Η αποικία της λήθης, της κ. Κλαίρης Θεοδώρου

Με απορρόφησε πολύ όσο το διάβαζα, είναι θα μπορούσα να πω ένα καινούριο διαμαντάκι της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, κυρίως όσον αφορά τα κοινωνικά μυθιστορήματα. 

Όταν το πήρα πίστευα ότι θα διαβάσω ένα μυθιστόρημα κατά κύριο λόγο ιστορικό, ή με βασική ιστορία την καθημερινότητα των κατοίκων της "αποικίας" στη Λέρο, όμως κατά τη γνώμη μου πρόκειται για κοινωνικό μυθιστόρημα που μας δίνει πολλά στοιχεία για την ιστορία και τη ζωή των ψυχασθενών στο ίδρυμα της Λέρου.

Νιώθω υποχρεωμένη να ξεκινήσω αναφέροντας το πιο σημαντικό από όλα για εμένα: την ιστορία διηγούνται σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας. Ο καθένας διηγείται το κομμάτι της πλοκής που τον αφορά, και όλες οι διηγήσεις είναι γραμμένες με τόση τέχνη που πολύ εύκολα καταλαβαίνει ο αναγνώστης ποιός μιλάει κάθε φορά. Πάρα πολύ μου άρεσε επίσης η εναλλαγή ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, οι εναλλαγές είναι άψογες χρονικά και καλύπτουν όλη την ιστορία. Σίγουρα αξίζουν συγχαρητήρια στη συγγραφέα. 

Οι πληροφορίες που δίνει για τη ζωή στην "αποικία"...είναι φριχτές, όπως αναμενόταν. Το πιο τρομακτικό από όλα είναι ότι όλα αυτά συνέβαιναν στο κοντινό παρελθόν, πολλοί από εμάς ζούσαμε μια όμορφη καθημερινότητα στην πολιτισμένη Ελλάδα μας και ένα βήμα πιο πέρα (εντός της χώρας) συνέβαιναν τα όσα περιγράφονται. Με αυτό εννοώ ότι όσα διάβαζα θα μου φαινόταν φυσιολογικά αν αφορούσαν εποχές γύρω στο Μεσαίωνα, αλλά όχι, συνέβαιναν μέχρι τη δεκαετία του 90!!!! 

Όσον αφορά το κοινωνικό τμήμα της ιστορίας ήταν επίσης ωραίο και καλογραμμένο, καταπιάστηκε με πολλά κοινωνικά θέματα χωρίς όμως να γίνει μελόδραμα ή να εκβιάσει τη συγκίνηση.

Είναι όμορφο, πολύ καλογραμμένο, διαβάζεται εύκολα και κρατάει το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκειά του.

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Λέρος 1975. Ένα αρματαγωγό του Πολεμικού Ναυτικού προσεγγίζει το λιμάνι του μικρού, ακριτικού νησιού. Μέσα του, δεμένοι χειροπόδαρα, άντρες και γυναίκες, επιβάτες σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή με προορισμό την «Αποικία», όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το ίδρυμα, που, παρά την αποστροφή που τους προκαλεί, τους εξασφαλίζει το ψωμί τους.
Ανάμεσα στα ανθρώπινα ράκη που καταφθάνουν στο νησί είναι και ο δεκαεξάχρονος Άλκης. Ο δικός του εγκλεισμός όμως, όπως και κάποιων άλλων που νοσηλεύονται στη Λέρο, ουδεμία σχέση έχει με κάποια ψυχική ασθένεια. Οικογενειακά μυστικά που δεν μπορούν να βγουν στο φως της συντηρητικής κοινωνίας, ανίερα ερωτικά πάθη και αναπηρίες κάθε μορφής θάβονται εκεί μια για πάντα. Άνθρωποι ξεγραμμένοι, με το κλειδί της τύχης τους πεταμένο στα αζήτητα, καλούνται να συμβιώσουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό και τρομακτικό συνάμα.
Χρόνια αργότερα, η νεαρή Έλλη προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεδιαλύνει το θολό παρελθόν της οικογένειάς της. Εγκλωβισμένη σε έναν κυκεώνα σκοτεινών μυστικών, αμφιταλαντεύεται μεταξύ αλήθειας και ψέματος, έρωτα και απελπισίας. Η Έλλη παλεύει να καταλάβει, να συγχωρέσει, να προχωρήσει. Μονάχα όμως η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, μπορεί να της χαρίσει μια φυσιολογική ζωή. Γιατί είναι πολύ άσχημο να μην έχει κανείς μέλλον, είναι όμως κυριολεκτικά αφόρητο το να μην έχει παρελθόν.