Λίγη Ζωή, της κ. Hanya Yanagihara

Tο βιβλίο σε γενικές γραμμές είναι καλό. Απλά καλό, όχι συγκλονιστικό. Μάλιστα κατά τη γνώμη μου στο τέλος το χάλασε πάρα πολύ. 

Ας αρχίσω με τα θετικά. Μου άρεσε ο τρόπος γραφής της συγγραφέως. Για πολύ μεγάλο τμήμα του βιβλίου απολάμβανα να διαβάζω τις λεπτομέρειες και την ανάλυση που έκανε για τα πάντα. Υπήρχαν βέβαια σημεία που βαριόμουν αλλά αυτό συνήθως αφορούσε μια έκταση 2-3 σελίδων κάθε φορά, οπότε το ξεπερνούσα εύκολα. Μου άρεσε επίσης και ο τρόπος που αποκάλυπτε σταδιακά και σε δόσεις τη ζωή του Τζουντ στα παιδικά του χρόνια. 

Νομίζω ότι πρέπει να δώσω εύσημα στη συγγραφέα για την εξαιρετικά λεπτομερή ανάλυση του πόσο πολύ και με ποιους τρόπους μπορεί να επηρεάσει μια φριχτή παιδική ηλικία την ενήλικη ζωή ενός ατόμου. Τα όσα μπορεί να προκαλέσει η συνεχιζόμενη σωματική και ψυχολογική βία είναι φανερά μέσα στο βιβλίο.

Όμως έχω κάποιες ενστάσεις. Γράφει στο οπισθόφυλλο ότι είναι ύμνος στην αγάπη. Εγώ δεν είδα πουθενά κάτι τέτοιο. Κατανοώ ότι υπάρχει και περιγράφεται μέσα στο κείμενο μια μεγάλη αγάπη, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται κάποιος που αγαπώ να μου διηγηθεί τα όσα φριχτά έχει ζήσει, εγώ να βλέπω και να είμαι μάρτυρας ότι (στην ουσία) δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην καθημερινότητα και να μην πάω σε έναν ειδικό να με κατευθύνει στο πώς να χειριστώ το θέμα πριν να είναι αργά. ΕΓΩ να πάω σε ειδικό, όχι ο πάσχων. Και από τη στιγμή που μπήκε μέσα στο μυαλό μου αυτή η σκέψη, σταμάτησα να ευχαριστιέμαι τα όσα διάβαζα και το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι όλοι οι ήρωες του βιβλίου είναι ανώριμοι.

Και μια και ανέφερα "όλους τους ήρωες του βιβλίου": θεωρητικά πρόκειται για την παράλληλη ιστορία τεσσάρων φίλων, και όντως στην αρχή το βιβλίο δείχνει τέτοια δείγματα. Κάνει μάλιστα εκτενείς αναφορές στο παρελθόν των τριών από τους τέσσερις της παρέας (φυσικά εξαιρείται ο Τζουντ του οποίου την ιστορία μαθαίνουμε τμηματικά). Πολύ νωρίς όμως στο βιβλίο σταματούν οι αναφορές στη ζωή και την πορεία των δύο εξ αυτών και εμφανίζονται μόνο όταν χρειάζονται στην πλοκή, ενώ παρακολουθούμε πλέον μόνο την εξέλιξη των άλλων δύο. Όχι ότι πειράζει ιδιαίτερα, απλά ήρθαν κάποιες στιγμές που διάβαζα το όνομα ενός εκ των τεσσάρων (βασικών υποτίθεται) πρωταγωνιστών και η πρώτη σκέψη μου ήταν "Ποιός είναι πάλι αυτός...

Λοιπόν, στο δια ταύτα. 

Για άλλη μια φορά θα τιμήσω όλους αυτούς που με λένε ανάποδο άνθρωπο και θα πω ότι μου άρεσε πιο πολύ το πρώτο μισό του βιβλίου, σε αντίθεση με τις περισσότερες κριτικές που διάβασα. Μπορεί να υπήρχαν κάποιες σελίδες που βαριόμουν ή ζοριζόμουν να αντιληφθώ το λόγο για τον οποίο μου αναλύει η συγγραφέας όλα όσα λέει (όπως για παράδειγμα όσα λέει για τα εφαρμοσμένα μαθηματικά) αλλά ο τρόπος γραφής της με ενθουσίασε. Στη μέση περίπου του βιβλίου όπου και τα γεγονότα αρχίζουν να εξελίσσονται πιο γρήγορα, άρχισα και εγώ να χάνω τον ενθουσιασμό μου. Με αποκορύφωμα τις τελευταίες 50 περίπου σελίδες στις οποίες όχι μόνο δεν συγκινήθηκα αλλά πραγματικά απορώ αν γράφτηκαν από το ίδιο χέρι. Εξαφανίστηκε ολότελα ο μαγικά αναλυτικός τρόπος περιγραφής που είχε στις προηγούμενες σελίδες και το τελείωσα με κόπο και με μόνο επιχείρημα ότι έχω διαβάσει 840 σελίδες, ας κάνω λίγη υπομονή να δω πώς τελειώνει. 

Δεν μπορώ να σας κάνω σύσταση για το αν θα το διαβάσετε ή όχι, δεδομένης μάλιστα και της υψηλής του τιμής. Σίγουρα δεν μου φάνηκε "σπαρακτικό" και "αριστούργημα", ήταν όμως κάτι διαφορετικό. Μόνο δύο συστάσεις μπορώ να κάνω και να έχω ελαφριά συνείδηση: αν θέλετε να διαβάσετε ένα μυθιστόρημα που ο τρόπος γραφής του διαφέρει από τα συνηθισμένα, καθίστε και διαβάστε μερικές από τις σελίδες του, ιδιαίτερα αν ανήκετε στους αναγνώστες που ενδιαφέρονται πιο πολύ για τη γραφή και λιγότερο για την πλοκή. Και αν τελικά αποφασίσετε να το διαβάσετε, κάντε το όταν θα έχετε χρόνο ελεύθερο, είναι κρίμα να βγαίνετε από το ζοφερό κλίμα που δημιούργησε η συγγραφέας .

Βαθμολογία: 5/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Τέσσερις φίλοι και συμφοιτητές μετακομίζουν, μετά την αποφοίτησή τους, στη Νέα Υόρκη για να φτιάξουν τη ζωή τους - άφραγκοι, χαμένοι, με μόνο τους στήριγμα τη φιλία τους και τις φιλοδοξίες τους: Ο ευγενής, ωραίος Γουίλεμ, επίδοξος ηθοποιός, ο Τζέι Μπι, ζωγράφος από το Μπρούκλιν, που προσπαθεί να κατακτήσει τον καλλιτεχνικό κόσμο, ο Μάλκολμ, αρχιτέκτονας σε μια σημαντική εταιρεία· και ο Τζουντ - ο ιδιοφυής, αινιγματικός Τζουντ. Όπως περνούν οι δεκαετίες, οι σχέσεις τους βαθαίνουν, αλλά και σκοτεινιάζουν, καθώς τις χρωματίζουν ο εθισμός, η επιτυχία, η περηφάνια. Ωστόσο η σπουδαιότερη πρόκληση, συνειδητοποιούν όλοι, είναι ο ίδιος ο Τζουντ, πλέον ένας απίστευτα χαρισματικός δικηγόρος μα και ένας άνθρωπος ολοένα και πιο διαλυμένος, με το σώμα του και τον νου του σημαδεμένα από τους ανείπωτους τρόμους της παιδικής του ηλικίας - κυνηγημένος από τραύματα που φοβάται ότι όχι μόνο δεν θα ξεπεράσει ποτέ, αλλά και θα τον ορίζουν για πάντα. Με πρόζα πλούσια και λαμπρή, η Γιαναγκιχάρα γράφει έναν τραγικό, υπερβατικό ύμνο στην αγάπη, μια αριστοτεχνική απεικόνιση του σπαραγμού, της τυραννίας της μνήμης και των ορίων της ανθρώπινης αντοχής.