Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, αλλά μερικές φορές πέφτω πάνω σε βιβλία που χωρίς κανένα προφανή λόγο θέλω οπωσδήποτε να τα διαβάσω. Με αυτό εννοώ ότι δεν έχω διαβάσει κάποια κριτική που να με εξιτάρει, δεν είναι συγγραφέα που ακολουθώ, στην περίληψή τους δεν γράφει κάτι που να μου δημιουργεί περιέργεια ή επιθυμία να το αποκτήσω για να μάθω κάτι (συνήθως συμβαίνει με ιστορικού περιεχομένου βιβλία αυτό το τελευταίο). Απλά θέλω οπωσδήποτε να τα διαβάσω και ο λόγος παραμένει ακαθόριστος. Ε, αυτό ακριβώς συνέβη με το βιβλίο "Δυο μήνες μόνο...". Διάβασα στην περίληψη για τον Άκη, άντρα σαραντάρη που "σαλπάρει για να κυνηγήσει το απαγορευμένο απωθημένο του, την υπάλληλό του Άννα... κτλ" και αυτόματα μου δημιουργήθηκαν συνειρμοί για βιβλία που συμβαίνει το αντίστροφο: γυναίκες που ερωτεύονται ακατάλληλους άντρες και "...βρίσκονται έρμαιο και παιχνιδάκι στα χέρια τους...". Σκέφτηκα αυτόματα δύο διαφορετικά πράγματα: ότι επιτέλους κάποιος έγραψε ένα βιβλίο που να δίνει την αντρική άποψη επί του θέματος και ότι πολύ θα χαρώ να δω μια γυναίκα να τυραννάει έναν άντρα.
Η υπόθεση του βιβλίου αφορούσε ακριβώς αυτό που φαίνεται από το οπισθόφυλλο: σε γενικές γραμμές ο Άκης, παντρεμένος με δύο παιδιά και πετυχημένος επαγγελματίας, ερωτεύεται την υπάλληλό του Άννα και προσπαθεί να την κατακτήσει και να συνάψει σχέση μαζί της.
Ήταν τελικά αυτό που περίμενα; Όχι. Καθόλου. Περίμενα να διαβάσω ένα βιβλίο όπου ο πρωταγωνιστής θα ήταν "κυνηγός", ότι όταν θα γινόταν "έρμαιο και παιχνιδάκι" στα χέρια της Άννας η γυναικεία αλληλεγγύη θα ξυπνούσε μέσα μου και θα το χαιρόμουν, ότι αυτόματα θα έπαιρνα το μέρος της γυναίκας του και θα κατέληγα να σιχαίνομαι τον Άκη. Ναι, καλά. Δεν ήταν έτσι. Ήδη από τις πρώτες σελίδες μου βγήκε ένα "Ωχ, αυτός ρε συ δεν μοιάζει και τόσο κακός όσο νόμιζα, σα να 'χει κάποιο δίκιο μου φαίνεται".
"Εγώ πάλι νιώθω ότι μέχρι τώρα ήμουν η εικόνα που ήθελε ο κοινωνικός ιστός μου, πνίγομαι, ασφυκτιώ, "βοήθεια" μου φωνάζω. Καιρός να κάνω αυτό που ονειρεύομαι."
Και κάπου εκεί αναγκαστικά παραμέρισα τις όποιες προκαταλήψεις μου εναντίον των αντρών που επιθυμούν να συνάψουν εξωσυζυγικές σχέσεις και διάβασα να δω τι θα γίνει μετά.
Ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν ήρωα αληθινό, σύγχρονο, που ενώ τα έχει όλα στη ζωή του και χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω... ερωτεύεται. Δεν το επιχείρησε, απλά έγινε. Και με λόγο απλό, σαν να διαβάζουμε ημερολόγιο, με γραφή σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τις σκέψεις, τις κινήσεις και τα συναισθήματά του.
"Εγώ πάλι νιώθω ότι μέχρι τώρα ήμουν η εικόνα που ήθελε ο κοινωνικός ιστός μου, πνίγομαι, ασφυκτιώ, "βοήθεια" μου φωνάζω. Καιρός να κάνω αυτό που ονειρεύομαι."
Και κάπου εκεί αναγκαστικά παραμέρισα τις όποιες προκαταλήψεις μου εναντίον των αντρών που επιθυμούν να συνάψουν εξωσυζυγικές σχέσεις και διάβασα να δω τι θα γίνει μετά.
Ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν ήρωα αληθινό, σύγχρονο, που ενώ τα έχει όλα στη ζωή του και χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω... ερωτεύεται. Δεν το επιχείρησε, απλά έγινε. Και με λόγο απλό, σαν να διαβάζουμε ημερολόγιο, με γραφή σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τις σκέψεις, τις κινήσεις και τα συναισθήματά του.
Δεν είναι βαρύ ή κουραστικό το βιβλίο, απεναντίας είναι γραμμένο με ανάλαφρο και ευχάριστο τρόπο. Η πλοκή είναι γρήγορη, εξηγούνται τα πάντα, δεν προσβάλλει κανέναν και δεν προωθεί τις εξωσυζυγικές σχέσεις. Γέλασα κιόλας πολλές φορές, ειδικά στα σημεία που έπρεπε να αντιμετωπίσει τη γυναίκα του γελούσα δυνατά.
Και όταν έκλεισα το βιβλίο, έμεινα με ένα χαμόγελο να σκέφτομαι τους προβληματισμούς που ο συγγραφέας βάζει στο στόμα του Άκη ιδιαίτερα στο τελευταίο κεφάλαιο. Πιστεύω έγινα λίγο πιο σοφή όσον αφορά την αντρική ιδιοσυγκρασία, ήταν λίγο σαν να κρυφακούω μια αντροπαρέα να συζητά ειλικρινά για τους προβληματισμούς ενός μέλους της (υποθέτωντας βέβαια ότι σε μια αντροπαρέα καταφέρνουν όλα τα μέλη να μιλήσουν σοβαρά για τα συναισθηματικής φύσεως προβλήματα ενός άντρα χωρίς να γελοιοποιήσουν την κατάσταση- χιούμορ κάνω, μην τσατίζεστε).
Χαίρομαι πολύ που τελικά διάβασα το βιβλίο "Δυο μήνες μόνο...". Δεν διέκρινα σε κανένα σημείο αδυναμίες που συνήθως είναι εμφανείς σε νέους συγγραφείς και ειλικρινά θα ήθελα να δω και άλλα βιβλία από τον κ. Μαύρο στο μέλλον, τα συγχαρητήριά μου.
Βαθμολογία: 9/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Είναι ψέμα ότι ο έρωτας θέλει δύο. Στον έρωτα, είσαι μόνος σου. Μόνος σου αγωνίζεσαι, μόνος σου υποφέρεις, μόνος σου χάνεις τον ύπνο σου, μόνος σου παραδίνεσαι. Όταν υπάρχει το Μαζί, τότε είναι Αγάπη.
Τι γίνεται όταν ο κυνηγός δεν μπορεί να παγιδεύσει το θήραμά του, αλλά αυτοπαγιδεύεται; Όταν από θύτης γίνεται θύμα;
Ο Άκης, σαραντάρης και επιτυχημένος, σαλπάρει για να κυνηγήσει το απαγορευμένο απωθημένο του, την υπάλληλό του Άννα. Σύντομα βρίσκεται έρμαιο και παιχνιδάκι στα χέρια της Άννας, που αποδεικνύεται δύσκολος χαρακτήρας και έμπειρος παίκτης. Μπορεί να ξεφύγει; Θέλει να ξεφύγει; Μπορεί να αντισταθεί; Θέλει να αντισταθεί; Θα βιώσει τον έρωτα της φαντασίας του ή θα εγκλωβιστεί ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει»; Και ποια είναι η στάση της γυναίκας του της Ευανθίας; Δήμιος ή σωτήρας;
[…] Αν καταφέρω και φτάσω στα γεράματα, να πω «έζησα όπως ήθελα, όχι όπως ήθελαν, όπως μου επέβαλαν, έζησα για τον Άκη και δεν έχω απωθημένα». Το καλεντάρι της ζωής μου πρέπει να φέρει τη δική μου υπογραφή στην ούγια, όχι του περίγυρού μου.
Και όταν έκλεισα το βιβλίο, έμεινα με ένα χαμόγελο να σκέφτομαι τους προβληματισμούς που ο συγγραφέας βάζει στο στόμα του Άκη ιδιαίτερα στο τελευταίο κεφάλαιο. Πιστεύω έγινα λίγο πιο σοφή όσον αφορά την αντρική ιδιοσυγκρασία, ήταν λίγο σαν να κρυφακούω μια αντροπαρέα να συζητά ειλικρινά για τους προβληματισμούς ενός μέλους της (υποθέτωντας βέβαια ότι σε μια αντροπαρέα καταφέρνουν όλα τα μέλη να μιλήσουν σοβαρά για τα συναισθηματικής φύσεως προβλήματα ενός άντρα χωρίς να γελοιοποιήσουν την κατάσταση- χιούμορ κάνω, μην τσατίζεστε).
Χαίρομαι πολύ που τελικά διάβασα το βιβλίο "Δυο μήνες μόνο...". Δεν διέκρινα σε κανένα σημείο αδυναμίες που συνήθως είναι εμφανείς σε νέους συγγραφείς και ειλικρινά θα ήθελα να δω και άλλα βιβλία από τον κ. Μαύρο στο μέλλον, τα συγχαρητήριά μου.
Βαθμολογία: 9/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Είναι ψέμα ότι ο έρωτας θέλει δύο. Στον έρωτα, είσαι μόνος σου. Μόνος σου αγωνίζεσαι, μόνος σου υποφέρεις, μόνος σου χάνεις τον ύπνο σου, μόνος σου παραδίνεσαι. Όταν υπάρχει το Μαζί, τότε είναι Αγάπη.
Τι γίνεται όταν ο κυνηγός δεν μπορεί να παγιδεύσει το θήραμά του, αλλά αυτοπαγιδεύεται; Όταν από θύτης γίνεται θύμα;
Ο Άκης, σαραντάρης και επιτυχημένος, σαλπάρει για να κυνηγήσει το απαγορευμένο απωθημένο του, την υπάλληλό του Άννα. Σύντομα βρίσκεται έρμαιο και παιχνιδάκι στα χέρια της Άννας, που αποδεικνύεται δύσκολος χαρακτήρας και έμπειρος παίκτης. Μπορεί να ξεφύγει; Θέλει να ξεφύγει; Μπορεί να αντισταθεί; Θέλει να αντισταθεί; Θα βιώσει τον έρωτα της φαντασίας του ή θα εγκλωβιστεί ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει»; Και ποια είναι η στάση της γυναίκας του της Ευανθίας; Δήμιος ή σωτήρας;
[…] Αν καταφέρω και φτάσω στα γεράματα, να πω «έζησα όπως ήθελα, όχι όπως ήθελαν, όπως μου επέβαλαν, έζησα για τον Άκη και δεν έχω απωθημένα». Το καλεντάρι της ζωής μου πρέπει να φέρει τη δική μου υπογραφή στην ούγια, όχι του περίγυρού μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου