Νεοελληνική μυθολογία, του Αύγουστου Κορτώ

Δεν είναι το πρώτο βιβλίο του Κορτώ που διαβάζω, οπότε ήμουν προϊδεασμένη για την αίσθηση του χιούμορ που έχει. Επίσης έχω διαβάσει και την μυθολογία του Τσιφόρου. **

Βλέπω μυθολογία από τον Κορτώ, είμαι και σε μια φάση τώρα που πρέπει να αρχίσω να απαντάω σε ερωτήσεις για τους Θεούς του Ολύμπου, τους Ναούς και ότι άλλο αρχαίο υπάρχει στη χώρα μας και πέσει στην αντίληψη των παιδιών (όχι ρε φίλε, απάντησε εσύ στην ερώτηση 6χρονου "Πού είναι τώρα αυτοί οι πολλοί Θεοί που μένουν στον Όλυμπο μαμά;" ) αναφέρει και τον Τσιφόρο πίσω, το πήρα να το διαβάσω. Και η αλήθεια είναι ότι πέρασα καλά μαζί του, ήταν κάποιες σκηνές που γελούσα δυνατά. Πολύ δυνατά, σαν χαζή, ευτυχώς πάντα στο σπίτι μου. Ήταν βέβαια και κάποιες στιγμές που θεωρώ ότι ο τρόπος που τα έγραφε ήταν λίγο σαν να προσπαθούσε να βγάλει την αστεία ατάκα, σαν να εκβίαζε το γέλιο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με πείραξε. Άλλο ένα μικρό πρόβλημα ήταν οι τεράστιες προτάσεις που χρησιμοποιεί περιστασιακά, άλλες φορές μου άρεσαν, ήταν σαν να τον έχω δίπλα μου και να μου μιλάει, άλλες φορές έχανα το νόημα και αναγκαζόμουν να ξαναδιαβάζω όλη την πρόταση από την αρχή. 

Σε γενικές γραμμές σίγουρα ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, ίσως λόγω της γλώσσας που χρησιμοποιεί να μην το σύστηνα σε όλους αλλά πάντως είναι ευχάριστο και διαβάζεται γρήγορα και εύκολα. 

Βαθμολογία: 7/10

** Θυμάμαι έφηβη να τριγυρνάω στο σπίτι λυσσασμένη και να γκρινιάζω:
- Τι να διαβάσω τώρα, τι να διαβάσω τώρα, δεν έχω τίποτα να διαβάσω (πώς κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι για τα ρούχα τους; έτσι έκανα εγώ με τα βιβλία από μικρή)
και να μου λέει η μαμά μου
- "Διάβασε παιδί μου την μυθολογία του Τσιφόρου (...και από μέσα της σίγουρα πρόσθετε "είναι και παχύ το βιβλίο, μπας και σταματήσεις να μας ζαλίζεις για καμιά βδομάδα")
- Δεν θέλω μυθολογία ρε μαμά, άσε με, πες κάτι άλλο
-Πιάστο παιδί μου, τα γράφει ωραία, έχει πλάκα, δεν είναι έτσι όπως νομίζεις ("πάρτο επιτέλους και σταμάτα τη γκρίνια").
- Ώχου, άσε με,
και πήγαινα στη βιβλιοθήκη της μαμάς μου και το έβρισκα έτσι όμορφο- όμορφο, πράσινο και διελυμένο (είχε περάσει από πολλά χέρια φαίνεται) και το άφηνα στην ησυχία του.
Περνάνε τα χρόνια, πάω φοιτήτρια στην Ξάνθη, ξεχνάω όλα αυτά που έχουν γίνει στο παρελθόν και σε μια στιγμή στερητικού συνδρόμου και αφού δεν έβρισκα τίποτα στην δημοτική βιβλιοθήκη, βρίσκω ένα αντίτυπο της μυθολογίας και το δανείζομαι (ξαναλέω ότι είχα διαγράψει από τη μνήμη μου όλους τους διαλόγους με τη μαμά μου που αφορούσαν το θέμα).
Και έκλαιγα από τα γέλια στο κρεβάτι μου αντί να κοιμάμαι, ακόμη θυμάμαι την αντίδραση της Ήρας όταν γέννησε τον Ήφαιστο.
Γυρνάω μετά από μερικούς μήνες σπίτι για διακοπές, και πάω όλο τουπέ και ανακοινώνω στη μαμά μου
Βίκυ: Μαμά, ντροπή σου, είσαι και φιλόλογος, βαθιά νυχτωμένη, τη μυθολογία του Τσιφόρου δεν την ξέρεις; Όλα εγώ θα σας τα μαθαίνω εδώ μέσα;
Μαμά: .....ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ, τόσα χρόνια δεν σου έλεγα να το διαβάσεις και εσύ φώναζες ότι δεν θέλεις μυθολογία;
Βίκυ: Όχι, ποτέ, εγώ αν δεν δοκιμάσω δεν απορρίπτω βιβλία, δεν μου το έχεις πει, δεν μπορεί. 
Μαμά: !!!!!!!!!!!!!!
Βίκυ: Και στο κάτω- κάτω δεν το έχουμε, πότε μου είπες να το διαβάσω;
Μαμά: !!!!!!!!!!! (χωρίς να μιλάει πηγαίνει και φέρνει το διαλυμένο πράσινο βιβλίο από τη βιβλιοθήκη και μου το δίνει)
Βίκυ: Α, το έχουμε, ωραία, ας το ξαναδιαβάσω. 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

"Καλώς το παλικάρι μου" λέει ο Ουρανός στον Κρόνο που ζύγωνε απ' την άκρη της παραλίας κρατώντας κάτι περίεργο στο χέρι, κρυμμένο απ' την αντηλιά.
"Γεια σου, φάδερ" απαντά εκείνος. "Ήρθα να παίξουμε ρακέτες".
"Μπαλάκια δε βλέπω".
"Κι ούτε θα ξαναδείς".

Πόσα ξώγαμα είχε τέλος πάντων ο Δίας; Τι έπινε η Πυθία κι έβγαζε τέτοιους αλλοπρόσαλλους χρησμούς; Ήταν όντως δώδεκα οι άθλοι της Ηρακλάρας ή μήπως ο Ευρυσθέας του 'παιξε μπινιά στο ενενήντα; Κι η κοπελιά η Ειλείθυια ήταν στ' αλήθεια τόσο στόκος όσο αφήνει να εννοηθεί τ' όνομά της ή πρόκειται για παρεξήγηση και την κακολογούνε τζάμπα;
Σ' αυτά και σ' άλλα φλέγοντα ερωτήματα έρχεται ν' απαντήσει η Νεοελληνική μυθολογία. Παρωδώντας τους μύθους του Ησίοδου με τρόπο παραληρηματικό και σ' έναν διαρκή διάλογο με την αξεπέραστη Ελληνική μυθολογία του Τσιφόρου, το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αναπλάθει όλες τις αγαπημένες ιστορίες των παιδικών μας χρόνων, φωτίζοντας την ιλαρή πλευρά της συναρπαστικής περιπέτειας που οι αρχαίοι Έλληνες σκαρφίστηκαν για να ερμηνεύσουν τον κόσμο. Γιατί χωρίς τους θεούς, τους ημίθεους και τα ατέλειωτα καμώματά τους η αλήθεια που γύρευαν και γυρεύουν ακόμα οι φιλόσοφοι ίσως και να 'ναι λίγο βαρετή.