Πρόκειται για ένα βιβλίο με προσωπική αφήγηση ζωής. Προφανώς όταν μιλάμε για καταγραφή- προσωπική μαρτυρία σημαντικών ιστορικών στιγμών δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία η δομή του βιβλίου, αλλά το βάρος δίνεται στο τί έχει να σου πει το βιβλίο και η εξιστόρηση του γράφοντος.
Το βιβλίο ξεκινάει με τις αναμνήσεις της Φιλιώς από τη ζωή στη Μικρά Ασία μέχρι τα νεανικά της χρόνια και αυτό το πρώτο μέρος είναι γεμάτο από αρώματα μιας απλής και όμορφης ζωής σε χωριό, από τις πιο όμορφες περιγραφές που έχω διαβάσει για τον παλιό αγροτικό τρόπο ζωής όπου όλα περνούσαν από το χέρι της νοικοκυράς.
Στο δεύτερο μέρος... συγκλονιστική περιγραφή του τρόπου που γλίτωσε από τους Τούρκους. Όπως καταφέρνει να βάλει σε λέξεις τις φριχτές μνήμες εκείνων των ημερών σε παρασέρνει, σαν να σου μιλάει. Διάβασα πρώτα πολύ γρήγορα το κεφάλαιο, μετά άλλη μια φορά πιο σιγά, και άλλη μια κλαίγοντας σχεδόν. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία για τη Σμύρνη και τους διωγμούς, οι περιγραφές σε αυτό είναι από τις πιο συγκλονιστικές. Βλέπετε, υπάρχει διαφορά όταν περιγράφεις κάτι που έχεις ζήσει, είναι πιο έντονο και δεν προσπάθησε να το "μαλακώσει", τα λέει όπως τα έζησε. Και όπως απορεί και η ίδια μέσα στο βιβλίο κάνοντας την απορία της και δικιά μου (με δικά μου λόγια) : πώς μπορεί η αγάπη για το χρήμα να σε κάνει να σκοτώνεις μωρά και να προκαλείς τόσο πόνο στον συνάνθρωπο.
Και μετά η άφιξη στην Ελλάδα και τα πρώτα χρόνια εδώ. Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι του βιβλίου είναι λίγο περιληπτικό, θα ήθελα να μάθω πιο πολλά για τη ζωή της εκείνα τα χρόνια.
Και ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Περίοδος για την οποία επίσης είχα διαβάσει πάρα πολλά. Και παρόλα αυτά κάποια πράγματα για το πώς κυλούσε η καθημερινότητα στα χρόνια της κατοχής δεν τα ήξερα και δεν τα είχα σκεφτεί. Μόνο από τη γιαγιά μου είχα ακούσει κάτι, αλλά πάλι σκεφτόμουν ότι οι διαφορές που έβρισκα ανάμεσα στα (δεκάδες) βιβλία που είχα διαβάσει και στις διηγήσεις της γιαγιάς μου οφειλόταν στο ότι εδώ (στον Έβρο) είναι πολλά τα χωριά, επίσης η κατοχή ήταν από τους Βούλγαρους κατά κύριο λόγο και όχι από τους Γερμανούς (έκπληξη, τι εννοείτε δεν το ξέρατε; Ε, και εγώ μετά τα τριάντα μου το έμαθα, σπουδαία ιστορία της Ελλάδας μας μαθαίνουν στο σχολείο- όπως λέει και η γιαγιά Φιλιώ του βιβλίου).
Σε γενικές γραμμές είναι πάααρα πολύ ωραίο το βιβλίο. Περίμενα ότι θα είναι στενάχωρο, δεν περίμενα όμως με τίποτα να με βάλει σε τόσες σκέψεις. Μπράβο στη γιαγιά Φιλιώ, μπράβο και στην εγγονή της που απομαγνητοφώνησε το βιβλίο.
Βαθμολογία: 10/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου