Το κόκκινο ποτάμι - Χάρης Τσιρκινίδης

Πρόκειται για το ιστορικό διήγημα "Το κόκκινο ποτάμι" γραμμένο από τον κ. Τσιρκινίδη Χάρη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κυριακίδη.  Έχει προβληθεί και ως τηλεοπτική σειρά, φαντάζομαι οι περισσότεροι θα την έχετε δει σε αντίθεση με εμένα, που όμως έχω διαβάσει το βιβλίο. 

Ο συγγραφέας στην τελευταία σελίδα λέει ότι είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία των πρωταγωνιστών, οπότε δεν υπάρχει σε αυτήν την περίπτωση η επιλογή "δεν μου άρεσε". (Ούτε και σε αυτούς άρεσε όταν τα ζούσαν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο). Περιγράφει τις ζωές του Μίλτου και της Ιφιγένειας στην Τουρκία και σε χώρες της Ευρώπης τη χρονική περίοδο 1912- 1923. Δύσκολα χρόνια, με μεγάλες ανακατατάξεις, όλο πόλεμοι και θάνατος.

Θεωρώ ότι η πλοκή ήταν δεδομένη αφού πρόκειται για αληθινή ιστορία, οπότε δεν θα σχολιάσω και πολλά επί αυτής. Θα πω μόνο ότι δεν μπορώ να αποφασίσω αν θεωρώ τους πρωταγωνιστές τυχερούς ή άτυχους, σκεπτόμενη ότι οι γνωριμίες τους με άτομα που είχαν εξουσία κάποιες φορές τους βοήθησαν αλλά στο τέλος νομίζω ότι ήταν καταστροφικές για τις ζωές τους.  Δεν υπάρχουν πολλές περιγραφές συναισθημάτων, όχι όσες θα μπορούσαν να υπάρχουν βάση του θέματος που διαπραγματεύεται η ιστορία. Οπότε ένιωσα ότι γνώρισα μόνο επιφανειακά την Ιφιγένεια και τον Μίλτο και όχι σε βάθος. 

Μου άρεσε πολύ η απόδοση των ιστορικών γεγονότων. Ο συγγραφέας έβαλε σε τάξη και σε χρονική σειρά όλα όσα έγιναν τη δεκαετία που προηγήθηκε της γενοκτονίας του Πόντου (αναφέρω τη γενοκτονία και όχι τους υπόλοιπους διωγμούς και καταστροφές επειδή εκεί επικεντρώνεται η πλοκή) και θέτει μια ωραία βάση ώστε να πάρει ο κάθε αναγνώστης μια ιδέα της ιστορίας χωρίς να κουραστεί. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι οι διάλογοι, τους βρήκα κάπως αδύναμους σε σχέση με την ένταση του υπόλοιπου βιβλίου. 

Γενικά πρόκειται για μια δυνατή ιστορία, που σε κάποια σημεία φαίνεται ότι είναι αληθινή και σε κάποια άλλα μοιάζει με φαντασία. Αξίζει σίγουρα τον χρόνο σας ειδικά εάν σας ενδιαφέρει η ιστορία της περιοχής μας. 

Βαθμολογία: 7/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Σήμερα, εδώ πάνω στα νεκρά ερείπια, αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη δύναμη ζωής. Ένιωσα σαν να βγαίνει μέσα απ' το χώμα και τις πέτρες μια μυστηριώδης δύναμη και να μπαίνει στις φλέβες μου σαν μια ζεστασιά· να διαχέεται σ' όλο το κορμί μου, να εξαφανίζει τις φοβίες και τους δισταγμούς μου· να με λυτρώνει απ' τα επίγεια.

Ακούω, Μίλτο, τα βογκητά και τα παρακάλια των προγόνων μας, που ζητούν δικαίωση για τους αγώνες και τις θυσίες τους. Θέλουν ν' αντισταθούμε και να διώξουμε αυτούς που βεβήλωσαν τους τάφους τους, για να μπορούν τα πνεύματά τους να κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους δικούς τους ζωντανούς.

Ναι, Μίλτο, θ' αγωνιστώ, γιατί πια νίκησα τη ζωή. Κι αν τύχει και πεθάνω, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι πρόγονοί μας θα με δεχθούν στις θερμές αγκαλιές τους, γιατί θα ξέρουν, πως όσο ζούσα δεν τους ξέχασα. Έκαμα το καθήκον μου!