Μερικές φορές όταν διαβάζω λεπτομερείς περιγραφές σε κάποια βιβλία εκνευρίζομαι. Θέλω να πιάσω τον συγγραφέα και να του ουρλιάξω "να τελειώνει γρήγορα γιατί βαρέθηκα τη ζωή μου με την πολυλογία του, λες και δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε και πρέπει να μάθουμε πόσες πέτρες έχει το δρομάκι που οδηγεί στο σπίτι της πρωταγωνίστριας ΑΝΤΕ ΠΙΑ ΠΡΟΧΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ" (ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων). Υπάρχουν όμως και κάποιες φορές που όταν μου γράφει ότι η πρωταγωνίστρια "σηκώθηκε τουρτουρίζοντας, φόρεσε τις παντόφλες της, έβαλε τη ρόμπα της, άνοιξε το παντζούρι, κατέβηκε τα σκαλιά για τον κάτω όροφο" και συνεχίζει αναλύοντάς μου με απόλυτη λεπτομέρεια τι ήπιε, τι έφαγε και τι ακριβώς φορούσε, εγώ θέλω να πιάσω τον συγγραφέα και να του ουρλιάξω "Πες μου γρήγορα πόσο κρύο ήταν το νερό που ήπιε και πώς ακριβώς έπιασε τα μαλλιά της, δεν μπορώ θα σκάσω".
Δεν ξέρω να πω ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα στις τεχνικές γραφής, ξέρω μόνο ότι είναι τόσο σπάνιο να πετύχω συγγραφέα που να μην με κουράζει με τη λεπτομέρεια στις περιγραφές, που όταν τον πετυχαίνω παύω να έχω οποιαδήποτε περιέργεια για την πλοκή και απολαμβάνω απλώς τις περιγραφές. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει το βιβλίο "Το άλλο πρόσωπο της Γκρέις", που ήταν και η πρώτη μου επαφή με την Άτγουντ. Ευχαριστήθηκα λεπτομέρειες για τον ρουχισμό, τα σπίτια, τα έπιπλα, τους τρόπους μετακίνησης, τις δουλειές που έπρεπε να γίνουν από τις γυναίκες (τις υπηρέτριες εν πάση περιπτώση) στον Καναδά της δεκαετίας του 1840. Υπήρχε αναβίωση θα τολμήσω να πω εκείνης της εποχής, με όλες τις διαφορές στις συμπεριφορές αντρών- γυναικών, πλουσίων- φτωχών, αφεντικών- υπηρετών.
Αν πρέπει να πω κάτι για την πλοκή θα πω απλά ότι ήταν επαρκής. Η Γκρέις κατηγορείται για συνεργεία σε διπλή δολοφονία και καταδικάζεται σε ισόβια. Υπάρχουν άνθρωποι όμως που πιστεύουν στην αθωότητά της και καλούν τον Σάιμον, έναν γιατρό (ψυχίατρο, πρωτοπόρο για την εποχή του) να την παρακολουθήσει ώστε να συμπεριλάβουν την γνωμοδότησή του στην αίτηση χάριτος της Γκρέις και να την απελευθερώσουν. Μέσα από τις κουβέντες τους μαθαίνουμε για το παρελθόν της Γκρέις, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούμε και τη ζωή του Σάιμον. Ήταν ένοχη για τη δολοφονία η Γκρέις; Ήταν ψυχρή δολοφόνος ή μια άβουλη γυναίκα που την εκμεταλλεύτηκαν; Θα σε αφήσω να σχηματίσεις τη δική σου άποψη...
Γενικά να πω ότι αν και από πλοκή το βιβλίο δεν με ενθουσίασε, ήταν τόσες πολλές οι λεπτομέρειες για έναν άγνωστο κόσμο και με κάλυψε τόσο πολύ, που η πλοκή λίγο με ενδιαφέρει.
Βαθμολογία: 9/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Τορόντο, 1843. Η δεκαεξάχρονη καμαριέρα Γκρέις Μαρκς δικάζεται για την εν ψυχρώ δολοφονία του αφεντικού της Τόμας Κίνεαρ και της οικονόμου και ερωμένης του Νάνσι Μοντγκόμερι. Ο «συνένοχός» της, ο σταβλίτης Τζέιμς ΜακΝτέρμοτ, οδηγείται στην κρεμάλα κι εκείνη τιμωρείται με ισόβια. Δεκαέξι χρόνια μετά, ο δόκτωρ Σάιμον Τζόρνταν, πρωτοπόρος ψυχίατρος και αυθεντία σε θέματα αμνησίας, οδηγεί βήμα βήμα την Γκρέις σ' ένα συγκλονιστικό ταξίδι στο παρελθόν: ο δρόμος της ξενιτιάς από την Ιρλανδία στον Καναδά, ο θάνατος της μητέρας της, η σημαδιακή φιλία της με την άτυχη υπηρέτρια Μαίρη Γουίτνι. Και πάνω απ' όλα, η κρίσιμη ώρα του διπλού φονικού, θαμμένη στην πιο σκοτεινή γωνιά του μυαλού της. Είναι τελικά μια μοιραία γυναίκα, μια ψυχρή δολοφόνος, η προσωποποίηση του Κακού; Ή μήπως ένα αδύναμο και άβουλο θύμα στα χέρια του αχαλίνωτου Τζέιμς ΜακΝτέρμοτ;
Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, που συγκλόνισε τον Καναδά τον 19ο αιώνα, το 'Aλλο πρόσωπο της Γκρέις είναι το αριστούργημα της Μάργκαρετ 'Ατγουντ, της σημαντικότερης Καναδέζας μυθιστοριογράφου της εποχής μας. Έργο δεξιοτεχνικής πλοκής, πνευματώδες, ποιητικό, γεμάτο πάθος, παρασύρει τον αναγνώστη και τον κρατάει αιχμάλωτο ακόμη και μετά την τελευταία του σελίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου