27/10/17

Ο μυστικός λόγος, του Τομ Ρομπ Σμιθ


Όταν το πήρα δεν ήξερα ότι ήταν συνέχεια από το "Παιδί 44", αλλιώς ίσως φρόντιζα να προμηθευτώ εκείνο πρώτα. Πάντως δεν είχα πρόβλημα να το διαβάσω, φαίνεται πως είναι αυτοτελή τα βιβλία, το καθένα μια ιστορία.
Γενικά, όποια βιβλία αναφέρονται στην ιστορία χωρών που ανήκαν στο λεγόμενο "Ανατολικό μπλοκ" και είχαν κλειστά τα σύνορά τους για τους πολίτες των υπόλοιπων κρατών, μου ασκούν μια γοητεία. Έτσι και αυτό, έχει αναφορές στη ζωή των πολιτών της Σοβιετικής Ένωσης λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν. Ο Λέο, πρώην αξιωματικός της Υπηρεσίας που ήταν υπεύθυνη να κάνει συλλήψεις των "αντιφρονούντων" με το Σταλινικό καθεστώς, τώρα ανήκει στο τμήμα ανθρωποκτονιών. Μέχρι που κάποια στιγμή αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και να αντιμετωπίσει ανθρώπους που είχε στείλει στην εξορία (στα γκούλαγκ) προκειμένου να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις της Φράιρα, μιας γυναίκας την οικογένεια της οποίας είχε καταστρέψει στο παρελθόν. 
Χωρίζω αυθαίρετα το βιβλίο σε τρία τμήματα και εξηγώ: 
Στο πρώτο τμήμα, περίπου τις πρώτες 100- 120 σελίδες, η πλοκή είναι αργή. Αν εξαιρέσω τα πρώτα κεφάλαια που υπάρχει έντονη δράση αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τη σύνδεση μεταξύ τους ή με τα ακόλουθα κεφάλαια, είναι λίγο βαρετό. Μέχρι την εμφάνιση της Φράιρα.
Το δεύτερο τμήμα είναι πάρα πολύ ωραίο. Καθαρόαιμη περιπέτεια, με γρήγορη πλοκή, εξελίξεις που πολλές φορές με άφησαν με ανοιχτό στόμα και αναγκαζόμουν να ξαναδιαβάσω την πρόταση για να βεβαιωθώ ότι διάβασα σωστά. Εξιστορεί τις συνθήκες μεταφοράς των εξόριστων στα γκούλαγκ και τη ζωή τους εκεί, εντάσσοντας στην ιστορία και τον Λέο που ως πρώην μέλος της Υπηρεσίας Κρατικής Ασφαλείας αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με την οργή και το μίσος των ανθρώπων που ο ίδιος είχε στείλει στην εξορία. Είναι ξεκάθαρα το καλύτερο και πιο δυνατό μέρος του βιβλίου. 
Τρίτο τμήμα: από τη στιγμή που επιστρέφει στην Μόσχα και συναντά ξανά τη Φράιρα. Δεν μου άρεσε. Η πλοκή ήταν σωστά ενταγμένη στο ιστορικό πλαίσιο, με αληθοφάνεια, αλλά δεν με κάλυψε η αιτιολόγηση των πράξεων των πρωταγωνιστών. Ιδιαίτερα η συμπεριφορά της Φράιρα με ξένισε αρκετά. 
Σε γενικές γραμμές μου άρεσε το βιβλίο, ή μάλλον σωστότερα ο τρόπος γραφής του Smith, και θα ήθελα να διαβάσω και τα άλλα δύο βιβλία του. 

Βαθμολογία: 7/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
Σοβιετική 'Ένωση, 1956. Μετά τον θάνατο του Στάλιν, ένα βίαιο καθεστώς αρχίζει να καταρρέει. Πίσω του αφήνει μια κοινωνία όπου οι αστυνομικοί είναι οι εγκληματίες και οι εγκληματίες αθώοι. Ο διάδοχος του Στάλιν, Χρουστσόφ, υπόσχεται μεταρρυθμίσεις. Εξακολουθούν όμως να υφίστανται ενεργές δυνάμεις που δεν μπορούν ούτε να συγχωρήσουν ούτε να ξεχάσουν το παρελθόν. Ο Λέο Ντεμίντοφ -πρώην αξιωματικός της MGB, της υπηρεσίας Κρατικής Ασφάλειας- βιώνει τη δική του κόλαση. Τα δύο κορίτσια που υιοθέτησε με τη γυναίκα του, Ραΐσα, δεν τον έχουν συγχωρήσει ακόμη για τη συμμετοχή του στην άγρια δολοφονία των γονιών τους. Και δεν είναι οι μόνες. Ο Λέο, η Ραΐσα, και η οικογένεια τους διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο από ένα πρόσωπο που μισεί τον Λέο. Ένα πρόσωπο που έχει μεταμορφωθεί στην υπεράνω πάσης υποψίας απόλυτη μορφή εκδικητή. Ο απεγνωσμένος αγώνας του Λέο να σώσει την οικογένεια του θα τον παρασύρει από τα άγρια σιβηρικά γκουλάγκ στα βάθη του εγκληματικού υπόκοσμου, και από εκεί στην καρδιά της ουγγρικής εξέγερσης - και στα έγκατα μιας κόλασης όπου η λύτρωση είναι εύθραυστη σαν το γυαλί.

23/10/17

Αν σε πιάσω καίγεσαι, του M. J. Arlidge



Ιδού, ένα πεντάλεπτο απόλυτης αμηχανίας όταν έρχομαι φορτσάτη να γράψω την άποψή μου για το χειρότερο βιβλίο από τα τέσσερα που έχω διαβάσει με την Έλεν Γκρέις και πέφτω στο goodreads πάνω σε κριτικές που το εκθειάζουν. Αφού τσεκάρω ότι δεν κοιτάω κατά λάθος άλλο τίτλο κάθομαι και επιβεβαιώνω βάση του περιεχομένου κάποιων από τις κριτικές ότι όντως μιλάμε για το ίδιο βιβλίο. Και μένω για άλλη μια φορά έκπληκτη να διαπιστώνω ότι τελικά, τα γούστα όντως διαφέρουν. 
Μου φάνηκε άνευρο, χωρίς καθόλου ένταση και αγωνία. Μια περιέργεια για το ποιός είναι ο πυρομανής την είχα είναι η αλήθεια, αλλά δεν με απορρόφησε η πλοκή σε κανένα σημείο. Το εκτίμησα πιο πολύ σαν βιβλίο κοινωνικού περιεχομένου, επειδή έχει να περάσει πολύ σημαντικό μήνυμα σχετικά με τον τρόπο που αισθάνονται τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες αδιάφορες και το πόσο μπορεί να επηρεάσει τον χαρακτήρα και τις πράξεις τους. Επίσης μπορώ να το εκτιμήσω και για το μήνυμα που περνάει σχετικά με τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει το μπούλινγκ στα σχολεία και την ανάγκη για αποδοχή και αγάπη από το περιβάλλον (οικογενειακό και φιλικό).
Όμως, τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν συμβάλλει στο να θεωρηθεί ένα μυθιστόρημα ως Αστυνομικό, πόσο μάλλον ως καλό αστυνομικό. Μυστήριο υπήρχε, δεν είχα μαντέψει τον υπαίτιο των πυρκαγιών και μπράβο του που το σκέφτηκε. Και η αιτιολόγηση είναι εντάξει, με κάλυψε, δεν μπορώ να πω. Υπήρχαν και κάποιες σκηνές όπου οι περιγραφές της φωτιάς και των θυμάτων της ήταν αρκετά έντονες. Όμως σε όλη τη διάρκεια της πλοκής δεν αγχώθηκα, δεν "καρδιοχτύπησα", ούτε και φοβήθηκα ότι κάποιος από τους πρωταγωνιστές θα πάθει κάτι. Τους έβλεπα να μιλάνε μεταξύ τους, να παρακολουθούν άτομα, να ανακρίνουν υπόπτους και βαριόμουν. Δεν ξέρω γιατί, είχα και πολύ δουλειά τις μέρες που το διάβαζα και μου πήρε πάνω από βδομάδα να το τελειώσω, ίσως φταίει και αυτό που δε μου άρεσε τόσο. 
Τέλος πάντων, δεν είναι και κακό το βιβλίο, απλά συγκριτικά με τα τρία πρώτα της σειράς το βρήκα υποδεέστερο. 


Βαθμολογία: 6/10 

(Το προηγούμενο βιβλίο: Το σπίτι με τις κούκλες )

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

ΤΡΕΙΣ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ
ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΜΕΣ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ.

Και δεν πρόκειται απλώς για μια τραγική σύμπτωση.
Για την επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις αυτές οι πυρκαγιές σηματοδοτούν την εμφάνιση ενός σατανικού δράστη που όμοιό του δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ ξανά στη ζωή της.
Δεν πρόκειται για έναν πυρομανή που αναζητά αρρωστημένες συγκινήσεις, αλλά για κάτι πολύ πιο ανατριχιαστικό:
για μια σειρά προσεκτικά εκτελεσμένων δολοφονιών.
Γιατί, όμως, έγιναν στόχος τα συγκεκριμένα θύματα;
Ποιο είναι το κίνητρο του δολοφόνου;
Και ποιος θα είναι ο επόμενος στη σειρά;
Η πόλη όλη μυρίζει μπαρούτι. Ο φόβος, ο τρόμος και η καχυποψία έχουν απλωθεί παντού. Κι αρκεί μια σπίθα μόνο για να καταστρέψει τα πάντα…

Μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η σειρά που ξεκίνησε με το best seller "Α Μπε Μπα Μπλομ", το νέο σκοτεινό και ανατριχιαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα με την επιθεωρήτρια Έλεν Γκρεις να έρχεται αντιμέτωπη με έναν θανάσιμο πύρινο κλοιό, θα σας καθηλώσει.

Confiteor, του Ζάουμε Καμπρέ


Δεν ξέρω αν το αγάπησα η αν το απεχθάνομαι αυτό το βιβλίο. Όσο το διάβαζα υπήρχαν στιγμές που το θεωρούσα ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει, άλλες στιγμές που χασκογελούσα και κάποιες που ήθελα να το πετάξω στο κεφάλι του συγγραφέα-  και είναι και βαρύ το άτιμο. 
Κάνοντας μια μικρή περίληψη και μεταφέροντας μια απλοποιημένη μορφή της ιστορίας του βιβλίου, θα μπορούσα να πω ότι περιγράφει τη ζωή του Αντριά, ξεκινώντας από τα εφτά περίπου χρόνια του αν θυμάμαι καλά και μέχρι τα γεράματά του. Ταυτόχρονα μας διηγείται και την ιστορία ενός βιολιού, ξεκινώντας από την προέλευση του ξύλου από το οποίο κατασκευάστηκε.
Ταυτόχρονα όμως και μέσα από την ιστορία του βιολιού ο συγγραφέας μας περιγράφει στιγμές ζωής, συνήθειες και έθιμα των κατοίκων της Ευρώπης του 18ου αιώνα όπως και ιστορικά γεγονότα με αποκορύφωμα το Άουσβιτς. Μάλιστα τόσο οι σκηνές που διαδραματίζονται στο στρατόπεδο όσο και η ζωή των Ναζί μετά την ήττα του Ράιχ είναι εξαιρετικά έντονες.
Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που είναι γραμμένο το βιβλίο. Είχα προφανώς ενημερωθεί από κριτικές ότι αλλάζει τη διήγηση απροειδοποίητα από τρίτο σε πρώτο πρόσωπο ακόμη και στην ίδια πρόταση, οπότε αυτό δεν με πείραξε.  Μάλιστα το συνήθισα εύκολα, δεν με μπέρδεψε ούτε μια φορά, μόνο την πρώτη φορά που το συνάντησα απόρησα (κάπου στην δεύτερη σελίδα νομίζω). Εκείνο που με ενόχλησε είναι η μεταφορά στο χρόνο και η ανάμιξη ιστοριών. Για παράδειγμα: ξεκινάει σε μια παράγραφο να μιλάει για τον Αντριά (τρίτο πρόσωπο), συνεχίζει με τον Αντριά να εξιστορεί (πρώτο πρόσωπο) και ξαφνικά, στην ίδια πρόταση και χωρίς καμία προειδοποίηση συνεχίζει την ιστορία ενός μοναχού που έζησε τον 18ο αιώνα. Και στην επόμενη παράγραφο αναφέρει γεγονότα που έγιναν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλες φορές αυτό το κάνει στην ίδια παράγραφο. Επίσης, απροειδοποίητα βάζει στην ιστορία νέα πρόσωπα και εκεί που διαβάζεις για τον Αντριά ξαφνικά συναντάς μια Αμάνι που δεν ξέρεις ποιά είναι και τι δουλειά έχει στην ιστορία, μέχρι που αποδεικνύεται ότι έζησε σε άλλη χώρα και μάλλον κάποιον άλλο αιώνα. Όσο συγκεντρωμένος και να είσαι δεν γίνεται να μη μπερδευτείς κάποιες στιγμές. 
Από την άλλη μεριά κατάφερε και βρήκε ένα νέο τρόπο διήγησης. Αν αυτό είναι καλό ή κακό θα το κρίνει ο καθένας ανάλογα με τα γούστα του. Εγώ του βγάζω το καπέλο, όσο και να μπερδεύτηκα και κάποιες στιγμές ήθελα να του πετάξω το βιβλίο στο κεφάλι ουρλιάζοντας, όταν έκλεισα το βίβλο όλα είχαν μπει στη θέση τους και είχα μια ολοκληρωμένη ιστορία.  Ή μάλλον 2 ιστορίες-  μια η ζωή του Αντριά και μια η ιστορία του βιολιού. 

Βαθμολογία: Έλα μου ντε, τι να βάλω; 6/10 επειδή με ζόρισε. 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:



Βαρκελώνη, δεκαετία του '50. Ο νεαρός Αντριά μεγαλώνει ανάμεσα σ' έναν πατέρα που θέλει να του δώσει μόρφωση αναγεννησιακού ανθρώπου, να τον κάνει γνώστη πολλών γλωσσών, και μια μητέρα που τον προορίζει για την καριέρα δεξιοτέχνη βιολονίστα. Ο Αντριά, ευφυής, μοναχικός και υπάκουος, προσπαθεί να ικανοποιήσει τις υπέρμετρες και αντιφατικές φιλοδοξίες των γονιών του, ως τη στιγμή που ανακαλύπτει την ύποπτη προέλευση του οικογενειακού πλούτου και άλλα ανομολόγητα μυστικά. Πενήντα χρόνια μετά, ο Αντριά, λίγο πριν χάσει τη μνήμη του, προσπαθεί να ανασυνθέσει την οικογενειακή ιστορία, ενώ γύρω από ένα εκπληκτικό βιολί του 18ου αιώνα διαπλέκονται τραγικά επεισόδια της ευρωπαϊκής ιστορίας, από την Ιερά Εξέταση ως τη δικτατορία του Φράνκο και τη ναζιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το Άουσβιτς, το απόλυτο κακό.

Φιλόδοξο, συναρπαστικό μυθιστόρημα, που καταπιάνεται με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής -την εξουσία, τον πόνο, τη μεταμέλεια, το κακό και την εξιλέωση, την εκδίκηση, την αγάπη, την ενοχή και τη συγχώρεση-, με υπέροχη γλώσσα και μια εντυπωσιακή πλοκή.

Το "Confiteor" έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Κριτικών Serra d'Or 2012, το βραβείο M. Angels Anglada 2012, το βραβείο La tormenta en un Vaso 2012, το βραβείο Crexells 2012, το βραβείο Courrier International για το καλύτερο ξένο μυθιστόρημα του 2013.

Μεταφράστηκε σε δεκαπέντε γλώσσες και σημείωσε παντού ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, πουλώντας πάνω από 1.000.000 αντίτυπα. 

17/10/17

Η πείνα, του Κνουτ Χάμσουν


Δεν υπάρχουν πολλά να πει κάποιος για ένα βιβλίο αυτού του επιπέδου.  Δίσταζα να το διαβάσω επειδή πίστευα ότι θα είναι στενάχωρο και βαρετό.  Δεν το λες και ευχάριστο ή διασκεδαστικό φυσικά, αλλά δεν υπάρχει ούτε μια βαρετή πρόταση μέσα σε όλο το βιβλίο. 
Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, ο ήρωας διανύει μια περίοδο δύσκολη, είναι άστεγος και χωρίς σταθερό εισόδημα και παλεύει να επιβιώσει χωρίς να χάσει την αξιοπρέπειά του.
Είχα χρόνια να διαβάσω βιβλίο τόσο ποιοτικό,θυμήθηκα την έννοια της λέξης "λογοτεχνία" , παρά το γεγονός ότι η έκδοση πιυ έπεσε στα χέρια μου ήταν παλιά και υπήρχαν πολλά λάθη επιμέλειας μέσα.

Βαθμολογία:  10/10 φυσικά

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

"Ούτε μια ώρα δίχως πρόβλημα, εδώ κι επτά-οκτώ μήνες, ούτε η απαραίτητη τροφή για μια εβδομάδα, πριν η μιζέρια με γονατίσει ξανά. Κι επιπλέον, παρ' όλη αυτή την εξαθλίωσή μου, είχα παραμείνει τίμιος, απόλυτα τίμιος. Ο Θεός να με συγχωρεί, όμως τι ηλίθιος που ήμουν! Αν αυτή εδώ τη στιγμή βρω στο δρόμο τον κουμπαρά ενός μαθητή, το μοναδικό όρε μιας φτωχής χήρας, θα τα μαζέψω και θα τα χώσω στην τσέπη μου αδίστακτα, και θα κοιμηθώ πάνω τους ξένοιαστος όλη τη νύχτα. Δεν είχα περάσει αλώβητος από τόσες απίστευτες δυσκολίες, η υπομονή μου είχε εξαντληθεί, ήμουν έτοιμος για όλα. [...]

12/10/17

Ο άνθρωπος σκιά, του Κόντι ΜακΦέιντεν



Καιρό είχα να διαβάσω ένα καλό αστυνομικό, το ευχαριστήθηκα. Δεν μάντεψα ούτε το δράστη ούτε τίποτα άλλο από τα βασικά στοιχεία της πλοκής, με έπιασε απροετοίμαστη (αλλά προσωπικά δεν μπαίνω στη διαδικασία να μαντέψω τον ένοχο, απλά κάθομαι και απολαμβάνω τη διαδικασία με την οποία μας δίνονται τα στοιχεία στα αστυνομικά μυθιστορήματα).
Λοιπόν. Βρήκα τον τρόπο που είναι γραμμένο το βιβλίο εξαιρετικά άρτιο. Μιλάω για τη δομή του βιβλίου, τον τρόπο με τον οποίο σταδιακά μας αποκαλύπτονται όσα πρέπει να ξέρουμε τόσο για την πλοκή όσο και για την προσωπική ζωή και το παρελθόν του καθενός από τους πρωταγωνιστές. Η ιστορία σε γενικές γραμμές ήταν καλή, ίσως και πολύ καλή, και τα γεγονότα δεμένα όμορφα μεταξύ τους. Δε λέω ότι δεν είχε κάποιες υπερβολές αλλά προσπάθησε να αιτιολογήσει τα πάντα και σε εμένα τουλάχιστον δεν έμειναν απορίες. Επίσης συμπάθησα τη βασική ομάδα των πρωταγωνιστών και χαίρομαι που βλέπω ότι είναι το πρώτο από μια σειρά βιβλίων με τη Σμόουκι Μπάρετ (και προφανώς ολόκληρη την ομάδα της), θα χαρώ να μεταφραστούν και τα υπόλοιπα.
Μια μικρή ένσταση μόνο έχω όσον αφορά τη Σμόουκι, θα την ήθελα πιο ανθρώπινη όσον αφορά τις ικανότητές της, ας μην ήταν τόσο εξαιρετική και "διαισθητική". Επίσης κάποια στιγμή μου φαίνεται ότι παραμερίστηκαν λίγο όλοι οι υπόλοιποι της ομάδας της και η λύση ήρθε μόνο από τη Σμόουκι. (Τέλος πάντων, τις λεπτομέρειες κοιτάμε τώρα).
Οι σκηνές των φόνων που περιγράφει είναι ενίοτε σκληρές. Και το εννοώ αυτό. Δίνει με λεπτομέρεια περιγραφή δολοφονιών ή της εικόνας που είδαν οι αστυνομικοί όταν μπήκαν στον τόπο του εγκλήματος. Αυτό το λέω επειδή δεν θεωρώ το συγκεκριμένο βιβλίο κατάλληλο για όσους αποφασίζουν να ξεκινήσουν με αυτό την ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων. (Ας πάρουν κάποιο άλλο οι συγκεκριμένοι για να μη λήξει πρόωρα η θητεία τους ως αναγνώστες αστυνομικής λογοτεχνίας). Όσοι έχουν στομάχι που αντέχει τέτοιες περιγραφές ας το διαβάσουν άφοβα. 
Σε γενικές γραμμές το θεωρώ ένα καλό αστυνομικό βιβλίο (με μικρές δόσεις σπλάτερ), το διάβασα με χαρά και απερίσπαστη και κυρίως χωρίς να βαρεθώ καθόλου. 


Απόσπασμα από το βιβλίο: 

"Καταπνίγω μια πομφόλυγα υστερίας "

....................................................
Ε; 
Τι καταπνίγει;
Συγχαρητήρια στον μεταφραστή, με έβαλε και έψαχνα λεξικό βραδιάτικα.  

Βαθμολογία:  8/10.


Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 



Η Σμόουκι, πράκτορας του FBI στο τμήμα δίωξης κατά συρροήν δολοφόνων, ήταν εξοικειωμένη με ό,τι κρύβεται στις πιο σκοτεινές γωνιές του ανθρώπινου μυαλού – τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να την προετοιμάσει για τη μέρα που ένας δολοφόνος θα σημάδευε με τον χειρότερο τρόπο τη ζωή της. Όλα γύρω της γκρεμίστηκαν. Παραιτήθηκε από τη δουλειά της, παραιτήθηκε από την ίδια τη ζωή. Κι ενώ όλα πια έχουν γίνει συντρίμμια, μια διεστραμμένη ιδιοφυΐα, ένας φονιάς-τέρας, τη βγάζει από το τέλμα και επιστρέφει στην υπηρεσία της, και τότε βρίσκεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της… Ποιος θα είναι το επόμενο θύμα στη λίστα του αδίστακτου δολοφόνου;