Η ζωή έχει δύο όψεις, της Κωνσταντίνας- Παρασκευής Δουβόγιαννη

Δεν μπορώ καθόλου να διαβάζω βιβλία αυτοβοήθειας ή ψυχολογίας. Δε λέω ότι δεν χρειάζεται, το αντίθετο μάλιστα, πιστεύω ότι ένα καλό βιβλίο μπορεί να σε βοηθήσει πολύ να μάθεις πράγματα για τον εαυτό σου ή να ανοίξεις το μυαλό σου και να μάθεις τρόπους να διαχειρίζεσαι καταστάσεις και συναισθήματα. Όμως δεν μπορώ να πάρω ένα βιβλίο και να  κάθομαι να διαβάζω σαν να παρακολουθώ μάθημα ψυχολογίας, με κουράζει. Ψάχνω να βρω βιβλία που να παρέχουν αυτή τη "βοήθεια" καλυμμένη σε μια όμορφη ιστορία, να περνάνε δηλαδή μηνύματα ή να με βάζουν να σκεφτώ και να επαναπροδιορίσω πράγματα μέσω των εμπειριών των πρωταγωνιστών ενός μυθιστορήματος. 

Η νουβέλα "Η ζωή έχει δύο όψεις" για εμένα ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. 

Η πλοκή του βιβλίου είναι απλή: η Ζωή, ο Τίτος και η συνοδός τους ξεκινούν ένα ταξίδι από το βασίλειο του "Ρελιγκάρε" προς το βασίλειο "Άνιμα". Να βάλω και μετάφραση; Ας βάλω. Από το βασίλειο "Θρησκεία" προς το βασίλειο "Ψυχή". Στο δρόμο συναντούν δύο κατοίκους του βασιλείου "Σιέντια" (επιστήμη) με τους οποίους πορεύονται μαζί, περνώντας μέσα από τα βασίλεια "Στέριλε" (άγονο) και "Πουλγκριτούντο" (ομορφιά), για να καταλήξουν στο "Άνιμε". Η επαφή και η συνεργασία τους θα τους αλλάξει, με αποτέλεσμα να καταλήξουν πια στο τέλος του βιβλίου διαφορετικοί από ότι στο ξεκίνημα του ταξιδιού τους. Δε χρειάζεται νομίζω να αναλύσω το συμβολισμό της ονομασίας των βασιλείων, αρκεί να πω ότι ο κάθε ήρωας έχει χαρακτηριστικά του βασιλείου από το οποίο προέρχεται, εκτός φυσικά από τη Ζωή, τη βασική πρωταγωνίστρια του βιβλίου. 

Μου άρεσε πάρα πολύ που έδωσε πρόσωπο στην Επιστήμη. Ο Ερατοσθένης, η προσωποποίηση της Επιστήμης, είναι ακριβώς η απόδοση του στυγνού προσώπου της όπως την έχω εγώ στο μυαλό μου, αυταρχική, τυπική, ενδιαφέρεται μόνο για γεγονότα και κατά βάση τα πάντα για αυτήν συμπηκνώνονται στο εξής τρίπτυχο: πληροφορία- απόδειξη- αποδοχή ως γεγονός ή απόρριψη ως μη υπαρκτό (δική μου ερμηνεία της επιστήμης αυτά). Μου άρεσε επίσης και η σταδιακή αλλαγή στον τρόπο σκέψης του Ερατοσθένη, το πώς σιγά σιγά αρχίζει να ενδιαφέρεται και για τον Άνθρωπο (τα συναισθήματα, τις σκέψεις) εκτός από τα γεγονότα. 

Στο οπισθόφυλλο λέει για τη ναρκισσιστική και την αληθινή όψη της ζωής. Έτσι ακριβώς είναι, συμφωνώ. Η συγγραφέας έχει παραλληλίσει την ναρκισσιστική όψη της ζωής με την επιστήμη και την αληθινή όψη με την αγάπη. Ο απόλυτος εγωισμός της επιστήμης απέναντι στην αληθινή ζωή.

Ας πάμε στα σημαντικά τώρα. Να σου πω πώς κατάλαβα εγώ το βιβλίο; Φαντάσου έναν άνθρωπο να σου μιλάει με στόμφο και να είναι αμετακίνητος στην μία και μοναδική βασική του άποψη: ότι μόνο τα απτά πράγματα έχουν σημασία και τίποτα άλλο δεν υπάρχει. (Εδώ βάλε εσύ ότι θέλεις ορίζοντας τις λέξεις "απτά πράγματα", λεφτά, σπίτια, ρούχα, αυτοκίνητα, χωράφια κτλ). Μπορεί κάποιος να ζήσει μόνο με αυτό και να είναι πλήρης; Χρειάζεται και η αγάπη, η επαφή με τους άλλους, το νοιάξιμο. Πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου καλά για να μπορέσεις να τον αλλάξεις, ώστε να γεμίσει η ζωή και η καρδιά σου. 

Δεν θα πω πολλά ακόμη, φοβάμαι μη σας επηρεάσω αν κάνω περισσότερη ανάλυση. Αυτά που έγραψα είναι ο τρόπος που κατάλαβα εγώ το βιβλίο, το πώς μίλησε σε εμένα και τα μηνύματα που πήρα εγώ. Το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο, εύκολο στην ανάγνωσή του αλλά σίγουρα θα σας κάνει να σκεφτείτε πολύ για πολλά πράγματα. Αν είστε τυχεροί και έχετε ανοιχτό το μυαλό σας και την ψυχή σας σε αλλαγές την ώρα που θα το διαβάζετε, θα το κλείσετε και θα είστε διαφορετικός άνθρωπος από αυτόν που το ξεκίνησε, λίγο καλύτερος. Και εσείς που σας αρέσει να σημειώνετε όταν διαβάζετε, πάρτε καινούριο μολύβι, εγώ ποτέ δεν σημειώνω αγαπημένες φράσεις αλλά εδώ κατέγραψα μερικές. 

Θα κλείσω με αυτήν την πρόταση που μου άρεσε πολύ: 

"Αν έστω και αργά ένας άνθρωπος αρχίσει να σκέφτεται περισσότερο με την καρδιά, παρά με το μυαλό, υπάρχει ελπίδα ο κόσμος να γίνει καλύτερος" 

ΥΓ: Ψάξτε λίγο να δείτε τα βιογραφικά των προσώπων που δάνεισαν το όνομά τους στους πρωταγωνιστές της ιστορίας, θα σας αρέσει 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Πέντε άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους πορεύονται προς έναν τελικό προορισμό. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, ο καθένας ανακαλύπτει καλύτερα τον εαυτό του, και ίσως τον γνωρίζει για πρώτη φορά.
Όπως θα διαπιστώσουν, η «ζωή έχει δύο όψεις».
Η πρώτη όψη είναι η ναρκισσιστική, που έχει ως κύριο στοιχείο της τον εγωισμό και δεν σου επιτρέπει να ζήσεις πέρα από τα στενά όρια της λογικής. Η δεύτερη όψη είναι η αληθινή, με κύριο γνώμονα την αγάπη, η οποία σε απελευθερώνει από κάθε στενό όριο του μυαλού και σε ταξιδεύει πέρα από τα όρια της φαντασίας…