22/8/17

Σταθμός έντεκα, της Emily St. John Mandel


Η αλήθεια είναι ότι ούτε ο τίτλος ούτε το εξώφυλλο παραπέμπουν σε δυστοπικό μυθιστόρημα (ή φαντασίας αν θες- εγώ εκεί θα το έβαζα). Όμως πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο που αφορά την καταστροφή του κόσμου όπως τον ξέρουμε λόγω μιας εξαιρετικά θανατηφόρας επιδημίας και τον τρόπο ζωής στο νέο κόσμο όσων επιβίωσαν. 
Το βιβλίο ξεκινά με το θάνατο ενός ηθοποιού πάνω στη σκηνή που συμπίπτει με την έναρξη μιας εξαιρετικά θανατηφόρας γρίπης η οποία θα ξεκάνει το 99% του πληθυσμού, και ήδη στο πρώτο κεφάλαιο ερχόμαστε σε επαφή με τους βασικούς πρωταγωνιστές του βιβλίου. Πολύ γρήγορα ο κόσμος αλλάζει, μέσα σε λίγες μέρες σχεδόν όλος ο πληθυσμός πέφτει νεκρός και οι επιβιώσαντες καλούνται να βρουν έναν τρόπο να συνεχίσουν τη ζωή τους. 
Κάπου εδώ πρέπει να πω ότι μου αρέσουν τα δυστοπικά μυθιστορήματα. Μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο μετά την καταστροφή του όπως τον φαντάστηκε ο κάθε συγγραφέας, οπότε και έχω διαβάσει αρκετά τέτοιου είδους. Ε λοιπόν, το πρώτο ατού του συγκεκριμένου έργου είναι ότι είναι μόνο ένα βιβλίο, δεν είναι διλογία ή τριλογία, διαβάζεις το βιβλίο και τελείωσες, δεν έχεις να περιμένεις να κυκλοφορήσει η συνέχεια. Επίσης, η συγγραφέας δεν χρειάστηκε να πολυλογήσει για να καταφέρει να γεμίσει πολλούς τόμους, μας λέει ξεκάθαρα αυτά που θέλει να πει, όμορφα και μεστά, χωρίς να αναλώνεται σε περιττές λεπτομέρειες. 
Η περιγραφή των συναισθημάτων και του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών είναι επαρκείς όπως και οι μεταξύ τους σχέσεις, οπότε δεν μπερδεύτηκα καθόλου αν και υπήρχε αρκετά μεγάλος αριθμός ατόμων που εμφανίζονταν στο βιβλίο. Θα ήθελα όμως να ήταν λίγο περισσότερες οι περιγραφές των τοπίων, δεν κατάφερα να κάνω εικόνα στο μυαλό μου.
Μου άρεσε πολύ που επικεντρώθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό στις πρώτες μέρες και στο πώς βίωσαν την καταστροφή όλοι όσοι εμφανίζονται στο βιβλίο, είναι κάτι που συνήθως λείπει από τα δυστοπικά βιβλία. Δεν έδωσε όμως ανάλογη βαρύτητα στη "ζωή μετά", και αναφέρομαι στον τρόπο ζωής είκοσι χρόνια μετά την "Αποκάλυψη". Και αυτός είναι ο λόγος που το χαρακτηρίζω φαντασίας και όχι δυστοπικό- μου φαίνεται ότι όσα διαδραματίζονται στον νέο κόσμο μετά την πάροδο της εικοσαετίας γράφτηκαν μόνο για να αποτελέσουν το συνδετικό κρίκο για τις επιμέρους ιστορίες των πρωταγωνιστών.
Αν το συστήνω; Φυσικά ναι, είναι πολύ καλογραμμένο βιβλίο και έχει μια όμορφη ιστορία καταστροφής να σας πει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περνάει κάποια μηνύματα για την αγάπη στο συνάνθρωπο και τις αξίες της ζωής.

Βαθμολογία: 7/10


Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Μια χιονισμένη νύχτα, ο Άρθουρ Λιάντερ, διάσημος ηθοποιός του Χόλιγουντ, παθαίνει καρδιακή προσβολή πάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια μιας παράστασης του Βασιλιά Ληρ. Ο Τζιβαν Σόντρι, ένας νεαρός παπαράτσι που σπουδάζει νοσηλευτική, βρίσκεται στο κοινό και σπεύδει να βοηθήσει, υπό το βλέμμα μιας οχτάχρονης ηθοποιού, της Κίρστεν Ρεϊμόντ. Όμως παρά τις προσπάθειές του, ο Άρθουρ καταλήγει νεκρός. Καθώς ο Τζίβαν γυρίζει σπίτι διασχίζοντας το χιονισμένο Τορόντο, πληροφορείται ότι έχει ξεσπάσει μια θανατηφόρα γρίπη που εξαπλώνεται ραγδαία. Αποφασίζει να οχυρωθεί στο διαμέρισμα του αδερφού του, σε ένα ουρανοξύστη, απ’ όπου παρατηρεί τον κόσμο, όπως τον ήξερε, να καταρρέει.
Είκοσι χρόνια αργότερα, η Κίρστεν είναι ηθοποιός στην Περιπλανώμενη Συμφωνία, μια ομάδα ηθοποιών και μουσικών που ταξιδεύει στους οικισμούς του αλλαγμένου πια κόσμου, ανεβάζοντας Σαίξπηρ και παίζοντας μουσική. Η ζωή τους είναι ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης, καθώς οι αναμνήσεις τους μπλέκονται επώδυνα με τη νέα τους πραγματικότητα, ενώ το κακό μπορεί να καραδοκεί παντού.
Ο Σταθμός Έντεκα είναι ένα υποβλητικό δυστοπικό μυθιστόρημα, σκοτεινό και ελεγειακό μα συνάμα λαμπερό και αισιόδοξο. Ένα μυθιστόρημα για την τέχνη, τη νοσταλγία, τους ανθρώπους που μας σημαδεύουν και την ομορφιά του κόσμου που μας περιβάλλει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου