Άμυ, του Μάριου Καρακατσάνη

Έχοντας κλείσει πια την τελευταία σελίδα του βιβλίου, σκέφτομαι ότι είναι ωραίο να βρίσκεις βιβλία που σε αφήνουν στο τέλος μπερδεμένη, να σκέφτεσαι την ιστορία που μόλις διάβασες και να μην μπορείς να πεις ποιος είναι τελικά ο κακός και ποιος ο καλός. Δεν ξέρω αν το βιβλίο "Άμυ" ανήκει στην κατηγορία των ψυχολογικών θρίλερ, εγώ προσωπικά δεν θα το εντάξω σε αυτά, αλλά δεν ξέρω και σε ποια άλλη κατηγορία να το εντάξω. Σίγουρα έπαιξε με την ψυχολογία μου αλλά δεν με τρόμαξε. Μου έσφιξε την καρδιά, με έβαλε σε σκέψεις, όμως δεν μου δημιούργησε εφιάλτες- όπως άλλα βιβλία που εγώ τουλάχιστον χαρακτηρίζω ως ψυχολογικά θρίλερ. Όχι ότι έχει και μεγάλη σημασία: το βιβλίο είναι πάρα πολύ ωραίο και ας το βάλει ο καθένας σε όποια κατηγορία νομίζει, δεν έχει σημασία...

Η Άμυ και η Μελίνα, δύο αδερφές που δεν μοιάζουν στο χαρακτήρα καθόλου. Η Μελίνα είναι γλυκομίλητη, ήρεμη, γεμάτη κατανόηση- σε σημείο που να θεωρείται βαρετή. Η Άμυ είναι πιο έντονος χαρακτήρας- και χρίζει τον εαυτό της προστάτη της Μελίνας. Θεωρεί ότι πρέπει να λειτουργήσει ως κριτής και τιμωρός, να ανταποδίδει όσα της προσάπτουν και να γίνει "ο κακός" που κάποιοι πιστεύουν πως είναι. Αυτές είναι οι δύο βασικές πρωταγωνίστριες του βιβλίου, η Άμυ στον πρώτο ρόλο και από κοντά της η Μελίνα. Τις πλαισιώνουν οι υπόλοιποι συγγενείς, οι οποίοι παίζουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην πλοκή με τις πράξεις τους.

Μου άρεσε η ιστορία. Με έπεισε και με προβλημάτισε αρκετά ως προς το αν κάποιος που έχει ψυχολογικά προβλήματα φταίει για τις πράξεις του. Προβληματίστηκα επίσης και για τη  στάση που θα κρατούσα εγώ σε περίπτωση που θα γινόταν διάγνωση βαριάς ψυχικής νόσου σε κάποιον δικό μου (δεν κατέληξα κάπου τελικά, στον προβληματισμό έμεινα).

Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που διηγείται ο κ. Καρακατσάνης. Η ροή είναι όμορφη, δεν σε αφήνει να βαρεθείς καθόλου και η γλώσσα είναι απλή, καθημερινή, με ζωντανούς διαλόγους. Ειδικά οι τελευταίες σελίδες είναι εξαιρετικές, ανέτρεψαν όλα όσα σκέφτηκα διαβάζοντας το βιβλίο, μπράβο του. Μου δημιούργησε έντονες εικόνες, κάποιες στιγμές ήταν τόσο κινηματογραφικός ο λόγος του που πραγματικά δημιουργήθηκαν σκηνές αβίαστα στο μυαλό μου. 

Έκλεισα το βιβλίο ευχαριστημένη και χαμογελαστή. Όχι επειδή ήταν ευχάριστο (με την έννοια του αστείου) το ανάγνωσμα, αλλά επειδή γνώρισα άλλον ένα συγγραφέα που πιστεύω ότι θα δω πολλές δουλειές του ακόμη στο μέλλον.

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Δύο αδελφές τόσο ίδιες όσο οι δύο πόλοι της γης... Η μία καλοκάγαθη και μόνιμο θύμα, η άλλη σκοτεινή προσωπικότητα μα με προστατευτικά ένστικτα. Η Μελίνα αδύναμη κι υποχωρητική. Η Άμυ δικαστής και τιμωρός σε έναν δικό της κόσμο, στον οποίο ο Θεός έδειχνε πάντα το πιο σκληρό του πρόσωπο.
Τι διαχωρίζει την τρέλα από τη λογική; Τον Θεό από τον Διάβολο; Το καλό από το κακό; Τα ερωτήματα αυτά σταμάτησαν να απασχολούν την Άμυ, όταν ένιωσε ότι βαθιά μέσα στην ψυχή της υπήρχε χώρος για όλα. Και όταν πια η σιωπή σπάει και το μυστικό αποκαλύπτεται, τότε η θυσία είναι μονόδρομος...
Και τότε εισέβαλε μέσα της για πρώτη φορά η οργή. Ένιωσε μια γλυκιά ζεστασιά να την τυλίγει, σχεδόν κυριεύτηκε από μια φλόγα που έκανε στάχτη τον ψυχικό πόνο της και σαν να ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα σχεδόν την άκουγε να της λέει: «Εγώ είμαι εδώ, μη σε νοιάζει τίποτα...»
Αποδεχόμενη εκείνη τη στιγμή τον νέο της «φίλο», τον αγκάλιασε, του παραχώρησε ολοκληρωτικά τον έλεγχο του εαυτού της, παραδομένη άνευ όρων, ψυχή τε και σώματι, σε ένα συναίσθημα που δεν ήξερε μέχρι τότε ότι υπήρχε μέσα της, αλλά της πρόσφερε ουσιαστικά την προστασία που εκείνη την ώρα είχε τόσο πολύ ανάγκη. Αγνοούσε όμως ότι αυτό θα την ακολουθούσε για πάντα...