Το βιβλίο είναι μια μίξη ιστορικού και αστυνομικού, με το ιστορικό στοιχείο κατά τη γνώμη μου να υπερτερεί. Ο συγγραφέας έχει κάνει μια γενναία προσπάθεια να μας παρουσιάσει την ιστορία της Κωνσταντινούπολης μέσα στους αιώνες. Αναφέρει τα πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Πόλης και περιγράφει το ιστορικό πλαίσιο της εποχής που κατασκευάστηκαν, τους "τοπικούς άρχοντες" ξεκινώντας από την ίδρυσή της (βασιλείς, βυζαντινούς αυτοκράτορες, σουλτάνους μέχρι και τον Κεμάλ Ατατούρκ) και κάνει και μια περιγραφή κάποιων από τα μνημεία (η οποία θα βοηθήσει όποιον έχει επισκεφτεί την Πόλη να τα αναδημιουργήσει στο μυαλό του και πιστεύω είναι αρκετά καλή ώστε να προτρέψει όποιον δεν τα έχει δει να ψάξει φωτογραφίες τους). Όλα αυτά τα δένει με μια σειρά εγκλημάτων που καλείται να λύσει ο αστυνόμος Νεβζάτ με την διμελή ομάδα του.
Να μείνω λίγο στο ιστορικό κομμάτι του βιβλίου: αν περιμένετε από έναν δημοφιλή Τούρκο συγγραφέα να γράψει μέσα για "άλωση της Πόλης" αυταπατάστε. Όπως εμείς μεγαλώσαμε μαθαίνοντας για άλωση, αντίστοιχα αυτοί μεγάλωσαν διδασκόμενοι για κατάκτηση της Πόλης από τον Μωάμεθ τον Πορθητή. Και αυτήν ακριβώς την (γνώση/ παιδεία) άποψη μεταφέρει μέσα στο βιβλίο, αναφέροντας όμως και τον θρύλο του Κωνσταντίνου. Όλη η ιστορία της Πόλης είναι δοσμένη χωρίς φανφάρες και πατριωτισμούς, χωρίς μεγάλα λόγια και προσπάθεια προσηλυτισμού ή οτιδήποτε παρόμοιο, οπότε προσωπικά δεν ενοχλήθηκα (ξανατονίζω ότι πρόκειται για βιβλίο Τούρκου συγγραφέα που αφορά την ιστορία της Κωνσταντινούπολης).
Και προχωρώ στα υπόλοιπα τμήματα του βιβλίου, αγνοώντας το κομμάτι της ιστορίας.
Εκτός από τη βασική υπόθεση της διαλεύκανσης των δολοφονιών μας γνωρίζει και την προσωπική ζωή του αστυνόμου Νεβζάτ. Η φιλία, ο έρωτας, η διαχείριση του πένθους, ακόμη και η αγάπη για τους συνεργάτες του δίνονται πολύ όμορφα. Τις περισσότερες φορές αναφερόταν στον "δύσκολο χαρακτήρα" συνεργάτη και υφιστάμενό του ως "ο αλητάκος μου", πράγμα που το βρήκα πολύ γλυκό, όποιος διαβάσει το βιβλίο πιστεύω θα καταλάβει τον χαρακτήρα του Αλή και θα τον συμπαθήσει.
Αρνητικό βρίσκω το γεγονός ότι το βιβλίο μου φάνηκε λίγο "στατικό" και αργό στην εξέλιξη, ειδικά αν το αντιμετωπίσω ως αστυνομικό. Όμως ως ιστορικό είναι εντάξει.
Επίσης και επειδή τυγχάνει να έχω ακούσματα της Τουρκικής γλώσσας καθώς και της μετάφρασης αυτής στα Ελληνικά (εννοώ το συντακτικό και τις λεπτές αποχρώσεις του τρόπου ομιλίας των Τούρκων) να δώσω συγχαρητήρια στον μεταφραστή που κατάφερε και τα διατήρησε, χωρίς να στερήσει από το βιβλίο την ορθότατη ελληνική σύνταξη και απόδοση.
Βαθμολογία: 8/10 (επειδή είναι αρκετά στατικό και αργό)
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
"Αγναντεύαμε την πόλη απ' τη θάλασσα. Η Ιστανμπούλ ήταν σκεπασμένη με ομίχλη... Κι η θάλασσα το ίδιο... Σκεπασμένο με ομίχλη και το σκάφος μας... Αυτό που διακρίναμε ήταν οι μιναρέδες του Σουλταναχμέτ, ο τρούλος της Αγια-Σοφιάς, οι πύργοι του Τόπκαπι. Η πόλη έδινε την εντύπωση ότι ποτέ δεν είχε λεηλατηθεί, ποτέ δεν είχε καταστραφεί, ποτέ δεν είχε μολυνθεί. Η φύση είχε σκεπάσει με μια κατάλευκη ομίχλη ό,τι άσχημο υπήρχε στην πόλη. Σαν ένα στιγμιαίο όραμα λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος... Σαν ένα μαγικό νέφος... Μια παραμυθένια εικόνα... Σαν μια ολοκαίνουρια αρχή... Νέα, ελπιδοφόρα, όμορφη...Αγναντεύαμε την πόλη απ' τη θάλασσα..."
Ένα πτώμα ξαπλωμένο στη βάση του ανδριάντα του Ατατούρκ στο Σαράιμπουρνου. Στην παλάμη του ένα αρχαίο νόμισμα... Ωστόσο ούτε το πτώμα είναι το τελευταίο θύμα ούτε το νόμισμα το τελευταίο αρχαίο κέρμα. Επτά θύματα, επτά μονάρχες, επτά νομίσματα, επτά ιστορικά σημεία της Πόλης. Η μοναδική αλήθεια: η μακραίωνη ιστορία μιας πόλης μαγικής και αινιγματικής, της πόλης των πόλεων...
Ένα μυθιστόρημα-ποταμός, όπου τα πάθη των ανθρώπων συναντούν την ιστορία, όπου η περιπέτεια κλιμακώνεται μαζί με τη συγκίνηση, ένα μεγάλο σύγχρονο παραμύθι που ξεκινά απ' το Βυζάντιο και την Κωνσταντινούπολη και φτάνει μέχρι τη σημερινή μητρόπολη Ιστανμπούλ των μεγάλων αντιθέσεων, ένα λογοτεχνικό μπεστ σέλερ που έχει μαγέψει περισσότερους από 300.000 αναγνώστες στην Τουρκία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου