17/1/18

Χωρίς πρόσωπο, του Stefan Ahnhem


Δεν μου άρεσε. Υπήρχαν κάποια σημεία που ήταν πολύ καλό αλλά σε γενικές γραμμές δεν μου φάνηκε ενδιαφέρον. Σίγουρα η ιδέα είναι πολύ καλή, περνάει και καταπληκτικά μηνύματα για τον σχολικό εκφοβισμό, την αδιαφορία γονιών, δασκάλων και συμμαθητών και πραγματικά ελπίζω να το διαβάσει πάρα πολύς κόσμος ώστε τα μηνύματά του να πιάσουν τόπο, αλλά ο τρόπος γραφής του κ. Ahnhem δεν μου ταίριαξε καθόλου.
Δεν μου άρεσε ο τρόπος που περιγράφει τη λειτουργία της σουηδικής Αστυνομίας. Τους περιέγραφε σαν να βαριούνται να δουλέψουν. Κατά τύχη πιάσανε τον δολοφόνο, όλοι ήταν ελαφρώς αδιάφοροι, ή έτσι μου φάνηκε εμένα. Και ο πρωταγωνιστής δεν μου άρεσε, δεν μπορώ να εξηγήσω σχεδόν καμία από τις ενέργειές του, δεν λειτουργούσε με τρόπο αποδεκτό για οποιαδήποτε ομάδα χώρια που ήταν τυχερός και τον βοηθούσαν όλοι χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος.
Επίσης, δεν ξέρω τίποτα για τις σχέσεις μεταξύ Σουηδίας και Δανίας. Δεν ξέρω τον τρόπο με τον οποίο συνεργάζονται οι Αστυνομίες δύο χωρών, δεν ξέρω και από "καλή γειτονία" χωρών. Λόγω τόπου κατοικίας όταν διαβάζω για σχέσεις δύο χωρών αυτόματα ανάγω την κατάσταση στη σχέση που έχουμε εμείς με την Τουρκία, οπότε δεν μπορώ να καταλάβω τις ενέργειες της Δανής αστυνομικού.
Τέλος, είχα την αίσθηση ότι κάποιος επέβαλλε στο συγγραφέα να μεγαλώσει το κείμενό του, ειδικά προς το τέλος μου φαινόταν ότι διαβάζω την ίδια πρόταση με άλλες λέξεις πολλές φορές.
Τι μου άρεσε; Έλα ντε. Το μήνυμα για το bullying θα πω. Και ο τρόπος που περιέγραφε χώρους και πρόσωπα. Αυτά.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν θα πρέπει να το αφήσω στην άκρη και να το διαβάσω άλλη φορά, μήπως δεν είχα όρεξη για αστυνομικό, μήπως συνέβαινε κάτι άλλο. Όμως όχι, τίποτα τέτοιο δεν συνέβαινε, πραγματικά είχα όρεξη για αστυνομικό (για αυτό και θύμωσα που δεν μου άρεσε), ούτε είχε κάτι η διάθεση και η ψυχολογία μου, όλα μια χαρά ήταν. Απλά δεν μου άρεσε το βιβλίο.

Βαθμολογία: 4/10, μη σου πω και 3/10 επειδή περίμενα περισσότερα.

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ…
Δύο άντρες είναι νεκροί. Και οι δύο είχαν κατηγορηθεί για σχολικό εκφοβισμό στα μαθητικά τους χρόνια. Στον τόπο του εγκλήματος έχει βρεθεί ένα και μοναδικό στοιχείο: μία φωτογραφία της τάξης του 1982, με το πρόσωπο του πρώτου άντρα διαγραμμένο.

ΕΝΑΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ…
Ο Φάμπιαν Ρισκ συμμετέχει στην έρευνα και έχει μόλις επιστρέψει στην πόλη όπου μεγάλωσε. Είναι όμως κι ένα από τα παιδιά της φωτογραφίας. Νόμιζε ότι είχε αφήσει πίσω τα σχολικά του χρόνια, τώρα όμως αρχίζει να μετράει πτώματα των συμμαθητών του.
Το κάθε πτώμα θέλει να πει κάτι. Όλα φαίνονται προσχεδιασμένα από έναν ευφυέστατο δολοφόνο. Κάποιος έχει αποφασίσει να σκοτώσει και τους είκοσι πρώην συμμαθητές. Ο Φάμπιαν Ρισκ ίσως είναι το επόμενο θύμα αλλά και ο βασικός ύποπτος…

Θυμίζει τον Χένινγκ Μανκέλ (Ο κόσμος του Κουρτ Βαλάντερ) στα καλύτερά του.
Sunday Times

Συγκλονιστικό μέχρι το τέλος!
Braunschweiger Zeitung, Germany

Ένα έξυπνο, γεμάτο αδρεναλίνη θρίλερ! Για 600 σελίδες, ο αναγνώστης καθηλώνεται κυριολεκτικά από τη μοναδική πλοκή, που κατατάσσει το βιβλίο στα κορυφαία του είδους. Ο Ahnhem, με περισσότερα από 20 χρόνια εμπειρίας ως σεναριογράφος, είναι ένας εξαιρετικός αφηγητής και όλα δείχνουν πως θα είναι ο επόμενος Σουηδός βασιλιάς των θρίλερ.
Κριτική Επιτροπή Crimetime Specsavers Award

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου