Η πέτρα της υπομονής - Atiq Rahimi

Ένα ιδιαίτερο βιβλίο, ένας ευρηματικός τρόπος για να περιγραφεί η ζωή μιας γυναίκας. Δεν μαθαίνουμε το όνομά της, ούτε και κάποιου από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην ιστορία, είναι "η γυναίκα", ο "άντρας", "η θεία"...Και  η αλήθεια είναι ότι δεν έχει σημασία, στο πρόσωπό της προφανώς εκπροσωπείται μεγάλο μέρος των γυναικών που ζουν σε χώρες όπου κυριαρχούν στην καθημερινότητα οι επιταγές της Σαρία. Θα μπορούσε να είναι το Αφγανιστάν ή και όχι, ακριβώς όπως τα λέει στο οπισθόφυλλο. 

Η γυναίκα της ιστορίας λοιπόν έχει δημιουργήσει οικογένεια με τον άντρα στον οποίο την παρέδωσαν σε νεαρή ηλικία μετά από οικογενειακή συμφωνία, χωρίς φυσικά η ίδια να ρωτηθεί και χωρίς το ζευγάρι να γνωρίζεται. Τον συνήθισε όμως, είναι ο άντρας της και (μάλλον) τον αγαπά τώρα πια. Η χώρα έχει πόλεμο, εμφύλιο, και στρατιώτες των δύο πλευρών συγκρούονται έξω από την αυλή του σπιτιού. Ο άντρας της ήταν στρατιώτης "με αυτούς". Δεν λέει ποια πλευρά υποστήριζε, μπορεί να αφήνει κάποια στοιχεία εγώ όμως δεν έχω τις γνώσεις για να καταλάβω. Δεν κάνει άλλωστε διαφορά στην εξέλιξη της ιστορίας. Χτυπήθηκε σε μια μάχη  και τώρα είναι σε κώμα, ξαπλωμένος σε ένα από τα δωμάτια του σπιτιού. Και εκεί, πάνω από το κρεβάτι όπου βρίσκεται ξαπλωμένος, η γυναίκα εξομολογείται τις βασικές στιγμές της ζωής της, όσα την πλήγωσαν, κάποια όνειρα της, και όσα κράτησε μυστικά μέχρι τώρα. 

Έτσι λοιπόν, σαν να βλέπουμε θεατρικό μονόλογο και με ελάχιστες μόνο παρεμβάσεις άλλων ανθρώπων, μαθαίνουμε τη ζωή της γυναίκας και μαζί με αυτήν μαθαίνουμε κάποια στοιχεία της ζωής πολλών γυναικών στον πλανήτη μας. Και μέσα από τις σκέψεις της, την βλέπουμε να προσπαθεί να αιτιολογήσει τις συμπεριφορές των αντρών που προτιμούν να συνεχίζουν έναν πόλεμο και να αφήνουν πίσω την οικογενειακή τους ζωή. 

Δεν είναι γρήγορο, δεν υπάρχει ιδιαίτερη εξέλιξη στην πλοκή, η κατάσταση εξελίσσεται ελάχιστα. Όμως αυτό που αλλάζει και εξελίσσεται συνέχεια είναι ο τρόπος που μιλάει η γυναίκα στον σύζυγό της, το πόσο εμβαθύνει στα μυστικά της και το ποσό του ανοίγεται. 

Ένα πολύ ωραίο βιβλίο το οποίο θα μπορούσε να είναι και αληθινή ιστορία. 

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

«Ξέρεις, εκείνη την πέτρα που τη βάζεις µπροστά σου και οδύρεσαι για όλες τις συµφορές σου, όλα τα βάσανά σου, όλους τους πόνους και τις δυσκολίες σου, της εµπιστεύεσαι όλα όσα έχεις στην καρδιά και δεν τολµάς να τα αποκαλύψεις στους άλλους... Της µιλάς, της µιλάς. Και η πέτρα σε ακούει, ρουφάει τις λέξεις σου, τα µυστικά σου. Μέχρι που µια ωραία µέρα σπάει. Γίνεται θρύψαλα. Και εκείνη τη µέρα, λυτρώνεσαι απ’ όλα τα βάσανά σου, απ’ όλους τους καηµούς σου... Αυτή η πέτρα είναι η σενγκέ σαµπούρ, η πέτρα της υποµονής».

Μια γυναίκα, στο Αφγανιστάν αλλά και αλλού, ίσως, παραµένει στο πλευρό του πληγωµένου άντρα της. Κατά βάθος οι δυο αυτοί άνθρωποι δε γνωρίζονται. Οι ώρες, οι µέρες περνούν, ο πόλεµος πλησιάζει απειλητικά, η γλώσσα της γυναίκας λύνεται και αρχίζει να αφηγείται µια ζωή γεµάτη ταπεινώσεις, µε την ελπίδα µιας πιθανής λύτρωσης.

Σ’ αυτό το µοναδικό, αλληγορικό και υπέροχο βιβλίο, που τιµήθηκε µε το κορυφαίο γαλλικό βραβείο Γκονκούρ, µεταφράστηκε µε εξαιρετική απήχηση σε περισσότερες από 25 γλώσσες και έγινε, από τον ίδιο τον συγγραφέα, συγκλονιστική ταινία, ο Ατίκ Ραχίµι δίνει φωνή αλλά και πρόσωπο σε µια αξέχαστη γυναικεία µορφή και, µέσω αυτής, σε µια πλειάδα εκατοµµυρίων γυναικών που καταδικάζονται στη σιωπή.

Φόνοι στο οικοτροφείο - Lucinda Riley

Είναι από τις λίγες φορές που διαφωνώ τόσο πολύ με τη γενική βαθμολογία (στο goodreads) που έχει ένα βιβλίο. Δεν μου άρεσε καθόλου. Το βρήκα υποτονικό, δεν είχα καν ενδιαφέρον αν δω τι γίνεται στη συνέχεια και ποιος είναι ο δολοφόνος. Δεν μπορώ να θυμηθώ καμία έντονη σκηνή στο βιβλίο, μου πήρε περίπου δέκα μέρες να το τελειώσω και σε τέτοιο χρονικό διάστημα μπορώ να διαβάσω τριπλάσιο όγκο σελίδων όταν με ενδιαφέρει το θέμα. 

Διαβάζοντας στο οπισθόφυλλο ότι γίνονται φόνοι σε ένα οικοτροφείο περίμενα ότι η ιστορία θα διαδραματίζεται εντός του οικοτροφείου, ότι θα είναι πιο "κλειστοφοβικό" ας πούμε το βιβλίο. Δεν ήταν. Ούτε καν μας περιέγραψε τον χώρο του σχολείου, σχεδόν δεν ασχολήθηκε με τους συμμαθητές του νεκρού μαθητή, τίποτα. Με το ζόρι περιέγραφε τις ανακρίσεις, δεν μου δημιούργησε μυστήριο, μη σου πω ότι στο τέλος συγχίστηκα κιόλας γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι στην ιστορία αποδείχτηκε ότι είχαν και δεύτερο ρόλο που δεν ήταν δυνατόν να τον μαντέψω από τα όσα διάβαζα.

Επίσης, τι στο καλό είναι η "σαββατική άδεια" και γιατί εγώ θα πρέπει να το ξέρω αυτό και το αναφέρει αρκετές φορές; Και η πρωταγωνίστρια ήταν βαρετή, κανένα από τα συναισθήματά της δεν με ενδιέφερε, δεν τη συμπάθησα καν (φυσικά και μαθαίνουμε την προσωπική της ιστορία για να γεμίσουν λίγες ακόμη σελίδες χωρίς ιδιαίτερο νόημα). 

Δεν έχω διαβάσει τη σειρά "οι κόρες των αστεριών" οπότε δεν ξέρω ακριβώς τον τρόπο που γράφει, ελπίζω να φταίει η θεματολογία του συγκεκριμένου βιβλίου και η σειρά να είναι στ' αλήθεια πιο ενδιαφέρουσα.... 

Βαθμολογία: 4/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Ο ξαφνικός θάνατος ενός μαθητή του Σχολείου του Αγίου Στεφάνου -ενός μικρού ιδιωτικού οικοτροφείου στα βάθη του Νόρφολκ- που διέμενε στην Εστία Φλιτ τους σοκάρει όλους και ο διευθυντής του σχολείου σπεύδει να το χαρακτηρίσει τραγικό δυστύχημα.

Μόνο που η τοπική αστυνομία δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο της εγκληματικής ενέργειας και η υπόθεση αυτή γίνεται η αφορμή να επιστρέφει στο Σώμα η επιθεωρήτρια με τις πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της Τζάζμιν "Τζαζ" Χάντερ. Η Τζαζ, παρότι εγκατέλειψε για προσωπικούς λόγους την αστυνομική καριέρα της στο Λονδίνο, δέχεται με βαριά καρδιά να ηγηθεί της έρευνας, για χάρη του πρώην αφεντικού της.

Με σύμμαχο ξανά τον πιστό αρχιφύλακά της Άλιστερ Μάιλς, η Τζαζ διεισδύει στην κλειστή κοινωνία του σχολείου. Καθώς όμως αρχίζει να διερευνά τις συνθήκες του τραγικού χαμού του Τσάρλι Κάβεντις, τα γεγονότα αρχίζουν πολύ γρήγορα να παίρνουν μια άλλη, άκρως δυσάρεστη τροπή.

Αποκαλύπτεται ότι ο Τσάρλι ήταν ένας αλαζονικός τραμπούκος και ότι όλοι γύρω του είχαν εκτός από το κίνητρο και την ευκαιρία να αλλάξουν τα χάπια για την επιληψία που έπαιρνε σε καθημερινή βάση.

Κι ενώ το προσωπικό του σχολείου γίνεται μια γροθιά απέναντί της, η εξαφάνιση ενός νεαρού μαθητή, του Ρόρι Μίλερ, και ο θάνατος ενός ηλικιωμένου καθηγητή, ειδήμονα στις κλασικές σπουδές, παρέχουν στην Τζαζ σημαντικότατα στοιχεία, που όμως περιπλέκουν κι άλλο την έρευνα. Όταν το χιόνι σκεπάζει τη χώρα και εξαφανίζεται άλλος ένας ύποπτος, η Τζαζ καλείται να αντιμετωπίσει και τους δικούς της δαίμονες...

Και τότε μια ειδεχθής ανακάλυψη στο σχολείο μετατρέπει αυτομάτως την έρευνα στη δυσκολότερη υπόθεση φόνου που έχει αναλάβει ποτέ στην καριέρα της. Γιατί η Εστία Φλιτ κρύβει μυστικά πολύ πιο σκοτεινά απ' όσο θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ η Τζαζ...

Ό,τι αγαπώ το φέρνω μαζί μου - William Landay

Άλλο ένα βιβλίο του συγγραφέα που μου άρεσε πολύ. Γενικά βρίσκω τον τρόπο που αναλύει τις ιστορίες του εξαιρετικό, σε κάθε βιβλίο έχει κάτι διαφορετικό να σου πει. 

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι κοινωνικό. Μαθαίνουμε την ιστορία αποσπασματικά, μέσα από την αφήγηση τεσσάρων διαφορετικών προσώπων, τριών μελών της οικογένειας και ενός φίλου. Μετακινούμαστε στον χρόνο μέσα από τις αφηγήσεις τους (όλες σε πρώτο πρόσωπο) και μαθαίνουμε την ιστορία της ζωής της Τζέιν και το πώς η εξαφάνισή της επηρέασε τις ζωές των κοντινών μελών της οικογένειας. Νομίζω ότι δεν γίνεται να μην συμπαθήσεις την Μιράντα, το μικρότερο παιδί της οικογένειας που στην ουσία μεγάλωσε χωρίς τη μητέρα του...  

Όλο το βιβλίο είναι γραμμένο έτσι ώστε να μην μπορώ να καταλήξω αν όντως ο ένοχος της δολοφονίας είναι ο άντρας της Τζέιν. Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που περιγράφεται η αμφιταλάντευση των παιδιών τους και η αλλαγή στα συναισθήματά τους όσο μεγαλώνουν ή όταν εντοπίζεται το πτώμα της μητέρας τους. Μόνο στο τέλος αποκαλύφθηκε ο αληθινός ένοχος της δολοφονίας, σε όλο το βιβλίο άλλαζα άποψη όλη την ώρα. 

Δεν είναι πολύ γρήγορες οι εξελίξεις, δεν θα ταίριαζε κάτι τέτοιο στον τρόπο που είναι γραμμένο το βιβλίο, σίγουρα όμως δεν είναι καθόλου βαρετό. Απλά έχει δοθεί ο χρόνος στους αφηγητές να μας πουν την ιστορία τους ήρεμα και χωρίς βιασύνη. Έχει πολλούς διαλόγους που κάνουν την ροή γρήγορη, όμως για κάποιο λόγο ο επιμελητής του βιβλίου δεν έχει βάλει ούτε παύλες ούτε εισαγωγικά κάθε φορά που μιλάει κάποιος, απλά αλλάζει η παράγραφος και αυτό κάποιες στιγμές ήταν ενοχλητικό, ειδικά προς το τέλος που οι διάλογοι καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαίου. 

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, πιο πολύ πλησιάζει στην ποιότητα του "Υπόθεση Jacob" και λιγότερο στην "Διπλή παγίδα". 

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Μια μητέρα εξαφανίζεται.

Ένας πατέρας θεωρείται ένοχος.

Δεν υπάρχει καμία απόδειξη.

Δεν υπάρχουν μάρτυρες.

Για τα παιδιά υπάρχει μόνο αμφιβολία.

Ένα απόγευμα του Νοέμβρη του 1975 η δεκάχρονη Μιράντα Λάρκιν επιστρέφει από το σχολείο και βρίσκει το σπίτι τρομερά ήσυχο. Η μητέρα της λείπει. Τίποτε άλλο δεν είναι παράταιρο. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι πάλης. Το χαρτζιλίκι που της έχει αφήσει η μαμά της παραμένει στο χολ, στο συνηθισμένο σημείο. Έτσι ξεκινά ένα μυστήριο που θα διαρκέσει μια ζωή. Τι απέγινε η Τζέιν Λάρκιν;

Οι αστυνομικοί υποπτεύονται τον σύζυγο της Τζέιν. Ως συνήγορος υπεράσπισης, σίγουρα ο Νταν Λάρκιν είναι ο καταλληλότερος για να ξεφύγει από την αστυνομία. Όμως δεν βρέθηκαν στοιχεία που να τον συνδέουν με την εξαφάνιση και η υπόθεση σβήνει σιγά σιγά· παραμένει ένα μυστήριο που σιγοβράζει άλυτο. Τα τρία παιδιά της Τζέιν –ο Άλεξ, ο Τζεφ και η Μιράντα– αφήνονται στα χέρια ενός άντρα που μπορεί να έχει δολοφονήσει τη μητέρα τους.

Δύο δεκαετίες αργότερα ανακαλύπτονται τα λείψανα της Τζέιν Λάρκιν. Η έρευνα αρχίζει ξανά. Τα παιδιά, ενήλικες πλέον, αναγκάζονται να διαλέξουν πλευρά. Με τον πατέρα τους ή εναντίον του; Ένοχος ή αθώος; Και τι γίνεται αν κάνουν λάθος;

Μια ιστορία για τα οικογενειακά μυστικά και την εκδίκηση, αλλά και την αγάπη και την ενηλικίωση.