Το αγόρι στη βαλίτσα, Lene Kaaberbøl, Agnete Friis

Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Το βασικό θέμα είναι ωραίο, αυτός είναι και ο λόγος που το πήρα, όμως κάτι στην εκτέλεση με ενόχλησε. Ήταν εύκολο να παρακολουθήσω την πλοκή, το "μυστήριο" που αποκαλύπτεται προς το τέλος δεν το περίμενα, με εξέπληξε, αλλά παρόλα αυτά κάτι μου έφταιξε. Ίσως ότι οι πρωταγωνιστές απλά μετακινούνταν στο χώρο χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη ανάλυση των συναισθημάτων τους, με αποτέλεσμα να μην τους συμπονέσω, ίσως ότι βασικά στοιχεία της πλοκής αποκαλύφθηκαν πολύ νωρίς... Δεν ξέρω, κρίμα, δεν το ευχαριστήθηκα όπως περίμενα.  

Βαθμολογία: 4/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Η Νίνα Μπόου είναι νοσηλεύτρια του Ερυθρού Σταυρού και εργάζεται σε κέντρο υποδοχής μεταναστών στη Δανία, τόσο επίσημα όσο και κρυφά, φροντίζοντας και τους μετανάστες των οποίων η αίτηση χορήγησης ασύλου έχει απορριφθεί. Περνά μεγάλο μέρος της ζωής της σ’ έναν κόσμο όπου το εμπόριο ανθρώπων, η κακοποίηση και ο ξαφνικός θάνατος αποτελούν καθημερινότητα, έναν κόσμο όπου εξαφανίζονται παιδιά κάθε µέρα χωρίς κανείς να ψάχνει τους λόγους.
Ώσπου έρχεται µια μέρα που η Νίνα ανακαλύπτει ένα αγόρι σε µια βαλίτσα. Τότε αποφασίζει να βρει η ίδια ποιο είναι και πού ανήκει. Το αναλαμβάνει σαν προσωπική αποστολή γιατί δεν δέχεται ν’ αφήσει και αυτό το παιδί να εξαφανιστεί. Μόνο που με αυτή την απόφασή της αυτή τίθεται σε κίνδυνο και η δική της ζωή.

Αιματοβαμμένη πολιτεία, του Νίκου Καραλή

1821. Η επανάσταση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει αρχίσει να εξαπλώνεται και οι κάτοικοι του Μεσολογγίου ξεσηκώνονται και απελευθερώνουν την περιοχή τους. Κάπως έτσι ξεκινά η εξιστόρηση των γεγονότων που καταλήγουν στην γνωστή σε όλους μας ηρωική έξοδο και την σφαγή των κατοίκων της πόλης. Ήδη από τις πρώτες σελίδες μας παρουσιάζονται οι οπλαρχηγοί του Μεσολογγίου με μια διακριτική επεξήγηση της θέσης και της εμφάνισης τους, πράγμα που είναι καλό επειδή εγώ προσωπικά δεν τους γνώριζα. Στην πορεία φυσικά συναντάμε και άλλους αρματολούς, καπεταναίους και ήρωες της εποχής, οι οποίοι συνέδραμαν τους Μεσολογγίτες στον αγώνα τους.

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας έχει δέσει σε ενιαίο σύνολο τις ιστορικές πηγές με την μυθιστορία. Πιστεύω ότι τα ιστορικά δεδομένα και οι πηγές για εκείνη την εποχή δεν είναι πολλά και είναι δύσκολο να βρεθούν, παρόλα αυτά ο συγγραφέας κατάφερε και κάλυψε τυχόν κενά στις πληροφορίες του με μαγικό τρόπο.

Οι δύο πολιορκίες του Μεσολογγίου περιγράφονται με τρόπο εξαιρετικό.  Προσωπικά, δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω περιγραφές μαχών επειδή συνήθως είναι γρήγορες, με απότομες εναλλαγές προσώπων και γεγονότων και κάπου χάνομαι.  Εδώ δεν έχει συμβεί αυτό καθόλου.  Οι περιγραφές ήταν ακριβείς, ήταν πάντα σαφές ποιος μιλούσε ή ποιος πολεμούσε και πού βρισκόταν.  Ακόμη και εγώ που δεν έχω πάει ποτέ στο Μεσολόγγι δεν μπερδεύτηκα με τις περιγραφές του χώρου, ήταν σαν με κάποιο μαγικό τρόπο ο συγγραφέας  να μου σχεδίασε ένα χάρτη στο μυαλό μου. Το ίδιο και με τις περιγραφές των μαχών και των πολεμικών τακτικών που ακολούθησαν αμφότεροι οι στρατοί Ελλήνων και Οθωμανών, τις κατάλαβα πλήρως αν και δεν γνωρίζω από στρατό και στρατηγικές.

Χωρίς να αναλωθεί σε αναλύσεις συναισθημάτων είναι πάντα σαφές πώς αισθάνονται οι ήρωες του βιβλίου-  ακόμη και οι Τούρκοι.  Αν και το τέλος είναι γνωστό και μη αμφισβιτήσιμο ως ιστορικό γεγονός, πραγματικά στεναχωρήθηκα όταν όλα τελείωσαν, με έπνιξε ένας κόμπος.  Συνέπεσαν σχεδόν και οι μέρες που διάβαζα το βιβλίο με τις μέρες που πια μπήκε σε τελική τροχιά η εξόντωση των Μεσολογγιτών, οπότε τα συναισθήματα ηταν πιο έντονα-  ήταν ανατριχιαστικό να συνειδητοποιώ ότι 192 χρόνια πριν, την ίδια ημερομηνία συνέβη το γεγονός που διάβαζα εκείνη τη στιγμή.

Σε γενικές γραμμές το βιβλίο είναι καταπληκτικό, αρπάξτε το όπου το βρείτε και αφήστε τον εαυτό σας να ζήσει στιγμές ανδρείας και αγάπης για τον συνάνθρωπο.

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Επάνω στον καμβά της πολιορκίας του Μεσολογγίου και της ηρωικής εξόδου, μίας πτυχής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, φιλοτεχνείται ο μύθος αυτού του βιβλίου.
Τα τραγικά γεγονότα, βαθιά χαραγμένα στην ψυχή του έθνους μας, επιστρέφουν στην επιφάνεια και αναβιώνουν τις ιστορικές μνήμες, που φωλιάζουν μέσα μας.
Γινόμαστε έτσι, όχι μόνο μακρινοί θεατές, αλλά και συμμέτοχοι στον μύθο καθώς ο ρεαλισμός του μας απορροφά.
Ταυτιζόμαστε με τη μοίρα των πολιορκημένων και ενώνουμε το «τώρα με το τότε» σαν να μην πέρασαν τόσα χρόνια.
Γινόμαστε, όχι παρατηρητές, αλλά, μέτοχοι της ιστορίας μας, μέτοχοι των μηνυμάτων της, που ως λαός τα έχουμε ανάγκη.

Στην παγίδα του νερού, της Paula Hawkins

Μάλλον ανήκω στην μειοψηφία, αλλά η πρώτη μου επαφή με τη συγγραφέα έγινε με αυτό το βιβλίο και όχι με "Το κορίτσι του τρένου", το οποίο πολύ φοβάμαι ότι δεν θα διαβάσω.

Δεν μου άρεσε ο τρόπος που είναι γραμμένο το βιβλίο. Με κούρασε που έβαλε τόσα πολλά πρόσωπα να διηγούνται την ιστορία. Δεν κάθισα να μετρήσω, αλλά η ιστορία προχωρούσε μέσω της αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο  5 ή 6 διαφορετικών ατόμων- αν και μπορεί να είναι περισσότερα, και της περιγραφής σε τρίτο πρόσωπο άλλων δύο. Μπορεί κάθε κεφάλαιο να έχει ως τίτλο το όνομα του προσώπου που διηγείται, αλλά ήταν πραγματικά πολλά τα άτομα και ειδικά στην αρχή μέχρι να ξεκαθαρίσω ποιος είναι ο καθένας μπερδευόμουν πολύ.

Μου άρεσε σαν υπόθεση το τμήμα της ιστορίας που αφορά τη σχέση των δύο αδερφών, όμως δεν θα σχολιάσω κάτι παραπάνω, το βιβλίο το κατατάσσω σε μια κατηγορία ανάμεσα σε κοινωνικό και αστυνομικό, που όμως δεν με ικανοποίησε σε καμία από τις δύο κατηγορίες.

Βαθμολογία: 4/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

«Τζούλια, εγώ είμαι. Πάρε με, είναι ανάγκη. Σε παρακαλώ, Τζούλια, είναι σημαντικό».
Λίγες μέρες πριν τον θάνατό της, η Νελ Άμποτ τηλεφώνησε στην αδερφή της.
Η Τζουλς δεν το σήκωσε, αγνοώντας την έκκληση της αδερφής της για βοήθεια.
Τώρα η Νελ είναι νεκρή. Λένε ότι πήδηξε. Και η Τζουλς αναγκάζεται τώρα να επιστρέψει στο μέρος με το οποίο ήλπιζε ότι είχε ξεμπερδέψει οριστικά, για να φροντίσει την έφηβη κόρη που άφησε πίσω η αδερφή της.
Η Τζουλς, όμως, φοβάται. Φοβάται πολύ. Τις καλά θαμμένες αναμνήσεις της, τον παλιό Μύλο, τη γνώση ότι η Νελ αποκλείεται να πήδηξε. Και πάνω απ’ όλα, φοβάται το νερό και εκείνο το μέρος που ονομάζουν Κολυμπήθρα των Πνιγμών…
Με την ίδια καταιγιστική γραφή και βαθιά κατανόηση των ανθρώπινων ενστίκτων που μάγεψαν εκατομμύρια αναγνώστες παγκοσμίως στο εκρηκτικό ντεμπούτο της Το κορίτσι του τρένου, η Πόλα Χόκινς υπογράφει ένα ακόμα απολαυστικό μυθιστόρημα που αντλεί από τις ιστορίες που λέμε για το παρελθόν μας και τη δύναμή τους να καταστρέψουν τη ζωή που ζούμε στο παρόν.