Η σιωπή του τάφου, του κ. Arnaldur Indridason

Ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό το βιβλίο. Δεν περίμενα ποτέ ότι ανοίγοντας ένα βιβλίο χαρακτηρισμένο ως αστυνομικό θα διάβαζα τελικά ένα από τα καλύτερα κοινωνικά μυθιστορήματα που έχουν πέσει στα χέρια μου. 

Στις εκσκαφές για την κατασκευή ενός σπιτιού στο Ρέικιαβικ βρίσκουν τα ίχνη ενός σκελετού. Πιστεύοντας ότι είναι παλιός καλούν την αρχαιολογία για να κάνει την απομάκρυνσή του από το χώμα έτσι ώστε να μη χαθούν πιθανά ίχνη. Και όσο η εκσκαφή προχωράει αργάαααα- αργά (γέλασα αληθινά με την περιγραφή της Έλινμποργκ για τον τρόπο που σκάβουν) και η ομάδα του επιθεωρητή Έτλεντουρ (δηλαδή ο Έτλεντουρ, η Έλινμποργκ και ο Σίγουργουρ Όλι, τρία μόνο άτομα, όλα καλά, μέχρι και τα ονόματα κατάφερα να μάθω) προσπαθεί να γνωρίσει την ιστορία της περιοχής ώστε να έχει μια κατεύθυνση για το ποιός ήταν ο πεθαμένος (ή η πεθαμένη). Και ψάχνουν σε αρχεία, έρχονται σε επαφή με μερικά άτομα (τέσσερα ή πέντε στο σύνολο αν δεν κάνω λάθος) και στο τέλος ταυτόχρονα με την αποκόλληση του σκελετού από το έδαφος βρίσκουν το όνομα του ιδιοκτήτη του. Αυτά με το αστυνομικό μέρος της ιστορίας, δεν ήταν και τίποτα που θα σε κρατήσει με κομμένη την ανάσα. Ως αστυνομικό. Γιατί τώρα ακολουθούν τα βαριά. 

Υπάρχει μια περίπτωση να είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει από όσα ασχολούνται με την ενδοοικογενειακή βία. Μέχρι τώρα το καλύτερο ήταν το ΡΟΟΥΖ ΜΑΝΤΕΡ του King, αλλά ξεπεράστηκε. ΕΖΗΣΑ τις περιγραφές της κακοποίησης, είναι ελάχιστες αλλά πολύ έντονες (συναισθηματικά, όχι στον τρόπο περιγραφής). Κάθε φορά που εμφανιζόταν ο σύζυγος- πατέρας- δράστης έλεγα από μέσα μου "Ωχ. Την πατήσαμε". Και σε κάποια σημεία υπάρχει μια εξαιρετική ανάλυση των αισθημάτων του ατόμου που υφίσταται την κακοποίηση και του τρόπου με τον οποίο αφήνεται στα χέρια του δράστη. Τόσο καλά τα λέει, που μου ερχόταν να βγάλω φωτοτυπία και να τα κολλήσω στα δέντρα στην πόλη ώστε να τα διαβάσουν όλοι μπας και κινητοποιηθεί κανείς και σώσουμε καμιά ζωή.

Επίσης ως συνοδευτική ιστορία έχουμε την οικογενειακή ιστορία του Έτλεντουρ, ο οποίος προσπαθεί να σώσει τελευταία στιγμή ότι μπορεί από την οικογένειά του και κάθεται και ενδοσκοπεί. Εξίσου διδακτική ιστορία και η δική του όσον αφορά τις σχέσεις ανάμεσα στους γονείς και την επίδρασή τους στα παιδιά. 

Το βιβλίο είναι πολύ καλό. Δεν θα το έλεγα αστυνομικό, αλλά ως ανάγνωσμα είναι εξαιρετικό. Τώρα αναγκαστικά πρέπει να διαβάσω κι άλλο του συγγραφέα για να δω αν γράφει σε αυτό το στυλ ή αν γράφει και καθαρόαιμο αστυνομικό. 

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Ρέικιαβικ: Οικοδομικές εργασίες αποκαλύπτουν έναν γυναικείο σκελετό. Πριν από χρόνια, αυτό το μέρος της πόλης ήταν ακατοίκητο, και ο επιθεωρητής Έτλεντουρ με την ομάδα του ελπίζουν ότι έχουν να κάνουν με ένα τυπικό ισλανδικό σενάριο εξαφάνισης: κάποια γυναίκα που χάθηκε στο χιόνι κι έμεινε θαμμένη εκεί επί δεκαετίες. Όμως τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά.
Ενώ ο μελαγχολικός πενηντάρης επιθεωρητής Έτλεντουρ παλεύει να σταματήσει την πλήρη κατάρρευση της οικογένειάς του —η εθισμένη στα ναρκωτικά κόρη του, η οποία είναι έγκυος, μεταφέρεται στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση—, η υπόθεση που αναλαμβάνει φέρνει στην επιφάνεια πολλές άλλες ιστορίες οικογενειακού πόνου, θυμού, βίας και φόβου, συγκάλυψης και ντροπής. Ακόμα και τα μυστικά που θάβονται δεν μπορούν να μείνουν κρυμμένα για πάντα.