Το βιβλίο του κ. Δάνδολου αναφέρεται στη ζωή της συγγραφέως κ. Πηνελόπης Δέλτα, και συγκεκριμένα περιστρέφεται με συνεχείς εναλλαγές κεφαλαίων γύρω από την τελευταία μέρα της ζωής της (τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα) και ένα τριήμερο καθοριστικό για την πορεία της στις αρχές του 20ου αιώνα.
Την Πηνελόπη Δέλτα σαν συγγραφέα την ξέρουμε όλοι, δεν μπορώ να φανταστώ Έλληνα που να μην ξέρει το όνομά της, ακόμη και αν δεν έχει διαβάσει κανένα βιβλίο της. Δεν ξέρω όμως πόσοι είναι αυτοί που γνωρίζουν στοιχεία της οικογένειάς της: εγώ προσωπικά δεν ήξερα ότι ήταν κόρη γνωστού Έλληνα επιχειρηματία και πολιτικού. Επίσης μέχρι να βγει αυτό το βιβλίο και να το ακούσω από συζητήσεις, δεν ήξερα ότι είχε ειδύλλιο (ας το πούμε έτσι) με τον Ίωνα Δραγούμη. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ο Τρελαντώνης του βιβλίου ήταν πραγματικό πρόσωπο, ο αδερφός της.
Αν με ρωτάς, δεν είμαι σίγουρη ότι χαίρομαι που έχει γραφτεί το τμήμα του βιβλίου που αφορά το τριήμερο των αρχών του αιώνα. Το καταλαβαίνω ότι είναι ένας φόρος τιμής στην κ. Δέλτα, και θα προτιμήσω να το δω έτσι. Σε κανένα σημείο ο συγγραφέας δεν την υποβιβάζει, δεν την υποτιμά, δεν υπονοεί τίποτα απολύτως αρνητικό για αυτήν, της φέρεται με άπειρο σεβασμό και σίγουρα έχει γίνει έρευνα και έχει δώσει βάση σε ημερολόγια για να καταγράψει την ιστορία της. Όμως αν εξαιρέσω τις ιστορικές πηγές που έδωσαν τα πραγματικά στοιχεία της ιστορίας και του ειδυλλίου της με τον κ. Δραγούμη, σε εμένα προσωπικά έλειψε το συναίσθημα. Υπήρχε περιγραφή συναισθημάτων (λεκτική), όμως εμένα δεν με έκανε να νιώσω και να συμπονέσω. Κατανόησα τον ψυχολογικό πόλεμο και την θύελλα στην καρδιά της, δεν ταυτίστηκα όμως. Δεν αποκλείεται φυσικά να είναι αποκλειστικά δικό μου πρόβλημα αυτό, δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου την εικόνα της συγγραφέως και να τη δω σαν γυναίκα. Οπότε δεν με παρέσυρε αυτό το τμήμα του βιβλίου.
Αντίθετα, το κομμάτι που μιλάει για την τελευταία μέρα της ζωής της το βρήκα πολύ καλό. Έχει δέσει όμορφα τη συναισθηματική ένταση της κ. Δέλτα και της Μαριάνθης με τις ιστορικές πηγές για τον τρόπο που κατέλαβαν οι Γερμανοί την Αθήνα. Το άγχος και η παγωμάρα που επικρατούσαν στους Έλληνες, οι άδειοι δρόμοι, ο φόβος και η στεναχώρια ήταν πολύ όμορφα δοσμένα. Το ίδιο και όλες οι προσωπικές σκέψεις της κ. Δέλτα, με παρέσυρε και με τάραξε.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ιούνιος του 1908. Η Πηνελόπη Δέλτα βρίσκεται σε ένα σανατόριο στα περίχωρα της Βιέννης. Είναι μια γυναίκα με κηλιδωμένη ζωή. Σε αυτό το άσυλο των ταλαιπωρημένων ψυχών, μακριά από τις κόρες της, την έστειλαν για να ξεχάσει τον Ίωνα Δραγούμη, τον γοητευτικό διπλωμάτη που αγάπησε παράφορα, τον άνθρωπο που έγινε η αιτία να κλυδωνιστεί ο γάμος της. Όμως η επίσκεψή του εκεί τα αλλάζει όλα. Με φόντο τις καταπράσινες ερημιές και τα μεσαιωνικά πλακόστρωτα της κεντρικής Ευρώπης θα παλέψει για τη λύτρωση της καρδιάς της, ζώντας μαζί του τρεις μέρες που θα τη σημαδέψουν για πάντα.
Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα, και εκείνη, καθηλωμένη στο σαλόνι του σπιτιού της στην Κηφισιά, επιχειρεί τον τελευταίο απολογισμό της ζωής της, έχοντας πάρει μια μοιραία απόφαση. Να ανταμώσει στον ουρανό τον άντρα που στερήθηκε κάποτε.
Το Ιστορία χωρίς όνομα είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για το πάθος και την απώλεια, για τον έρωτα και τη μνήμη, για τις δεσμεύσεις της οικογένειας, για το σκοτάδι του πολέμου και τις πιο δραματικές στιγμές της Ελλάδας.
Βασισμένος στα ημερολόγιά της, ο Στέφανος Δάνδολος αποτίει φόρο τιμής στον εύθραυστο ψυχισμό της σπουδαιότερης Ελληνίδας συγγραφέως του εικοστού αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου