Δεν ξέρω αν το αγάπησα η αν το απεχθάνομαι αυτό το βιβλίο. Όσο το διάβαζα υπήρχαν στιγμές που το θεωρούσα ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει, άλλες στιγμές που χασκογελούσα και κάποιες που ήθελα να το πετάξω στο κεφάλι του συγγραφέα- και είναι και βαρύ το άτιμο.
Κάνοντας μια μικρή περίληψη και μεταφέροντας μια απλοποιημένη μορφή της ιστορίας του βιβλίου, θα μπορούσα να πω ότι περιγράφει τη ζωή του Αντριά, ξεκινώντας από τα εφτά περίπου χρόνια του αν θυμάμαι καλά και μέχρι τα γεράματά του. Ταυτόχρονα μας διηγείται και την ιστορία ενός βιολιού, ξεκινώντας από την προέλευση του ξύλου από το οποίο κατασκευάστηκε.
Ταυτόχρονα όμως και μέσα από την ιστορία του βιολιού ο συγγραφέας μας περιγράφει στιγμές ζωής, συνήθειες και έθιμα των κατοίκων της Ευρώπης του 18ου αιώνα όπως και ιστορικά γεγονότα με αποκορύφωμα το Άουσβιτς. Μάλιστα τόσο οι σκηνές που διαδραματίζονται στο στρατόπεδο όσο και η ζωή των Ναζί μετά την ήττα του Ράιχ είναι εξαιρετικά έντονες.
Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που είναι γραμμένο το βιβλίο. Είχα προφανώς ενημερωθεί από κριτικές ότι αλλάζει τη διήγηση απροειδοποίητα από τρίτο σε πρώτο πρόσωπο ακόμη και στην ίδια πρόταση, οπότε αυτό δεν με πείραξε. Μάλιστα το συνήθισα εύκολα, δεν με μπέρδεψε ούτε μια φορά, μόνο την πρώτη φορά που το συνάντησα απόρησα (κάπου στην δεύτερη σελίδα νομίζω). Εκείνο που με ενόχλησε είναι η μεταφορά στο χρόνο και η ανάμιξη ιστοριών. Για παράδειγμα: ξεκινάει σε μια παράγραφο να μιλάει για τον Αντριά (τρίτο πρόσωπο), συνεχίζει με τον Αντριά να εξιστορεί (πρώτο πρόσωπο) και ξαφνικά, στην ίδια πρόταση και χωρίς καμία προειδοποίηση συνεχίζει την ιστορία ενός μοναχού που έζησε τον 18ο αιώνα. Και στην επόμενη παράγραφο αναφέρει γεγονότα που έγιναν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλες φορές αυτό το κάνει στην ίδια παράγραφο. Επίσης, απροειδοποίητα βάζει στην ιστορία νέα πρόσωπα και εκεί που διαβάζεις για τον Αντριά ξαφνικά συναντάς μια Αμάνι που δεν ξέρεις ποιά είναι και τι δουλειά έχει στην ιστορία, μέχρι που αποδεικνύεται ότι έζησε σε άλλη χώρα και μάλλον κάποιον άλλο αιώνα. Όσο συγκεντρωμένος και να είσαι δεν γίνεται να μη μπερδευτείς κάποιες στιγμές.
Από την άλλη μεριά κατάφερε και βρήκε ένα νέο τρόπο διήγησης. Αν αυτό είναι καλό ή κακό θα το κρίνει ο καθένας ανάλογα με τα γούστα του. Εγώ του βγάζω το καπέλο, όσο και να μπερδεύτηκα και κάποιες στιγμές ήθελα να του πετάξω το βιβλίο στο κεφάλι ουρλιάζοντας, όταν έκλεισα το βίβλο όλα είχαν μπει στη θέση τους και είχα μια ολοκληρωμένη ιστορία. Ή μάλλον 2 ιστορίες- μια η ζωή του Αντριά και μια η ιστορία του βιολιού.
Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που είναι γραμμένο το βιβλίο. Είχα προφανώς ενημερωθεί από κριτικές ότι αλλάζει τη διήγηση απροειδοποίητα από τρίτο σε πρώτο πρόσωπο ακόμη και στην ίδια πρόταση, οπότε αυτό δεν με πείραξε. Μάλιστα το συνήθισα εύκολα, δεν με μπέρδεψε ούτε μια φορά, μόνο την πρώτη φορά που το συνάντησα απόρησα (κάπου στην δεύτερη σελίδα νομίζω). Εκείνο που με ενόχλησε είναι η μεταφορά στο χρόνο και η ανάμιξη ιστοριών. Για παράδειγμα: ξεκινάει σε μια παράγραφο να μιλάει για τον Αντριά (τρίτο πρόσωπο), συνεχίζει με τον Αντριά να εξιστορεί (πρώτο πρόσωπο) και ξαφνικά, στην ίδια πρόταση και χωρίς καμία προειδοποίηση συνεχίζει την ιστορία ενός μοναχού που έζησε τον 18ο αιώνα. Και στην επόμενη παράγραφο αναφέρει γεγονότα που έγιναν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλες φορές αυτό το κάνει στην ίδια παράγραφο. Επίσης, απροειδοποίητα βάζει στην ιστορία νέα πρόσωπα και εκεί που διαβάζεις για τον Αντριά ξαφνικά συναντάς μια Αμάνι που δεν ξέρεις ποιά είναι και τι δουλειά έχει στην ιστορία, μέχρι που αποδεικνύεται ότι έζησε σε άλλη χώρα και μάλλον κάποιον άλλο αιώνα. Όσο συγκεντρωμένος και να είσαι δεν γίνεται να μη μπερδευτείς κάποιες στιγμές.
Από την άλλη μεριά κατάφερε και βρήκε ένα νέο τρόπο διήγησης. Αν αυτό είναι καλό ή κακό θα το κρίνει ο καθένας ανάλογα με τα γούστα του. Εγώ του βγάζω το καπέλο, όσο και να μπερδεύτηκα και κάποιες στιγμές ήθελα να του πετάξω το βιβλίο στο κεφάλι ουρλιάζοντας, όταν έκλεισα το βίβλο όλα είχαν μπει στη θέση τους και είχα μια ολοκληρωμένη ιστορία. Ή μάλλον 2 ιστορίες- μια η ζωή του Αντριά και μια η ιστορία του βιολιού.
Βαθμολογία: Έλα μου ντε, τι να βάλω; 6/10 επειδή με ζόρισε.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Βαρκελώνη, δεκαετία του '50. Ο νεαρός Αντριά μεγαλώνει ανάμεσα σ' έναν πατέρα που θέλει να του δώσει μόρφωση αναγεννησιακού ανθρώπου, να τον κάνει γνώστη πολλών γλωσσών, και μια μητέρα που τον προορίζει για την καριέρα δεξιοτέχνη βιολονίστα. Ο Αντριά, ευφυής, μοναχικός και υπάκουος, προσπαθεί να ικανοποιήσει τις υπέρμετρες και αντιφατικές φιλοδοξίες των γονιών του, ως τη στιγμή που ανακαλύπτει την ύποπτη προέλευση του οικογενειακού πλούτου και άλλα ανομολόγητα μυστικά. Πενήντα χρόνια μετά, ο Αντριά, λίγο πριν χάσει τη μνήμη του, προσπαθεί να ανασυνθέσει την οικογενειακή ιστορία, ενώ γύρω από ένα εκπληκτικό βιολί του 18ου αιώνα διαπλέκονται τραγικά επεισόδια της ευρωπαϊκής ιστορίας, από την Ιερά Εξέταση ως τη δικτατορία του Φράνκο και τη ναζιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το Άουσβιτς, το απόλυτο κακό.
Φιλόδοξο, συναρπαστικό μυθιστόρημα, που καταπιάνεται με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής -την εξουσία, τον πόνο, τη μεταμέλεια, το κακό και την εξιλέωση, την εκδίκηση, την αγάπη, την ενοχή και τη συγχώρεση-, με υπέροχη γλώσσα και μια εντυπωσιακή πλοκή.
Το "Confiteor" έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Κριτικών Serra d'Or 2012, το βραβείο M. Angels Anglada 2012, το βραβείο La tormenta en un Vaso 2012, το βραβείο Crexells 2012, το βραβείο Courrier International για το καλύτερο ξένο μυθιστόρημα του 2013.
Μεταφράστηκε σε δεκαπέντε γλώσσες και σημείωσε παντού ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, πουλώντας πάνω από 1.000.000 αντίτυπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου