΑ... το μυθιστόρημα τα έχει όλα -σαφή σκηνικά, αληθοφανείς χαρακτήρες, ενδιαφέρουσες εξελίξεις και μια παρατεταμένη κορύφωση που δεν προκαλεί μόνο φόβο και σασπένς, αλλά χαρακτηρίζεται από εξαιρετική φαντασία και μια παράξενη δριμύτητα... Το "Κρυφτό" είναι από τα βιβλία που διαβάζονται μονορούφι, και ένας ακόμα θρίαμβος για έναν από τους καλύτερους και ικανότερους λειτουργούς του τρόμου".
Bentley Little, Hellnotes
"Ο εφιαλτικός τρόπος με τον οποίο ο Κέτσαμ βλέπει τον κόσμο μπορεί να σας σοκάρει, μπορεί ακόμα και να σας απωθήσει, αλλά δεν είναι δυνατόν να τον αγνοήσετε ή να τον ξεχάσετε".
Stephen King