Ηλέκτρα: το δάκρυ της Αφρικής, Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι ο τίτλος του βιβλίου δεν με προδιέθετε θετικά στο να το διαβάσω. Ούτε καν να κοιτάξω την περίληψη. Τόσο το εξώφυλλο όσο και ο τίτλος μου φώναζαν ότι πρόκειται για κοινωνικό μυθιστόρημα. Και ξέρεις κάτι; Όντως είναι κοινωνικό, όμως απέχει πολύ από τα συνηθισμένα. 

Ευτυχώς έπεσα κατά λάθος πάνω σε μια κριτική  στην οποία εκτός από τα συνηθισμένα ("Ω Θεέ μου, τι βιβλίο..", "Διαβάζεται απνευστί", "Μου άρεσε, διαβάστε το όλοι") ανέφερε κάτι για τη Μπόκο Χαράμ και πόσο άγριοι είναι ή κάτι τέτοιο, οπότε και διάβασα την περίληψη και από την τελευταία πρότασή της (γιατί όλο το υπόλοιπο κείμενο προδιαθέτει για μελόδραμα) σκέφτηκα ότι ίσως και να μου αρέσει. Και ευτυχώς δηλαδή έγιναν όλα αυτά επειδή πρόκειται για ένα πολύ ωραίο βιβλίο. 

Επειδή η περίληψη που δίνει ο εκδοτικός για εμένα δεν ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο του βιβλίου, να πω δυο λόγια: Οι (αλλοδαποί κυρίως) μαθητές της τελευταίας τάξης ενός σχολείου της Νιγηρίας πηγαίνουν σχολική εκδρομή προκειμένου να γιορτάσουν το τέλος των σπουδών τους. Τη νύχτα τους επιτίθεται η Μπόκο Χαράμ και απαγάγει τα κορίτσια, μεταξύ των οποίων και η Ηλέκτρα, η καθηγήτριά τους. 

Λοιπόν. Μου άρεσε πολύ. Οι περιγραφές για την επίθεση και τις συνθήκες ζωής στο χώρο συγκέντρωσης κρατουμένων της Μπόκο Χαράμ και στα στρατόπεδά τους ήταν πολύ ωραίες. Μου άρεσε που έβαλε και μια μικρή σταγόνα ανθρωπιάς και αισιοδοξίας να εμφανίζεται ακόμη και στους φανατικούς ισλαμιστές (πολύ μικρή σταγόνα όμως). Μου άρεσε και η δομή- ο τρόπος που εναλλασσόταν η ιστορία στο παρόν με τις αναμνήσεις της Ηλέκτρας από τη ζωή της με τον άντρα της. Βρήκα πολύ ωραίο και τον τρόπο γραφής της συγγραφέως.

Υπήρχαν πράγματα που δεν μου άρεσαν; Ναι, λίγα. Με ενόχλησε λίγο ο τρόπος που επικοινωνεί με τον Ηλία αφού έχει πεθάνει, δεν ταίριαζε στο πνεύμα του βιβλίου κατά τη γνώμη μου. Επίσης το τέλος θα μου άρεσε περισσότερο αν είχε δοθεί σε ένα κεφάλαιο όπου απλώς θα μας ανέφερε τη συνέχεια της ζωής του κάθε πρωταγωνιστή σε μία ή δύο παραγράφους και όχι σαν συνέχεια του μυθιστορήματος, το βρήκα περιληπτικό, δεν μου ταίριαξε με την γραφή που είχε όλο το προηγούμενο βιβλίο. Αυτά όμως είναι υποτυπώδη και σε τίποτα δεν αλλάζουν τη συνολική μου άποψη για το βιβλίο.

Αν με ρωτάς σου λέω να το πάρεις και να το διαβάσεις. Είναι ωραίο, καλογραμμένο, εξαιρετικά ενδιαφέρον και με ένα θέμα που δε το συναντάς εύκολα. 

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Στην Αθήνα του 1969 η νεαρή Ηλέκτρα, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, είναι έτοιμη να κατακτήσει τα όνειρά της, μα μια απρόσμενη συνάντηση με τον μετανάστη Ηλία Θωμόπουλο ανατρέπει τα σχέδιά της. Οι συναρπαστικές ιστορίες που της διηγείται για την Αφρική τη γεμίζουν δέος και θαυμασμό, και καταλήγει να τον παντρευτεί και να τον ακολουθήσει στη Μαύρη Ήπειρο. Μόνο που γρήγορα αντιλαμβάνεται πως η Νιγηρία είναι μια επικίνδυνη χώρα. Η Ηλέκτρα ωθείται να συνθηκολογήσει με τη μοναξιά, τον φόβο της μαύρης μαγείας καθώς και της ένοπλης ληστείας. Ωστόσο, όλα αυτά δεν την εμποδίζουν να αγαπήσει με πάθος την Αφρική και να αφιερωθεί στα παιδιά της Αμερικανικής Ιεραποστολικής Σχολής, όπου διδάσκει, αλλά και σε όλα τα ορφανά που βρίσκουν απεριόριστη αγάπη στην αγκαλιά της.

Ύστερα από σαράντα πέντε χρόνια γεμάτης ζωής, η Ηλέκτρα και ο Ηλίας αποφασίζουν να επαναπατριστούν, αλλά δεν υπολογίζουν πως, όταν ξεριζώσεις ένα γέρικο δέντρο, τότε αυτό μαραίνεται και πεθαίνει. Δυο χρόνια αντέχει ο Ηλίας στην Ελλάδα. Μετά τον θάνατό του, τίποτα πια δεν κρατά την Ηλέκτρα μακριά απ’ όσα αγάπησε στην Αφρική. Επιστρέφει, ανυποψίαστη για το μεγάλο παιχνίδι που της επιφυλάσσει η μοίρα: τη συνάντησή της με την εξτρεμιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ.

Πουλιά χωρίς φτερά, Louis de Bernieres

Χμμμ, δεν ξέρω πώς να το κρίνω αυτό το βιβλίο. Γενικά όταν διαβάζω ιστορικά μυθιστορήματα και ειδικά αυτά που αφορούν τους πολέμους μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, προσπαθώ να είμαι όσο πιο αντικειμενική μπορώ, να μην αφήσω τον πατριωτισμό να με επηρεάσει. Έλα όμως που δεν είναι πάντα εύκολο.

Χωρίζω από μόνη μου το βιβλίο σε τρία μέρη.

Στο πρώτο μέρος, περιγράφει τη ζωή στο Εσκίμπαχτσε, όπου ζουν μαζί χωρίς προβλήματα Αρμένιοι, μουσουλμάνοι και χριστιανοί κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα.  Η περιγραφή είναι εξαιρετική, τόσο ο χώρος όσο και τα άτομα που παρουσιάζονται περιγράφονται όμορφα και με σαφήνεια. Ιδιαίτερα καλά περιγράφεται ο τρόπος ζωής, η καθημερινότητα και η αρμονική συμβίωση ανάμεσα στους πιστούς των θρησκειών που είχαν βρει τρόπο να απομακρύνουν τους φανατισμούς και να σέβονται ο ένας τη θρησκεία του άλλου. 

Στο δεύτερο μέρος... αρχίζουν οι πόλεμοι και πολλοί από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου πολεμούν ή υφίστανται τις συνέπειες των πολέμων. Είναι εξαιρετικά τα κεφάλαια που ένας εκ των βασικών πρωταγωνιστών (δεν θέλω να πω ποιος)  περιγράφει τις αναμνήσεις του από τη συμμετοχή του στον πόλεμο και την εμπειρία του από τις μάχες στα χαρακώματα, είναι θαυμάσια η περιγραφή του τρόπου που διεξαγόταν παλιότερα οι μάχες, πριν κυριαρχήσουν οι μηχανές και τα αεροπλάνα. 

Να πω επίσης ότι εμβόλιμα στην πλοκή υπάρχουν κεφάλαια που ονομάζονται "Μουσταφά Κεμάλ" και όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο είναι καταγραφή της ζωής του Κεμάλ και των ιστορικών γεγονότων που διαδραματίζονταν. Οι ιστορικές αυτές αναφορές συμπορεύονται και προχωρούν στο χρόνο ταυτόχρονα με την πλοκή και τη ζωή των πρωταγωνιστών της ιστορίας

Τώρα όσον αφορά το "τρίτο μέρος" είναι λίγο δύσκολο να το δω αντικειμενικά. Το βιβλίο είναι γραμμένο ξεκάθαρα από τη μεριά των Τούρκων (ή σωστότερα των Οθωμανών), οπότε στην ουσία εξιστορεί την "άλλη πλευρά" της ιστορίας. Σε φέρνει αντιμέτωπο με τα εγκλήματα που έκαναν οι Έλληνες, βάζει Τούρκους να περιγράφουν τα όσα είδαν όταν μπήκαν στα μέρη τα οποία μόλις είχε εγκαταλείψει ο Ελληνικός στρατός και όπως και να το κάμουμε δεν είναι ωραίο να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με εγκλήματα που έκαναν οι ομοεθνείς σου. Δεν είναι ανθελληνικό το βιβλίο-  κάθε άλλο, μη δώσω τέτοια εντύπωση.  Μιλάει και για τη γενοκτονία των Αρμενίων και για τα εγκλήματα των Τούρκων, απλά μιλάει και για όσα έκαναν οι Έλληνες. 

Σε αυτό το μέρος, το τμήμα που καταλαμβάνει η καταγραφή ιστορίας είναι λίγο μεγαλύτερο σε σχέση με το υπόλοιπο βιβλίο, οπότε η προσωπική ζωή των πρωταγωνιστών του βιβλίου μένει λίγο πίσω, αλλά πραγματικά δίνει μια αρκετά καλή περιγραφή των γεγονότων που προηγήθηκαν της μικρασιατικής καταστροφής και της στάσης που κράτησαν οι Ευρωπαίοι σε όλα αυτά τα γεγονότα.

Δεν ξέρω, αν θεωρείτε τον εαυτό σας ώριμο αναγνωστικά ώστε να διαβάσετε ένα βιβλίο που βάζει ορισμένα πράγματα στη θέση τους (ειλικρινά τώρα, υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι σε έναν πόλεμο μόνο η μια πλευρά εγκληματεί;) να το διαβάσετε οπωσδήποτε, το μόνο που μπορεί να σας εμποδίσει από το να του δώσετε βαθμό 10/10 είναι ο θιγόμενος εθνικός εγωισμός-  ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ. 

Βαθμολογία: 10/10

(Το βιβλίο αυτό το διάβασα χάρη στη διαδικτυακή μου φίλη τη Βούλα, που μου το χάρησε!!!!! )

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Ο άνθρωπος είναι ένα πουλί δίχως φτερά και το πουλί είναι ένας άνθρωπος δίχως βάσανα...

Την αυγή του 20ου αιώνα, σε μια πόλη στα παράλια της Μικράς Ασίας, συμβιώνουν ειρηνικά χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Παρά τις θρησκευτικές διαφορές τους, η φιλία και η αγάπη βρίσκουν έδαφος να φωλιάσουν στις καρδιές τους.

Ανάμεσα στους κατοίκους, συναντούμε τον Ισκαντέρ τον Κανατά-φιλόσοφο, τη Φιλοθέη, μια χριστιανή καλλονή ερωτευμένη με τον Ιμπραήμ το μουσουλμάνο, κι ένα σωρό πρόσωπα που ζουν μαζί, γελούν και κλαίνε, χωρίς να γνωρίζουν ότι δεν είναι παρά μονάχα πιόνια στα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων αυτού του κόσμου. Καθώς οι άνεμοι του πολέμου σαρώνουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ο Κεμάλ Ατατούρκ αναδεικνύεται σε αδιαφιλονίκητο ηγέτη, μια σπίθα αρκεί για να βάλει φωτιά στην αρμονική συνύπαρξη αιώνων.

Από το συγγραφέα του πασίγνωστου μυθιστορήματος "Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι".

ring, Koji Suzuki

Είναι το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η γιαπωνέζικη ταινία "Ring" που μετά γυρίστηκε και στην Αμερικάνικη εκδοχή της με τον τίτλο ""Σήμα κινδύνου ". 

Είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που πρώτα είδα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο. Βέβαια η ταινία "ring", ειδικά η γιαπωνέζικη εκδοχή, έχει μια σκηνή που πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να την είδε και κατάφερε να την ξεχάσει. Αν και το μεγαλύτερο τμήμα της ταινίας δεν το θυμάμαι, η σκηνή που βγαίνει το κορίτσι από την τηλεόραση έχει μείνει ατόφια στη μνήμη μου- ναι, αυτή η ταινία είναι, με το κορίτσι με τις μαλλούρες που ξεπροβάλλει ήσυχα- ήσυχα από την τηλεόραση και εσύ τρομοκρατείσαι. Οπότε, μια και βρήκα ευκαιρία και αφού πια έχω διαβάσει το βιβλίο, να δώσω τα συγχαρητήριά μου στον Ιάπωνα σκηνοθέτη και όποιον άλλο Γιαπωνέζο ανακατευτηκε στη διαμόρφωση του σεναρίου.  

Ας πω και για το βιβλίο τώρα.  Όσο διάβαζα τόσο θυμόμουν σκηνές από την ταινία.  Υπάρχουν διάφορες απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, όμως είναι αρκετά κοντά.  Σαν βιβλίο είναι πάρα πολύ καλό.  Στις σκηνές που χρειάζεται καταφέρνει να δημιουργήσει ένταση και πολύ ωραία ατμόσφαιρα και όσοι δεν έχετε δει την ταινία λογικά θα αγχωθείτε αρκετά!  

Μου άρεσε πολύ που έβαλε στην υπόθεση άτομα με ψυχικές δυνάμεις που δεν είναι τόσο έντονα αναπτυγμένες σε όλους. Επίσης μου άρεσε και η κοινωνική ανάλυση του θέματος, ήταν ανεπτυγμένη σε έκταση ιδανική κατά τη γνώμη μου ώστε να μην κουράσει καθόλου αλλά ούτε και να χαλάσει την σκοτεινή ατμόσφαιρα του βιβλίου.  Η υπόθεση επίσης είναι εξαιρετική, η ροή της ιστορίας στρωτή και η γραφή του συγγραφέα όμορφη και απλή, κατανοητή και γρήγορη.  

Το μόνο που με δυσκόλεψε στην αρχή ήταν τα γιαπωνέζικα ονόματα, δεν είμαι και πολύ συνηθισμένη να τα διαβάζω οπότε μπερδευα όσους εμφανίζονταν, αλλά μετά όλα ξεκαθάρισαν αφού οι βασικοί πρωταγωνιστής είναι δύο άντρες και δύο γυναίκες. 

Αν θέλετε να διαβάσετε ένα ωραίο βιβλίο-  θρίλερ να το βρείτε και να το πάρετε, ακόμη και αν έχετε δει την ταινία.  

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου 

Ο Ασακάβα είναι ένας επιτυχημένος εργασιομανής δημοσιογράφος σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ιαπωνίας. Όμως, ακόμα τον κυνηγά το μόνο λάθος στην καριέρα του: η υπερβολική του ενασχόληση με ένα άρθρο για τον αποκρυφισμό.

Ο ξαφνικός, ανεξήγητος θάνατος της ανιψιάς του τον αφήνει αδιάφορο... μέχρι που μαθαίνει ότι το βράδυ του θανάτου της, την ίδια ακριβώς ώρα, πέθανε στο Τόκιο και ένας άλλος έφηβος από καρδιακή προσβολή. Ο Ασακάβα αρχίζει να ερευνά την υπόθεση με τη βοήθεια του Ρουίτζι, ενός παλιού εκκεντρικού συμμαθητή του. 

Οι δυο τους οδηγούνται από τη μητρόπολη του Τόκιο, όπου βρίθουν οι φόβοι μιας σύγχρονης κοινωνίας, στην επαρχία της Ιαπωνίας -σε ένα ορεινό τουριστικό θέρετρο, σε ένα ηφαιστειογενές νησί και σε μια επαρχιακή κλινική- που τη στοιχειώνει το παρελθόν. Η αναζήτησή τους καταλήγει στα ίχνη μιας καταστροφικής δύναμης που θα επιβάλει στον Ασακάβα το δίλημμα: να σώσει την οικογένειά του ή την ανθρωπότητα;