Η υπόθεση είναι λίγο πολύ αυτή που γράφει στο οπισθόφυλλο, δεν έχει και πολύ νόημα να πω κάτι περισσότερο. Ο συγγραφέας εμβαθύνει κυρίως στο παρελθόν και στο παρόν των βασικών πρωταγωνιστών οι οποίοι είναι και αυτοί που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα φαντάσματα, όμως μιλά και για αρκετούς ακόμη κατοίκους της πόλης που τα συναντούν και φυσικά δεν βγαίνουν (όλοι) αλώβητοι από αυτή τη συνάντηση. Το καλό με τους πολλούς πρωταγωνιστές είναι ότι δίνεται η ευκαιρία στον συγγραφέα να σκοτώσει αρκετούς από αυτούς και αυτό ακριβώς κάνει μέσα στην πλοκή, πράγμα που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί μέχρι το τέλος δεν ξέρεις ποιος θα γλιτώσει.
(Τώρα που είπα ότι είναι πολλοί οι πρωταγωνιστές να πω και αυτό: εγώ που έχω πρόβλημα να θυμάμαι ονόματα στην αρχή ζορίστηκα λίγο. Μόνο στην αρχή όμως, σύντομα ανακάλυψα ότι δεν μπερδεύομαι πια αφού τα χαρακτηριστικά που δίνει ο συγγραφέας για κάθε έναν από τους ήρωές του είναι επαρκή ώστε να μην έχω πρόβλημα να καταλάβω σε ποιον αναφέρεται κάθε φορά).
Εξαιρετικός τρόπος γραφής, απλός και χορταστικός, ίσως υπερβολικά αναλυτικός και με λεπτομέρειες που ενδεχομένως θα μπορούσαν να παραλειφθούν με τίμημα όμως το να χαθεί κατά πάσα πιθανότητα η ατμόσφαιρα που δημιουργείται. Η ιστορία ξετυλίγεται απολαυστικά αργά, χορταστικά, με σταθερό ρυθμό και με εναλλαγές ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Να πω και κάτι ακόμη που σκέφτομαι τώρα; Πιστεύω ότι όσοι έχουν διαβάσει και παλιότερους συγγραφείς τρόμου (παλιότερες κυκλοφορίες εννοώ, όχι σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου) πιθανόν θα συμφωνήσουν: έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος που γράφεται μια ιστορία τρόμου. Να, σε αυτό το βιβλίο για παράδειγμα, μπορώ να πω ότι η βία υπάρχει φυσικά, κατά κύριο λόγο υπονοείται όμως, δεν περιγράφεται αναλυτικά με τον τρόπο που συνηθίζεται τώρα πια. Δεν θα δείτε γραμμένο με κάθε λεπτομέρεια πώς ακριβώς πέθαναν όσοι πέθαναν, ποια ακριβώς τραύματα προκλήθηκαν και πόσο αίμα χύθηκε, αφήνονται πολλά από αυτά στη φαντασία. Αντίθετα, ο συγγραφέας δίνει βάρος στη δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας που σε κάνει να νιώθεις αποκλεισμένος στον ίδιο χώρο με τον πρωταγωνιστή και να παρακολουθείς τα όσα συμβαίνουν. Και αυτό σαφώς είναι "χειρότερο", πιο τρομαχτικό, αφού όλη αυτή η κλειστοφοβική και σκοτεινή ατμόσφαιρα- σαν να βλέπεις έναν άσχημο εφιάλτη- σου μένει στην ψυχή και δεν εξαφανίζεται μόλις αλλάξεις σελίδα.
Σαφώς και το προτείνω αυτό το βιβλίο, μου άρεσε πολύ. Κλείνοντας και πέρα απ' όλα όσα είπα παραπάνω θα πω και ότι είναι πυκνογραμμένο και πολυσέλιδο μεν, η γραμματοσειρά του όμως είναι επαρκώς μεγάλη ώστε να μην κουράζει τα μάτια. Επίσης το χαρτί είναι ελαφρύ και δεν κουράζει τα χέρια. Αυτά, ελπίζω να αρέσει σε όσους αποφασίσουν να το διαβάσουν.
Βαθμολογία: 8/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ποιο είναι το χειρότερο που σου έχει συμβεί; Το πιο τρομακτικό;
Στην ήσυχη πόλη Μίλμπερν, τέσσερις ηλικιωμένοι φίλοι συναντιούνται και αφηγούνται ιστορίες - άλλες πραγματικές, άλλες φανταστικές, όλες όμως τρομακτικές. Ένας τρόπος να διασκεδάζουν την ανία τους. Ώσπου μια ιστορία έρχεται και στοιχειώνει και αυτούς και τη μικρή τους πόλη. Αφορά κάτι που έκαναν πολλά χρόνια πριν. Ένα καταραμένο λάθος. Ένα τρομακτικό ατύχημα. Έχει έρθει η ώρα να μάθουν ότι κανένας δεν μπορεί να θάψει το παρελθόν για πάντα...
Το Ιστορία φαντασμάτων χάρισε διεθνή αναγνώριση στον Πίτερ Στράουμπ και χαρακτηρίστηκε από τον Στίβεν Κινγκ ως ένα από τα καλύτερα βιβλία τρόμου των τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου