Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα, της κ. Χρυσηίδας Δημουλίδου

Σε γενικές γραμμές να πω ότι μου άρεσε το βιβλίο.

Δεν μπορώ φυσικά να το συγκρίνω με αστυνομικά γραμμένα από τα μεγαθήρια της αστυνομικής λογοτεχνίας, δεν γίνεται αυτό. Δηλαδή, δεν μου έκανε αίσθηση το βιβλίο σαν αστυνομικό, γιαυτό και δεν το κατατάσσω ως τέτοιο. Ως κοινωνικό όμως; Ήταν πολύ καλό. 

Έχει μια απλότητα η γραφή και υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις (ακόμη και αυτούσιες επαναλήψεις παραγράφων) αλλά τα σημεία που επαναλαμβάνονται δεν με ενόχλησαν, ήταν σαν να βλέπω ταινία όπου επαναλαμβάνονται βασικές σκηνές- γίνεται μια μικρή αναδρομή δηλαδή. Επειδή το διάβασα σε τρεις μέρες (διακοπές γαρ) θυμόμουν επακριβώς τους διαλόγους οπότε τις επαναλήψεις τις προσπέρασα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ήταν λίγες εξάλλου. Επίσης το τέλος λίγο με ξένισε, αλλά εντάξει, εγώ δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος οπότε μου φάνηκε λίγο άτοπο (θα καταλάβετε τι εννοώ όσοι το διαβάσετε). Και αυτά ήταν τα αρνητικά για το βιβλίο...

Κατά τ' άλλα....(και περνάμε στα δύσκολα τώρα γιατί θέλω να πω μερικά πράγματα αλλά να μην κάνω σπόιλερ).

Δεν έχει πέσει ξανά στα χέρια μου βιβλίο που να πραγματεύεται τόσο βαρύ θέμα και να το κάνει με ωραίο τρόπο. Όμορφα (όχι χυδαία). Αλλά και τρομακτικά, με αμεσότητα που σε ταράζει. Φαίνεται ότι η συγγραφέας διάβασε, ρώτησε και έμαθε κάποια πράγματα για το θέμα πριν καθίσει να γράψει το βιβλίο και νομίζω ότι κατάφερε να ενσωματώσει αυτές τις γνώσεις της στην πλοκή. Άλλο βιβλίο που διάβασα και ασχολείται με το θέμα (ξένου συγγραφέα) ήταν πολύ πιο περιληπτικό όσον αφορά το "γιατί" της ψυχοσύνθεσης των δραστών. Επίσης με εντυπωσίασε η ένταση των συναισθημάτων των μητέρων των κοριτσιών που κατάφερε να μου μεταφέρει. Είμαι και εγώ κλαψιάρα, δε λέω, αλλά και η συγγραφέας τα κατάφερε πολύ καλά.

Κλείνοντας να πω ότι μου άρεσε και η περιγραφή των τοπίων, των σπιτιών, του ντυσίματος, της νοοτροπίας, του τρόπου ζωής στο χωριό, όλα τα κλασικά που βρίσκουμε και στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες ήταν και στο βιβλίο, πολύ όμορφα δοσμένα και θα έλεγα ότι με μετέφεραν στο χώρο σαν να ήμουν εκεί.

Διαβάστε το, είναι ωραίο βιβλίο, αλλά μην περιμένετε να χαλαρώσετε διαβάζοντάς το, θα στεναχωρεθείτε και λογικά θα ψυχοπλακωθείτε. Φαίνεται εξάλλου αυτό και από το οπισθόφυλλο, δεν είναι δυνατόν να έχεις στα χέρια σου βιβλίο που να πραγματεύεται το θάνατο νεαρών κοριτσιών και να είναι ευχάριστο και χαλαρωτικό. 

Βαθμολογία: 7/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Ο Θανάσης Βεργής χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν, τον Μάιο του 1972, η δεκατριάχρονη κόρη του Δροσιά πνίγεται στο ορμητικό ποτάμι του χωριού τους. Το σώμα της δε θα βρεθεί, παρά μόνο τα παπούτσια και η ζακέτα της. Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, ένα άλλο κορίτσι από το διπλανό χωριό εξαφανίζεται μυστηριωδώς∙ οι φήμες που κυκλοφορούν λένε πως κλέφτηκε με κάποιον που αγαπούσε τρελά. Λίγους μήνες μετά, ακόμη ένα κορίτσι από το πρώτο χωριό χάνεται αναίτια από προσώπου γης την ημέρα των γενεθλίων της. Ένας πνιγμός και δύο εξαφανίσεις στην ίδια περιοχή προκαλούν πολλά ερωτηματικά τόσο στους κατοίκους όσο και στη Χωροφυλακή που τις ψάχνει παντού, δίχως όμως απαντήσεις. Το χωριό στιγματίζεται ως καταραμένο, κι ένα σύννεφο φόβου βαραίνει τους κατοίκους του.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά τον χαμό της Δροσιάς, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι βρίσκεται πνιγμένο στον ίδιο ποταμό. Η κατάρα ξαναχτυπά το χωριό. Η εξέταση του ιατροδικαστή είναι καταπέλτης. Μαζί με την υπόθεση ανοίγουν ξανά στην Αστυνομία τρεις ξεχασμένοι φάκελοι. Και τότε ξυπνούν οι δαίμονες. Γιατί αυτή τη φορά, κάποιος θα μιλήσει και θα πει αλήθειες που δε θέλει να πιστέψει κανείς. Τι συνέβη σε εκείνα τα κορίτσια που χάθηκαν; Πού πήγαν; Πού βρίσκονται τώρα;
Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα. Έχουν όμως παρουσία και επιλέγουν ποιους θα βασανίσουν…