Το κλειδί της Σάρα, της κ. Τατιάνα ντε Ροσνέ

 Κρίμα, πολύ κρίμα, το τελευταίο 1/3 του βιβλίου κατέστρεψε όλη τη συγκίνηση και την ιστορία που μπορούσε να πει. Κρίμαααα. 

Έχουμε δύο ιστορίες οι οποίες μέχρι ένα σημείο μας δίνονται σε παράλληλη αφήγηση. Την ιστορία της Σάρας, μια Εβραίας 10 ετών που ζούσε στο Παρίσι τα χρόνια του Β' Παγκοσμίου πολέμου και την ιστορία της Τζούλιας, περίπου 40 ετών που ζει στο Παρίσι το 2002.

Η Σάρα με την οικογένειά της απομακρύνονται από τη Γαλλική αστυνομία και μεταφέρονται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η ιστορία της είναι όμορφα δοσμένη, αρκετά έντονη σε συναίσθημα και με μερικές περιγραφές που μπορούν να σου παγώσουν το αίμα αν μπορείς να συναισθανθείς τους ήρωες και να μπεις στη θέση τους (δυστυχώς γα εμένα, εγώ μπορώ και το κάνω συνεχώς και μάλιστα ασυναίσθητα). 

Υπάρχει και η ιστορία της Τζούλια, η οποία ερευνά την απομάκρυνση των Εβραίων επειδή γράφει ένα άρθρο για τα γεγονότα. Στην αρχή είναι όλα καλά, οι δύο ιστορίες είναι ισομερώς κατανεμημένες και ανά κεφάλαιο μεταφερόμαστε από το παρόν στο παρελθόν και μαθαίνουμε τα γεγονότα της ζωής της Σάρας. Αυτό διαρκεί περίπου μέχρι τη μέση του βιβλίου. Από εκεί και μετά, παρακολουθούμε τις έρευνες της Τζούλια που προσπαθεί να μάθει τα πάντα για την ιστορία της Σάρας. Ε, από κάποιο σημείο και μετά άρχισα να βαριέμαι. Ειδικά οι τελευταίες περίπου 50 σελίδες του βιβλίου δεν μου άρεσαν καθόλου, θα μπορούσαν και να λείπουν εντελώς. Από εκεί που πρωταγωνίστρια είναι η Σάρα και η ιστορία της ζωής της, ξαφνικά βρισκόμαστε να παρακολουθούμε τη ζωή της Τζούλια. Δεν με ενδιαφέρει ούτε η Τζούλια ούτε η ζωή της στον 21ο αιώνα.

Πήρα να διαβάσω ένα βιβλίο που αφορά τα φριχτά γεγονότα του ολοκαυτώματος, δοσμένα μάλιστα μέσα από τα μάτια ενός δεκάχρονου παιδιού. Ταυτόχρονα έχουμε και μια προσωπική ιστορία που με κάνει να χάνω τον ύπνο μου. Σε όλη την ιστορία της Σάρας κυριαρχεί πετυχημένα η περιγραφή των συναισθημάτων της, της φρίκης, του τρόμου, του μίσους και της απέχθειας που αισθανόταν. Το βιβλίο είναι έντονο, υπάρχει δράση και αγωνία για το τί θα γίνει μετά. Και ξαφνικά, για λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω και αφού θα μπορούσε να κλείσει η ιστορία πολύ όμορφα, η συγγραφέας επιλέγει να προσθέσει άλλες περίπου 150 σελίδες στο βιβλίο της μεταφέροντάς μας στο παρόν και στην προσωπική ιστορία της Τζούλια. Πλέον η πρωταγωνίστρια είναι η Τζούλια και τα προσωπικά- οικογενειακά της προβλήματα, ενώ γίνονται συνέχεια αναφορές στην ιστορία της Σάρας που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την συνέχιση της ιστορίας. Τελειώνοντας το βιβλίο μου έμεινε στο μυαλό η Τζούλια, τόσο πολύ κατάφερε και έσβησε μέσα μου την βασική ιστορία της Σάρας. Κρίμα, πολύ κρίμα. 

Τέλος πάντων, πιστεύω ότι το βιβλίο αξίζει για το πρώτο μισό του αν το βρείτε διαβάστε το. 

Βαθμολογία: 6/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Παρίσι, 2002. Η Τζούλια Τζάρμοντ, Αμερικανίδα δημοσιογράφος, καλύπτει την επέτειο των γεγονότων του Βελ' ντ' Ιβ στο Παρίσι. Ανακαλύπτει με τρόμο το γολγοθά που έζησαν εκατοντάδες οικογένειες Εβραίων, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς, και νιώθει να την ελκύει ιδιαίτερα το πεπρωμένο της μικρής Σάρας. Είναι αποφασισμένη να ερευνήσει την υπόθεση μέχρι τέλους, ακόμη και με τίμημα ό,τι αγαπά περισσότερο.
Παρίσι, 16 Ιουλίου 1942. Χαράματα, η γαλλική αστυνομία κάνει έφοδο στο σπίτι μιας οικογένειας. Ο μικρός Μισέλ, τρομαγμένος, κρύβεται σε μια ντουλάπα. Για να τον προστατέψει, η μεγάλη του αδελφή τον κλειδώνει μέσα και του δίνει την υπόσχεσή ότι θα γυρίσει να τον πάρει. Δεν ξέρει, όμως, ότι η ίδια θα βρεθεί ανάμεσα στα τέσσερις χιλιάδες παιδιά που θα συλληφθούν και θα σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εκείνη την ημέρα.