Το σκοτεινό ημερολόγιο, του Graham Joyce

Ένα βιβλίο με μάγισσες, φίλτρα, βότανα, ένα "άρωμα" από μεσαίωνα και ταυτόχρονα μια ιστορία για ένα σύγχρονο ζευγάρι με δυο μικρά παιδιά που πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεπεράσει τα προβλήματά του. Αυτές τις εικόνες μου δημιούργησε στο μυαλό το συγκεκριμένο βιβλίο. 

Μια γρήγορη περίληψη του βιβλίου: η Μάγκι βρίσκει κρυμμένο στο σπίτι της ένα ημερολόγιο με χειρόγραφες σημειώσεις μιας κοπέλας, της Μπέλας.  Στην αρχή φαίνεται να έχει συνταγές για αλοιφές και γενικά θεραπείες με βότανα, αλλά σιγά-σιγά αποκαλύπτονται και άλλες σημειώσεις, που μοιάζουν με καταγραφές ημερολογίου.  Προσπαθώντας να εκτελέσει τις συνταγές η Μάγκι μπαίνει σε έναν κόσμο μαγείας και φίλτρων, γεγονός που έχει επιπτώσεις και στην οικογενειακή της ζωή.

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι ένα παραμύθι για ενηλίκους, και μάλιστα πολύ ωραίο.  Με κράτησε απορροφημένη και είχε και ενδιαφέρον για το τι θα γίνει στη συνέχεια.  Προς το τέλος όμως και με αφορμή την επιλογή της Μάγκι να επιχειρήσει ένα δύσκολο και επικίνδυνο μαγικό, το βιβλίο αλλάζει ύφος και μπορώ να πω ότι γίνεται πλέον ένα εξαιρετικά ατμοσφαιρικό σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ. Αν και μου άρεσε όλο το βιβλίο, το τέλος του ανέβασε πολύ τον συγγραφέα στα μάτια μου -είναι το πρώτο του βιβλίο που διαβάζω αλλά θα ψάξω και τα άλλα. 

8/10 (επειδή θα ήθελα να είναι πιο μεγάλο τμήμα του βιβλίου το ίδιο έντονο με το τελευταίο του κομμάτι) 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Το Σκοτεινό Ημερολόγιο, του Graham Joyce, είναι ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ από τον συγγραφέα των βραβευμένων Ρέκβιεμ και Νεράιδα των δοντιών.

Η νεκρή Μπέλα υπάρχει πια μόνο μέσα από το ημερολόγιό της. Ανάμεσα σε χρήσιμα γιατροσόφια για παιδικές αρρώστιες, πατροπαράδοτα ερωτικά φίλτρα και αινιγματικά στιχάκια, κρυμμένα λόγια καλούν τον ανυποψίαστο αναγνώστη σ' έναν κόσμο μυστηριώδη και αποκλειστικά γυναικείο, γεμάτο μαγεία και συμβολισμούς.

Η Μάγκι ανακαλύπτει το ημερολόγιο και θέλει να γίνει μέρος του κόσμου που αυτό υπόσχεται... Μόνο που οι πειραματισμοί της αποδεικνύονται πιο αποτελεσματικοί απ' όσο περίμενε. Όταν η Μπέλα προσπαθεί να επικοινωνήσει από τον τάφο της, η ψυχική ισορροπία της Μάγκι απειλείται και τα παιδιά της βρίσκονται αντιμέτωπα μ' έναν τρομακτικό κίνδυνο...

Δυο μήνες μόνο..., του Μαύρου Παναγιώτη

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, αλλά μερικές φορές πέφτω πάνω σε βιβλία που χωρίς κανένα προφανή λόγο θέλω οπωσδήποτε να τα διαβάσω. Με αυτό εννοώ ότι δεν έχω διαβάσει κάποια κριτική που να με εξιτάρει, δεν είναι συγγραφέα που ακολουθώ, στην περίληψή τους δεν γράφει κάτι που να μου δημιουργεί περιέργεια ή επιθυμία να το αποκτήσω για να μάθω κάτι (συνήθως συμβαίνει με ιστορικού περιεχομένου βιβλία αυτό το τελευταίο). Απλά θέλω οπωσδήποτε να τα διαβάσω και ο λόγος παραμένει ακαθόριστος. Ε, αυτό ακριβώς συνέβη με το βιβλίο "Δυο μήνες μόνο...". Διάβασα στην περίληψη για τον Άκη, άντρα σαραντάρη που "σαλπάρει για να κυνηγήσει το απαγορευμένο απωθημένο του, την υπάλληλό του Άννα... κτλ" και αυτόματα μου δημιουργήθηκαν συνειρμοί για βιβλία που συμβαίνει το αντίστροφο: γυναίκες που ερωτεύονται ακατάλληλους άντρες και "...βρίσκονται έρμαιο και παιχνιδάκι στα χέρια τους...". Σκέφτηκα αυτόματα δύο διαφορετικά πράγματα: ότι επιτέλους κάποιος έγραψε ένα βιβλίο που να δίνει την αντρική άποψη επί του θέματος και ότι πολύ θα χαρώ να δω μια γυναίκα να τυραννάει έναν άντρα.

Η υπόθεση του βιβλίου αφορούσε ακριβώς αυτό που φαίνεται από το οπισθόφυλλο: σε γενικές γραμμές ο Άκης, παντρεμένος με δύο παιδιά και πετυχημένος επαγγελματίας, ερωτεύεται την υπάλληλό του Άννα και προσπαθεί να την κατακτήσει και να συνάψει σχέση μαζί της.

Ήταν τελικά αυτό που περίμενα; Όχι. Καθόλου. Περίμενα να διαβάσω ένα βιβλίο όπου ο πρωταγωνιστής θα ήταν "κυνηγός", ότι όταν θα γινόταν "έρμαιο και παιχνιδάκι" στα χέρια της Άννας η γυναικεία αλληλεγγύη θα ξυπνούσε μέσα μου και θα το χαιρόμουν, ότι αυτόματα θα έπαιρνα το μέρος της γυναίκας του και θα κατέληγα να σιχαίνομαι τον Άκη. Ναι, καλά. Δεν ήταν έτσι. Ήδη από τις πρώτες σελίδες μου βγήκε ένα "Ωχ, αυτός ρε συ δεν μοιάζει και τόσο κακός όσο νόμιζα, σα να 'χει κάποιο δίκιο μου φαίνεται".

"Εγώ πάλι νιώθω ότι μέχρι τώρα ήμουν η εικόνα που ήθελε ο κοινωνικός ιστός μου,  πνίγομαι, ασφυκτιώ, "βοήθεια" μου φωνάζω. Καιρός να κάνω αυτό που ονειρεύομαι."

Και κάπου εκεί αναγκαστικά παραμέρισα τις όποιες προκαταλήψεις μου εναντίον των αντρών που επιθυμούν να συνάψουν εξωσυζυγικές σχέσεις και διάβασα να δω τι θα γίνει μετά.
Ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν ήρωα αληθινό, σύγχρονο, που ενώ τα έχει όλα στη ζωή του και χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω... ερωτεύεται. Δεν το επιχείρησε, απλά έγινε. Και με λόγο απλό, σαν να διαβάζουμε ημερολόγιο, με γραφή σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τις σκέψεις, τις κινήσεις και τα συναισθήματά του.

Δεν είναι βαρύ ή κουραστικό το βιβλίο, απεναντίας είναι γραμμένο με ανάλαφρο και ευχάριστο τρόπο. Η πλοκή είναι γρήγορη, εξηγούνται τα πάντα, δεν προσβάλλει κανέναν και δεν προωθεί τις εξωσυζυγικές σχέσεις. Γέλασα κιόλας πολλές φορές, ειδικά στα σημεία που έπρεπε να αντιμετωπίσει τη γυναίκα του γελούσα δυνατά.
Και όταν έκλεισα το βιβλίο, έμεινα με ένα χαμόγελο να σκέφτομαι τους προβληματισμούς που ο συγγραφέας βάζει στο στόμα του Άκη ιδιαίτερα στο τελευταίο κεφάλαιο. Πιστεύω έγινα λίγο πιο σοφή όσον αφορά την αντρική ιδιοσυγκρασία, ήταν λίγο σαν να κρυφακούω μια αντροπαρέα να συζητά ειλικρινά για τους προβληματισμούς ενός μέλους της (υποθέτωντας βέβαια ότι σε μια αντροπαρέα καταφέρνουν όλα τα μέλη να μιλήσουν σοβαρά για τα συναισθηματικής φύσεως προβλήματα ενός άντρα χωρίς να γελοιοποιήσουν την κατάσταση- χιούμορ κάνω, μην τσατίζεστε).
Χαίρομαι πολύ που τελικά διάβασα το βιβλίο "Δυο μήνες μόνο...". Δεν διέκρινα σε κανένα σημείο αδυναμίες που συνήθως είναι εμφανείς σε νέους συγγραφείς και ειλικρινά θα ήθελα να δω και άλλα βιβλία από τον κ. Μαύρο στο μέλλον, τα συγχαρητήριά μου.

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Είναι ψέμα ότι ο έρωτας θέλει δύο. Στον έρωτα, είσαι μόνος σου. Μόνος σου αγωνίζεσαι, μόνος σου υποφέρεις, μόνος σου χάνεις τον ύπνο σου, μόνος σου παραδίνεσαι. Όταν υπάρχει το Μαζί, τότε είναι Αγάπη.
Τι γίνεται όταν ο κυνηγός δεν μπορεί να παγιδεύσει το θήραμά του, αλλά αυτοπαγιδεύεται; Όταν από θύτης γίνεται θύμα;
Ο Άκης, σαραντάρης και επιτυχημένος, σαλπάρει για να κυνηγήσει το απαγορευμένο απωθημένο του, την υπάλληλό του Άννα. Σύντομα βρίσκεται έρμαιο και παιχνιδάκι στα χέρια της Άννας, που αποδεικνύεται δύσκολος χαρακτήρας και έμπειρος παίκτης. Μπορεί να ξεφύγει; Θέλει να ξεφύγει; Μπορεί να αντισταθεί; Θέλει να αντισταθεί; Θα βιώσει τον έρωτα της φαντασίας του ή θα εγκλωβιστεί ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει»; Και ποια είναι η στάση της γυναίκας του της Ευανθίας; Δήμιος ή σωτήρας;

[…] Αν καταφέρω και φτάσω στα γεράματα, να πω «έζησα όπως ήθελα, όχι όπως ήθελαν, όπως μου επέβαλαν, έζησα για τον Άκη και δεν έχω απωθημένα». Το καλεντάρι της ζωής μου πρέπει να φέρει τη δική μου υπογραφή στην ούγια, όχι του περίγυρού μου.

Η μαριονέτα, του Daniel Cole

Άλλο ένα αστυνομικό βιβλίο που ενώ έχει πολύ καλές κριτικές εμένα δεν με ενθουσίασε. Είχε όλα όσα πρέπει να έχει ένα αστυνομικό βιβλίο, δηλαδή: 

- Αστυνομικούς (προφανώς). Συνήθως του τμήματος ανθρωποκτονιών. Το βιβλίο είχε πολλούς, μια ολόκληρη ομάδα. Για τον καθένα από αυτούς δινόταν όσα στοιχεία έπρεπε να ξέρουμε. Υπήρχε η αρχηγός της Αστυνομίας (αλίμονο, σε κάθε βιβλίο υπάρχει), ο αρχηγός της ομάδας (ο οποίος σε αντίθεση με τα περισσότερα αστυνομικά δεν ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής) και τα υπόλοιπα μέλη. Εμάς μας ενδιαφέρει κυρίως ο Έντμοντς (πολύ καλό παιδί, τον συμπάθησα), η Μπάξτερ (πολύ ανθρώπινη, την συμπάθησα) και ο Γουλφ. Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής. Καλό παιδί και αυτός, ανθρώπινος, χωρίς καμιά "έκτη αίσθηση", ούτε κάποια ιδιαίτερη σπάνια πνευματική ικανότητα, ούτε ιδιαίτερα σωματικά χαρίσματα. Απλά ένας άνθρωπος που δουλεύει στην Αστυνομία. Τον συμπάθησα και αυτόν. 

- Θύματα, τουλάχιστον ένα. Προφανώς δηλαδή, γιατί αν δεν υπήρχαν θύματα θα διαβάζαμε ένα βιβλίο με τους αστυνομικούς του τμήματος ανθρωποκτονιών να κάθονται στα γραφεία τους και αυτό δε νομίζω ότι θα ήταν και πολύ ενδιαφέρον. Κοίτα τώρα τι γίνεται σε αυτό το βιβλίο: ξεκινάει η υπόθεση όταν βρίσκουν μια μαριονέτα φτιαγμένη από τα μέλη έξι διαφορετικών ανθρώπων, άρα έχουμε ήδη έξι θύματα που πρέπει να εντοπιστούν και να ταυτοποιηθούν. Στη συνέχεια ο δολοφόνος στέλνει σε μια δημοσιογράφο μια λίστα στην οποία δηλώνει τα επόμενα θύματά του και μάλιστα λέει και τη μέρα που θα τα σκοτώσει. Τελευταίος στη λίστα είναι ο Γουλφ (ο πρωταγωνιστής του βιβλίου). 

- Ανατροπές, εκπλήξεις και οπωσδήποτε σταδιακή αποκάλυψη των στοιχείων που θα οδηγήσουν στον δολοφόνο. Τα είχε όλα αυτά το βιβλίο, και μάλιστα ήταν δοσμένα με ωραίο τρόπο, και υπήρχε κάποια δόση αγωνίας. 

- Επίσης είχε σαφείς και επαρκείς περιγραφές για τους χώρους, την εμφάνιση και ότι άλλο έπρεπε να ξέρουμε. 

Άρα όλα καλά. Τώρα εμένα γιατί δεν με ενθουσίασε; Νομίζω ότι ήταν ασαφής ο τρόπος που κατέληξε ο Αστυνομικός  στη λύση του μυστηρίου. Ίσως φταίει που δεν γνωρίζω αρκετά για την Αγγλική κουλτούρα και τους αστικούς μύθους της Αγγλίας, δεν ξέρω. Μου φάνηκε παράλογο και ξένο. Αυτό βασικά ήταν το πρόβλημά μου. 

Επίσης θα πρέπει να σχολιάσω τον τρόπο γραφής. Σε κάποια σημεία το διάβαζα εξαιρετικά εύκολα, σε κάποια κολλούσα και διάβαζα ξανά και ξανά την ίδια πρόταση. Νομίζω ότι έβαλε πολλές δόσεις χιούμορ ο συγγραφέας- σε κάποια σημεία το κατάλαβα και γέλασα, σε κάποια όχι. 

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι σίγουρα είναι ένα πρωτότυπο αστυνομικό, δεν μοιάζει με κανένα άλλο και μάλιστα και οι τρεις αστυνομικοί που πρωταγωνιστούσαν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς. Όταν κάποια στιγμή βγουν και άλλα βιβλία με τον Αστυνόμο Γουλφ και την Μπάξτερ θα τα διαβάσω, στο κάτω- κάτω είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα και ήδη είναι πολύ καλό. 

Να δώσω και ένα μικρό "tip" για όσους σαν και εμένα δυσκολεύεστε να συγκρατείτε ονόματα: Ο Γουίλ, ο Φοκς και ο Γουλφ είναι το ίδιο πρόσωπο, το λέει αρκετές φορές και μέσα, αλλά επειδή χρησιμοποιεί και τα τρία ονόματα κάποιες φορές μπερδευόμουν. 

Βαθμολογία : 7/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

• ΔΙΕΘΝΕΣ ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ
• ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ ΤΩΝ SUNDAY TIMES
• ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΤΟΥ 2017
Έξι θύματα. Ένα πτώμα.
«Πες μου λοιπόν, αν εσύ είσαι ο διάβολος, τότε εγώ ποιος είμαι;»
Απέναντι από το διαμέρισμα του αστυνόμου Νέιθαν Γουλφ, που έχει πρόσφατα επανέλθει στο Σώμα μετά από εγκλεισμό σε ψυχιατρική κλινική, εντοπίζεται μια ανθρώπινη μαριονέτα που αποτελείται από τα μέλη έξι δολοφονηθέντων ανθρώπων. Ο δολοφόνος, μέσω της πρώην συζύγου του Γουλφ, που είναι δημοσιογράφος, στέλνει φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος, καθώς και μια λίστα με έξι επόμενους στόχους, και τις ημερομηνίες εκτέλεσής τους. Τελευταίος στη λίστα είναι ο ίδιος ο Γουλφ…
Μέσα στις επόμενες 15 μέρες, η Αστυνομία καλείται να ταυτοποιήσει τα θύματα, με βάση τα στοιχεία που της δίνουν τα μέλη της «μαριονέτας», να προστατεύσει τους στοχοποιημένους πολίτες, να εντοπίσει το δολοφόνο και να σταματήσει τη δράση του. Στο μεταξύ, όμως, ο Γουλφ έχει να παλέψει με σκοτεινές αναμνήσεις, και τη συνειδητοποίηση ότι η δράση του δολοφόνου σχετίζεται με το ίδιο του το παρελθόν.
Ένα ιδιοφυές στη λύση του μυστήριο.
Sophie Hannah, συγγραφέας

Αγγέλικα η μαντενούτα, της Ελένης Κεκροπούλου

Το βιβλίο αφορά τη ζωή της Αγγέλικας Νίκλη, της μητέρας του Διονυσίου Σολωμού, την οποία κατά κάποιο τρόπο "αγόρασε" ο κόμης Σαλαμόν από τον φτωχό πατέρα της και την έκανε ερωμένη του - αυτό ήταν η μαντενούτα, μια ερωμένη.

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο μυθιστόρημα για το συγκεκριμένο έργο. Στα περισσότερα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει βασικό ρόλο στην πλοκή παίζουν πρόσωπα δημιουργημένα από τη φαντασία του συγγραφέα που ζουν και κινούνται μια συγκεκριμένη εποχή και αποτελούν το συνδετικό κρίκο για να ρέει όμορφα η ιστορία. Σε αυτό το βιβλίο όλοι όσοι εμφανίζονται είναι υπαρκτά πρόσωπα και η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις ζωές τους. Νομίζω ότι η συγγραφέας ένωσε τις ιστορικές πηγές που αφορούσαν τα πρόσωπα της ιστορίας και χρησιμοποίησε τη φαντασία της μόνο όσο χρειαζόταν ώστε να μην είναι κουραστικό το βιβλίο και να ρέει η πλοκή πιο εύκολα. 

Μέσα από τη διήγηση μας δίνει τα έθιμα και τις συνήθειες των Ελλήνων στην ενετοκρατουμενη Ζάκυνθο στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, κυρίως όσον αφορά το κληρονομικό δίκαιο και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, ενώ μας περιγράφει και την ιστορία της περιοχής. Όλα αυτά αν και καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος του βιβλίου γίνονται με τρόπο ανάλαφρο, εύπεπτο και καθόλου κουραστικό. Το κύριο μέρος της πλοκής αφορά φυσικά τη ζωή της Αγγέλικας από τη στιγμή που την παρέδωσε ο πατέρας της στον κόμη μέχρι το τέλος της, ενώ μέσω αυτής μαθαίνουμε και για τη ζωή του Διονύσιου Σολωμού, του πρώτου της γιου με τον κόμη.

Σαν ιστορικό το βιβλίο είναι πάρα πολύ καλό, όμως είναι αποστασιοποιημένο από το συναίσθημα. Το μεγαλύτερο μέρος του είναι γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο εκτός από το τελευταίο κεφάλαιο. Εκεί, το ρόλο του αφηγητή παίρνει η ίδια η Αγγέλικα και με πολύ συναίσθημα δίνει η ίδια το τέλος στην ιστορία ενημερώνοντάς μας για το τι συνέβη στη ζωή των μελών της οικογένειάς της και εκφράζοντας το παράπονό της για μια ολόκληρη ζωή που την έζησε ως έρμαιο της μοίρας και των αποφάσεων που πήραν άλλοι για αυτήν.

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Το μυθιστόρημα για την πραγματική ζωή της μητέρας του Διονυσίου Σολωμού.
Το όνομά της Αγγέλικα Νίκλη. Όμορφη σαν την ίδια την αναδυομένη Αφροδίτη. Ο πατέρας της, ένας κατατρεγμένος Μανιάτης, θύμα της φτώχιας και της ανάγκης, την πούλησε στον βαθύπλουτο «Ταμπακιέρη», τον Ζακυνθινό κόντε Σαλαμόν. Αυτός θα απαρνηθεί τη γυναίκα του και τα παιδιά του, και θα απειλήσει με αποκλήρωση τον νόμιμο γυιό του Ροβέρτο, επειδή συντάχθηκε με τους Δημοκρατικούς που αγωνίζονταν για την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα…
Από την ανίερη ένωση του ηλικιωμένου κόντε με την μικρή ερωμένη του, θα γεννηθούν τρεις γυιοί. Ο πρώτος θα γίνει ένας σπουδαίος ποιητής. Ο δεύτερος σημαντική πολιτική προσωπικότητα των Επτανήσων. Και ο τρίτος, γυιός μεταθανάτιος του κόντε, θα χάσει όλα του τα προνόμια… Μετά από χρόνια, θα αγωνιστεί για να κερδίσει το όνομα και την περιουσία που του στέρησαν τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια του. Θα αγωνιστεί και για την χαμένη τιμή της μάνας του, σε μια δίκη που θα αφήσει εποχή στα Επτάνησα. Την Δίκη των αδελφών Σολομών.