Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε , του κ. Άντονυ Ντορ

Το βιβλίο μας μεταφέρει στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και λίγο πριν από την έναρξή του και μας περιγράφει την πορεία της ζωής δύο παιδιών.

Η Μαρί Λορ: τυφλή, Γαλλίδα, ζει με τον πατέρα της στο Παρίσι και με την έναρξη του πολέμου μετακινούνται στο Σαιν Λορ όπου έχουν συγγενείς. Μας δείχνει τη ζωή των απλών πολιτών κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία και τις δυσκολίες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν.  Όλη η ιστορία της Μαρί Λορ αποπνέει θάρρος και αισιοδοξία, διδάσκει ότι αν υπάρχει θέληση, υπομονή και αγάπη για τη ζωή όλα μπορούν να γίνουν ακόμη και όταν υπάρχει αναπηρία. Δεν βγάζει μαυρίλα και μεμψιμοιρία ακόμη και στις εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει το κορίτσι. 

Ο Βέρνερ: ορφανός, Γερμανός, μεγαλώνει μαζί με την αδερφή του σε ένα ορφανοτροφείο. Είναι χαρισματικός στο να επιδιορθώνει ραδιόφωνα (θα τον χαρακτήριζα γενικά χαρισματικό μάστορα) και τον επιλέγουν για να φοιτήσει σε μια στρατιωτική ακαδημία εκπαίδευσης της Βέρμαχτ. Η δική του ιστορία είναι πιο δύσκολη: είναι στρατιώτης στο κάτω- κάτω, περιγράφει τη σκληρή εκπαίδευση που περνούσαν οι ανήλικοι Γερμανοί ώστε να γίνουν άξιοι εκπρόσωποι και πολεμιστές για την Άρια φυλή. Και στη συνέχεια περιγράφει τον πόλεμο όπως τον έζησε. 

Ο τρόπος που έδεσε ο συγγραφέας τις δύο ιστορίες είναι πολύ όμορφος. Γενικά η γραφή του είναι όμορφη. Τα τοπία και οι άνθρωποι περιγράφονται επαρκώς ώστε να σχηματιστεί εικόνα μέσα στο μυαλό μου δυστυχώς όμως δεν έγινε το ίδιο και με τα συναισθήματα. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να δώσει λίγη περισσότερη ένταση: ήταν ελάχιστες οι σκηνές που μου μετέφερε το όποιο συναίσθημα των ηρώων του, ακόμη κι αν αυτό ήταν φόβος, απογοήτευση, πείνα...

Και κάτι άλλο: διάβαζα το βιβλίο με τεράστιο ενδιαφέρον, οι σελίδες περνούσαν εξαιρετικά εύκολα και ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι βαριέμαι!!! Αυτό έγινε περίπου στο τελευταίο 1/4 του βιβλίου, έχασα ξαφνικά το ενδιαφέρον μου και μάλιστα ακριβώς στο σημείο που θα έπρεπε να έχει αγωνία. Πιστεύω ότι δεν κατάφερε να μου μεταδώσει την ένταση που θα έπρεπε να έχει το τελείωμα της ιστορίας: μιλάμε για την εισβολή στον τόπο κατοικίας της Μαρί Λορ και εγώ διάβαζα απλά για να δω τι θα γίνει μετά έχοντας ελάχιστη περιέργεια. Ειδικά οι τελευταίες σελίδες πιστεύω θα μπορούσαν να λείπουν. Ήταν χρήσιμες για λόγους αρτιότητας της ιστορίας αλλά τις πέρασα γρήγορα, ίσως θα έπρεπε να μας διηγηθεί το τέλος λίγο πιο περιληπτικά. 

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Η Μαρί Λορ Λεμπλάν ζει με τον πατέρα της στο Παρίσι, σε απόσταση αναπνοής από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, όπου εκείνος εργάζεται ως κλειθροποιός. Στα έξι της χρόνια τυφλώνεται κι ο πατέρας της φτιάχνει την τέλεια μινιατούρα της γειτονιάς τους για να της μάθει τον δρόμο για το σπίτι τους. Όταν εισβάλλουν οι Γερμανοί στη χώρα, τον Ιούνιο του 1940, πατέρας και κόρη φεύγουν για το Σαιν Μαλό, μεταφέροντας ένα επικίνδυνο μυστικό.
Ο Βέρνερ Πφέννιχ είναι ένα ορφανό αγόρι από τη Γερμανία που προορίζεται να δουλέψει στο ίδιο ανθρακωρυχείο που σκοτώθηκε ο πατέρας του. Όμως βρίσκει και επιδιορθώνει ένα χαλασμένο ραδιόφωνο και ξαφνικά η ζωή του γεμίζει καινούριες δυνατότητες. Χάρη στο ταλέντο του κερδίζει μια θέση σε μια από τις καλύτερες στρατιωτικές ακαδημίες, μπορεί όμως να κυνηγήσει το όνειρό του όποιο κι αν είναι το τίμημα;
Εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μια οχυρωμένη πόλη δίπλα στη θάλασσα, ένας γέρος ακούει μια φωνή χαμένη από καιρό και ανακαλύπτει νέους κόσμους χωρίς ποτέ να βγαίνει από το σπίτι του. Αλλά ο επικείμενος κίνδυνος δε θα του επιτρέψει να μείνει κλεισμένος μέσα για πάντα.
Με φόντο μια Ευρώπη που την καταπίνει σιγά σιγά ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, στην οποία οι ζωές συγκρούονται απρόβλεπτα, το Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε φωτίζει το πώς, παρά τις αντιξοότητες, οι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν το καλό. Πρόκειται για μια συναρπαστική ιστορία θάρρους και θυσίας και για μια συγκλονιστική ελεγεία της αθωότητας.