Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους - Holly Bourne

Η Αμελί ερωτεύεται με όλη τη δύναμη της εφηβικής της ψυχής τον Ρις, συνομήλικό της, μέλος συγκροτήματος, με πολύ όμορφη εμφάνιση, απίστευτη αυτοπεποίθηση και (δυστυχώς για αυτήν) εξαιρετικά τοξικό και χειριστικό χαρακτήρα. Εμείς παρακολουθούμε σελίδα τη σελίδα πώς η συμπεριφορά του Ρις καταστρέφει την ψυχολογία της Αμελί. 

Χωρίς να έχω επαγγελματικές γνώσεις στο θέμα της κακοποίησης πιστεύω πως στο συγκεκριμένο βιβλίο έχουμε μια πάρα πολύ καλή απόδοση των σταδίων με τα οποία αυτή εξελίσσεται. Η σχέση της Αμελί και του Ρις ξεκινά ονειρικά, φαίνεται να είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Σταδιακά όμως η συμπεριφορά του Ρις αλλάζει, κατηγορεί την Αμελί για τα πάντα, της δημιουργεί ενοχές και αίσθημα ανεπάρκειας μέχρι του σημείου όπου η ίδια πείθεται ότι φταίει για όλα, ότι της αξίζει οποιαδήποτε άσχημη συμπεριφορά υφίσταται από τον Ρις. Εμένα με έπεισε απόλυτα, οι εξελίξεις είναι τόσο σταδιακές που πραγματικά μπορώ να καταλάβω πώς η Αμελί δεν αφυπνίστηκε εγκαίρως, πώς δεν κατάλαβε ότι κακοποιείται λεκτικά από τον "φίλο" της. Και φυσικά, μπορώ να καταλάβω "γιατί δεν έφυγε όταν διέκρινε τα πρώτα σημάδια". 

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο με την Αμελί να μας διηγείται την ιστορία της σε δύο χρόνους: στις μέρες που είχε σχέση με τον Ρις και στο σήμερα όταν έχουν πια χωρίσει. Η περιγραφή των συναισθημάτων της είναι καταπληκτική, ήξερα ανά πάσα στιγμή πώς ακριβώς νιώθει η κοπέλα. Πιστεύω πως είναι αδύνατον να μην τη συμπονέσεις, όπως ακριβώς είναι αδύνατον να μην αντιπαθήσεις τον Ρις. 

Μεγάλο ερώτημα: Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται το βιβλίο; Είναι μια ιστορία κατάλληλη για μια έφηβη κοπέλα; Νομίζω απευθύνεται σε όλες της ηλικίες. Σίγουρα είναι γραμμένο με τρόπο κατάλληλο για νεαρές ηλικίες, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές εξάλλου είναι έφηβοι. Πιστεύω πως σίγουρα είναι καλό (και διδακτικό) για ηλικίες λυκείου και πάνω, όταν τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα και οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται ακόμη την αξία τους ούτε και το πόσο κακός μπορεί να γίνει ο συνάνθρωπός μας. Εκεί είναι ο μεγάλος κίνδυνος, έτσι νομίζω. Σε κορίτσια στα πρώτα χρόνια της εφηβείας δεν ξέρω αν θα το σύστηνα, εξαρτάται από τον χαρακτήρα του παιδιού και τη συμπεριφορά του, κάποια πιο ευαίσθητα και λιγότερο "ξεβγαλμένα" ίσως να τα τρόμαζε περισσότερο απ' ότι θα τα προστάτευε. 

Σε μεγαλύτερες ηλικίες θα το σύστηνα; Ναι, φυσικά. Σίγουρα οι μεγαλύτερες από εμάς θα κάνουμε μια αναδρομή στο δικό μας παρελθόν και (φοβάμαι πως σχεδόν όλες μας) θα βρούμε έστω και ελάχιστα στοιχεία της συμπεριφοράς του Ρις σε γνωριμίες μας- μπορεί να είναι σχέσεις αλλά μπορεί να είναι και φιλίες. Απλά οι πιο τυχερές ξεφύγαμε από τέτοιες επικίνδυνες καταστάσεις. Σε αγόρια; Επίσης ναι. Επειδή δεν έχει φύλο η κακοποίηση, είναι εξίσου εύκολο να υποστούν και τα ίδια παρόμοια συμπεριφορά από τη σχέση τους ή από φίλους τους. 

Το διάβασα πολύ γρήγορα, ήθελα να δω τι θα γίνει στη συνέχεια και αν θα καταφέρει η Αμελί να ξεφύγει από τα δίχτυα του Ρις. Το ευχαριστήθηκα σε κάθε κομμάτι του, όσον αφορά την πληρότητα της ιστορίας, όσον αφορά την δομή των κεφαλαίων (που τα περισσότερα έχουν τον σωστό αριθμό σελίδων ώστε να μπορείς να κλείσεις για λίγο το βιβλίο) και επίσης όσον αφορά το απίστευτο χιούμορ της συγγραφέως που εμφανίζεται τις πιο κατάλληλες στιγμές κάνοντας λίγο πιο ελαφριά την πολύ βαριά και στενάχωρη ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί το θέμα. Πιστεύω ειλικρινά ότι όσοι το επιλέξετε θα το χαρείτε αληθινά. 

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Έμοιαζε με αγάπη.

Την ένιωθε σαν αγάπη.

Αλλά αυτή δεν είναι μια ιστορία αγάπης.

Η Αμελί ερωτεύτηκε παράφορα τον Ρις. Και νόμιζε πως το ίδιο ίσχυε και για κείνον. Τώρα όμως αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η πραγματική αγάπη δεν πρέπει να πονάει τόσο πολύ. Για αυτό ανατρέχει στην ιστορία τους, και πηγαίνει ξανά σε όλα τα μέρη όπου ο Ρις την έκανε να κλάψει. Επειδή αν καταλάβει τι πήγε στραβά, ίσως μπορέσει επιτέλους να μάθει πώς να τον ξεπεράσει…

Το ημερολόγιο ενός βιβλιοπώλη - Shaun Bythell

Για κάποιον ακατανόητο λόγο το ημερολόγιο που κρατούσε για ένα χρόνο ένας παλαιοβιβλιοπώλης είναι επαρκώς ενδιαφέρον ώστε να καθίσω και να το διαβάσω ολόκληρο. Αφορά κυρίως την επαγγελματική του ζωή, γράφει για αγοραστές και πωλητές βιβλίων με τους οποίους συναναστράφηκε, για τους υπαλλήλους του, για το βιβλιοπωλείο και τις εργασίες που χρειάζεται να κάνει για τη συντήρηση του και για κάποιους τακτικούς πελάτες. Είναι ελάχιστα τα στοιχεία για την προσωπική του ζωή, οπότε αν ψάχνετε κάτι "κουτσομπολίστικο" δεν θα βρείτε ούτε ψήγμα του σε αυτό το βιβλίο. 

Αν με ρωτήσεις τι ακριβώς βρήκα ενδιαφέρον στις επαγγελματικές καταγραφές του συγγραφέα, δεν θα ξέρω να σου απαντήσω με βεβαιότητα. Νομίζω πως πιο μεγάλο ρόλο έπαιξε το ποσό ωραία και ανάλαφρα γράφει πάρα καθαυτό το περιεχόμενο. Έχει καταφέρει να μεταφέρει πολλά γεγονότα με χιουμοριστικό τρόπο, ακόμη και όταν κάτι πήγαινε στραβά στην καθημερινότητά του το μετέφερε με χιούμορ. Επίσης, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι περίμενα να δω τι άλλο θα του φέρει να τον κεράσει η Νίκη (η υπάλληλος του) και ποιον άλλο τρόπο θα εμπνευστεί για να τον παρακούσει. Χωρίς αυτήν να του σπάει τα νεύρα κάθε τρεις και λίγο η ζωή του θα είχε σίγουρα ένα κενό, και το βιβλίο θα ήταν λιγότερο ενδιαφέρον. 

Δεν ξέρω αν το συνιστώ, ανοίξτε λίγο και διαβάστε το απόσπασμα που δίνει ο εκδοτικός. Σε εμένα άρεσε, ήταν ανάλαφρο και δεν χρειαζόταν να είμαι συγκεντρωμένη, οπότε με βόλεψε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Επίσης, το άφησα κάποια στιγμή και διάβασα ενδιάμεσα ένα ολόκληρο βιβλίο και μετά το συνέχισα, δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα αφού δεν υπήρχε πλοκή για να την ξεχάσω.

Βαθμολογία: Δεν ξέρω τι να βάλω...

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

O Shaun Bythell είναι ο ιδιοκτήτης του Βιβλιοπωλείου του Ουίγκταουν, του μεγαλύτερου παλαιοβιβλιοπωλείου της Σκοτίας. Στους στριφογυριστούς διαδρόμους του υπάρχουν 100.000 βιβλία, τα οποία απλώνονται σε ράφια συνολικού μήκους 1,5 χμ., και όλα αυτά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη δίπλα στη θάλασσα. Ο επίγειος παράδεισος για κάθε βιβλιόφιλο; Όχι ακριβώς…

Σε αυτό το έξυπνο και ξεκαρδιστικό ημερολόγιο, ο Σον προσφέρει με καυστικό τρόπο μία εκ των έσω ματιά στον κόσμο ενός πραγματικού βιβλιοπωλείου στην εποχή του Amazon – από τις ιδιοτροπίες των εκκεντρικών πελατών και τις λογομαχίες με το προσωπικό του μέχρι τις περιπλανήσεις του σε παλιές επαύλεις της βρετανικής υπαίθρου και σε οίκους πλειστηριασμών.

Η έξαψη της απροσδόκητης ανακάλυψης, τα κλασικά βιβλία, οι κρυμμένοι θησαυροί, οι ρυθμοί της μικρής πόλης, όλα μπλέκονται με τρυφερότητα σε ένα βιβλίο που θα λατρέψουν όσοι… αγαπάνε τα βιβλία.

Γουέιτζερ: Ναυάγιο, ανταρσία, φόνος - Ντέιβιντ Γκραν

Η αληθινή ιστορία του ναυαγίου του Γουέιτζερ στις δυτικές, ακατοίκητες μέχρι σήμερα ακτές της Χιλής. Ένας μικρός στόλος από πολεμικά πλοία ξεκινά από την Αγγλία με σκοπό να κάνει (στο περίπου) τον περίπλου της γης και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αυτού να εκτελέσει κάποιες αποστολές. Βρισκόμαστε στα μέσα του 18ου αιώνα και η διαδρομή που ακολουθούσαν τότε τα πλοία  ήταν μέσω του ακρωτηρίου Χορν, μια περιοχή εξαιρετικά επικίνδυνη που σήμερα ευτυχώς δεν χρησιμοποιείται- ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα. Σε αυτήν λοιπόν την περιοχή το Γουέιτζερ χάνει τα υπόλοιπα πλοία, συνεχίζει όμως την πορεία που ακολουθούσαν μέχρι τη στιγμή που ναυαγεί σε ένα βραχώδες έρημο νησί. Κάποιοι ναυτικοί καταφέρνουν να επιβιώσουν και να βρουν τρόπο να μετακινηθούν σε ασφαλή περιοχή μέχρι να γυρίσουν στην Αγγλία, όμως αυτό δεν συμβαίνει χωρίς να πληρώσουν τίμημα. 

Η ιστορία είναι σωστά κατανεμημένη όσον αφορά τις σελίδες που καταλαμβάνει κάθε τμήμα της. Όσο περιγράφει το ταξίδι στη θάλασσα είναι ένα εξαιρετικό ναυτικό εξιστόρημα. Δεν είναι κουραστικό, σε καμία περίπτωση δεν βαρέθηκα ούτε για μια σελίδα: παρότι δεν έχω ιδέα από ναυσιπλοΐα δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να παρακολουθήσω όσα συνέβαιναν. Επικεντρώνεται στο ταξίδι και στις δυσκολίες και όχι σε τεχνικά στοιχεία που αφορούν τα πλοία, δίνει όμως κάποιες περιγραφές για τον εξοπλισμό και τον τρόπο που πολεμούσαν, την ιεραρχία και το εσωτερικό του πλοίου. 

Το ναυάγιο, η ζωή στο νησί και οι προσπάθειες να φύγουν είναι σαν μυθιστόρημα. Παρότι ο συγγραφέας έχει βασίσει όλα όσα γράφει σε ημερολόγια και άλλες  πηγές οπότε δεν υπάρχει ανάλυση συναισθημάτων και σκέψεων- ούτε ιδιαίτερες περιγραφές χαρακτήρων, μου ήταν δύσκολο να μην αναπτύξω συμπάθειες και αντιπάθειες ανάμεσα στους ναυαγούς. 

Στο τελευταίο μέρος μιλά για το πώς και ποιοι από τους ναυαγούς κατάφεραν να γυρίσουν στην Αγγλία όπως και για τη δίκη από την οποία πέρασαν. Αν και είναι υποτονικό συγκριτικά με την ένταση που υπάρχει στο υπόλοιπο βιβλίο, είναι το σωστό κλείσιμο, θα μου ήταν αδιανόητο να μην ξέρω πως τέλειωσε όλη αυτή η ιστορία. 

Μεγάλο κομμάτι του βιβλίου το διάβασα με ανοιχτό το Google earth όπου παρακολουθούσα τη διαδρομή του πλοίου και αυτό έκανε την ανάγνωση ακόμη πιο συναρπαστική. Ακόμη κι αν οι αληθινές ιστορίες δεν είναι ένα είδος που προτιμάτε, δώστε μια ευκαιρία στο βιβλίο γιατί είναι πραγματικά καλό. 

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Στις 28 Ιανουαρίου 1742 ένα μισοδιαλυμένο πλοιάριο, με τα πανιά κουρελιασμένα και το κατάρτι κομμάτια, ξεβράστηκε στις ακτές της Βραζιλίας. Επιβάτες του ήταν τριάντα άντρες, σχεδόν ολότελα αποστεω­μένοι. Τα όσα αφηγήθηκαν έμοιαζαν απίστευτα. 

Οι άντρες ανήκαν στο πλήρωμα του Πλοίου της Αυτού Μεγαλειότητος Γουέιτζερ. Το Γουέιτζερ, που είχε αποπλεύσει δύο χρόνια νωρίτερα από την Αγγλία για να εκτελέσει μια μυστική αποστολή, τσακίστηκε σ’ ένα ερημονήσι στ’ ανοιχτά της Παταγονίας. Μετά από μήνες στο αφιλό­ξενο νησί οι άντρες εκείνοι κατάφεραν να κατασκευάσουν ένα θλιβερό πλεούμενο και να διασχίσουν μ’ αυτό πάνω από 3.000 μίλια άγριας θάλασσας. Τους υποδέχτηκαν σαν ήρωες. 

Έξι μήνες αργότερα ένα άλλο, ακόμα πιο άθλιο πλοιάριο ξεβράστηκε στις ακτές της Χιλής. Σ’ αυτό επέβαιναν μονάχα τρεις άντρες, οι οποίοι αφηγήθηκαν μια πολύ διαφορετική ιστορία: οι τριάντα ναυτικοί που είχαν φτάσει στη Βραζιλία δεν ήταν ήρωες ― ήταν στασιαστές.

Η διαμάχη που ακολούθησε, με εκατέρωθεν κατηγορίες για ανταρσία, προδοσία και φόνο, υποχρέωσε το Ναυαρ­χείο να διατάξει δίκη ώστε να κριθεί ποιος έλεγε αλήθεια. Τον ένοχο τον περίμενε η κρεμάλα. 

Έργο πολυετούς έρευνας σε αδημοσίευτα αρχεία και πηγές αλλά και επιτόπιας εξακρίβωσης, το Γουέιτζερ μιλά για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σε συνθήκες αληθινά ακραίες: το μεγαλειώδες και μαζί το ελεεινό.