Σε κάποιους αξίζει ο θάνατος, του Peter Swanson

Τελικά δεν πείστηκα ότι σε κάποιους όντως αξίζει ο θάνατος.Ενώ το βιβλίο ξεκίνησε πολύ καλά, στην πορεία κάπου το έχασε. 

Το πρώτο κεφάλαιο μου άρεσε πολύ, ήταν γρήγορο και έξυπνο και μου άρεσε και η ανατροπή στο τέλος του, δεν το περίμενα. Όμως στο δεύτερο κεφάλαιο κάπου αρχίζει να χαλάει η υπόθεση. Κάτι χάθηκε. Ίσως το πρόβλημα να ήταν ότι άρχισε να επαναλαμβάνεται στην πλοκή, ίσως το ότι δεν αιτιολογήθηκαν ιδιαίτερα τα κίνητρα (ή εν πάση περιπτώση εγώ δεν πείστηκα), ίσως ότι μου φάνηκε πολύ εύκολο να πειστεί κάποιος να κάνει φόνο... δεν ξέρω τι από όλα ή αν ήταν ο συνδυασμός ή αν φταίω κάπου εγώ, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Στο τρίτο μέρος μάλιστα χειροτερεύει ακόμη πιο πολύ. Δεν καλύφθηκα καθόλου με τις κινήσεις της ηρωίδας στο τέλος, δεν υπήρχε καθόλου αιτιολόγηση για κάποιες πράξεις της, δεν ταίριαζαν με τον χαρακτήρα της όπως μας την είχε περιγράψει ο συγγραφέας σε όλο το προηγούμενο βιβλίο, την βρήκα αδικαιολόγητα επιπόλαιη. Νομίζω ότι απλά έψαχνε έναν τρόπο να κλείσει την υπόθεση και βρήκε αυτόν. 

Μου άρεσε όμως ο τρόπος που είναι γραμμένο το βιβλίο. Γενικά μου αρέσει η εξιστόρηση σε πρώτο πρόσωπο, είναι λίγο σαν να κάθεσαι καρσί- καρσί (απέναντι καλέ, όπως καθόμαστε όταν πίνουμε καφέ με φίλη μας) και να σου μιλάνε οι πρωταγωνιστές, η ιστορία γίνεται αμεσότερη. Και μου άρεσε και η εναλλαγή στα πρόσωπα που διηγούνται. Επίσης, βρήκα όλο το βιβλίο εξαιρετικά ευανάγνωστο, δεν με ζόρισε καθόλου και παρόλες τις αδυναμίες στην πλοκή (κατά την εκτίμησή μου βέβαια) μου κράτησε το ενδιαφέρον. 

Βαθμολογία: 6/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ο τρόπος να διαπράξεις φόνο και να μη σε πιάσουν είναι να κρύψεις το πτώμα τόσο καλά, ώστε να μη βρεθεί ποτέ· χωρίς πτώμα, δεν υπάρχει φόνος ούτε δολοφόνος...
Έβλεπα από την κορυφή του λόφου διάσπαρτες τις ταφόπετρες. Είχα τα μαλλιά μου πιασμένα ψηλά, κάτω από τον ίδιο σκούρο σκούφο που φορούσα εκείνη τη νύχτα που... όπλισα τη σκανδάλη. Αναρωτήθηκα, για πολλοστή φορά, τι θα γινόταν ανάμεσα στον Τεντ και σ' εμένα αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί σύμφωνα με το σχέδιο που είχαμε καταστρώσει στη νυχτερινή πτήση από Λονδίνο για Βοστόνη.
Αρχίζοντας εκείνο το παιχνίδι αλήθειας μαζί του, μου αποκάλυψε ότι η γυναίκα του τον απατούσε και αστειεύτηκε λέγοντας ότι θα τη σκότωνε γι' αυτό που έκανε. Στο κάτω κάτω, σε κάποιους ανθρώπους αξίζει ο θάνατος...
Ήμουν σίγουρη ότι μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα τον έπειθα να διαπράξει το τέλειο έγκλημα. Νέα και όμορφη σύζυγος δολοφονήθηκε οπό τον βάναυσο εραστή της, θα έγραφαν οι εφημερίδες, ενώ ο Τεντ θα είχε ένα ακλόνητο άλλοθι. Το σχέδιό μας θα πετύχαινε κι εγώ θα ήμουν μαζί του.
Το κίνητρο αυτό φαινόταν απολύτως λογικό...