15/6/18

Ηλέκτρα: το δάκρυ της Αφρικής, Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου


Να ξεκινήσω λέγοντας ότι ο τίτλος του βιβλίου δεν με προδιέθετε θετικά στο να το διαβάσω. Ούτε καν να κοιτάξω την περίληψη. Τόσο το εξώφυλλο όσο και ο τίτλος μου φώναζαν ότι πρόκειται για κοινωνικό μυθιστόρημα. Και ξέρεις κάτι; Όντως είναι κοινωνικό, όμως απέχει πολύ από τα συνηθισμένα. 
Ευτυχώς έπεσα κατά λάθος πάνω σε μια κριτική  στην οποία εκτός από τα συνηθισμένα ("Ω Θεέ μου, τι βιβλίο..", "Διαβάζεται απνευστί", "Μου άρεσε, διαβάστε το όλοι") ανέφερε κάτι για τη Μπόκο Χαράμ και πόσο άγριοι είναι ή κάτι τέτοιο, οπότε και διάβασα την περίληψη και από την τελευταία πρότασή της (γιατί όλο το υπόλοιπο κείμενο προδιαθέτει για μελόδραμα) σκέφτηκα ότι ίσως και να μου αρέσει. Και ευτυχώς δηλαδή έγιναν όλα αυτά επειδή πρόκειται για ένα πολύ ωραίο βιβλίο. 
Επειδή η περίληψη που δίνει ο εκδοτικός για εμένα δεν ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο του βιβλίου, να πω δυο λόγια: Οι (αλλοδαποί κυρίως) μαθητές της τελευταίας τάξης ενός σχολείου της Νιγηρίας πηγαίνουν σχολική εκδρομή προκειμένου να γιορτάσουν το τέλος των σπουδών τους. Τη νύχτα τους επιτίθεται η Μπόκο Χαράμ και απαγάγει τα κορίτσια, μεταξύ των οποίων και η Ηλέκτρα, η καθηγήτριά τους. 
Λοιπόν. Μου άρεσε πολύ. Οι περιγραφές για την επίθεση και τις συνθήκες ζωής στο χώρο συγκέντρωσης κρατουμένων της Μπόκο Χαράμ και στα στρατόπεδά τους ήταν πολύ ωραίες. Μου άρεσε που έβαλε και μια μικρή σταγόνα ανθρωπιάς και αισιοδοξίας να εμφανίζεται ακόμη και στους φανατικούς ισλαμιστές (πολύ μικρή σταγόνα όμως). Μου άρεσε και η δομή- ο τρόπος που εναλλασσόταν η ιστορία στο παρόν με τις αναμνήσεις της Ηλέκτρας από τη ζωή της με τον άντρα της. Βρήκα πολύ ωραίο και τον τρόπο γραφής της συγγραφέως.
Υπήρχαν πράγματα που δεν μου άρεσαν; Ναι, λίγα. Με ενόχλησε λίγο ο τρόπος που επικοινωνεί με τον Ηλία αφού έχει πεθάνει, δεν ταίριαζε στο πνεύμα του βιβλίου κατά τη γνώμη μου. Επίσης το τέλος θα μου άρεσε περισσότερο αν είχε δοθεί σε ένα κεφάλαιο όπου απλώς θα μας ανέφερε τη συνέχεια της ζωής του κάθε πρωταγωνιστή σε μία ή δύο παραγράφους και όχι σαν συνέχεια του μυθιστορήματος, το βρήκα περιληπτικό, δεν μου ταίριαξε με την γραφή που είχε όλο το προηγούμενο βιβλίο. Αυτά όμως είναι υποτυπώδη και σε τίποτα δεν αλλάζουν τη συνολική μου άποψη για το βιβλίο.
Αν με ρωτάς σου λέω να το πάρεις και να το διαβάσεις. Είναι ωραίο, καλογραμμένο, εξαιρετικά ενδιαφέρον και με ένα θέμα που δε το συναντάς εύκολα. 

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Στην Αθήνα του 1969 η νεαρή Ηλέκτρα, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, είναι έτοιμη να κατακτήσει τα όνειρά της, μα μια απρόσμενη συνάντηση με τον μετανάστη Ηλία Θωμόπουλο ανατρέπει τα σχέδιά της. Οι συναρπαστικές ιστορίες που της διηγείται για την Αφρική τη γεμίζουν δέος και θαυμασμό, και καταλήγει να τον παντρευτεί και να τον ακολουθήσει στη Μαύρη Ήπειρο. Μόνο που γρήγορα αντιλαμβάνεται πως η Νιγηρία είναι μια επικίνδυνη χώρα. Η Ηλέκτρα ωθείται να συνθηκολογήσει με τη μοναξιά, τον φόβο της μαύρης μαγείας καθώς και της ένοπλης ληστείας. Ωστόσο, όλα αυτά δεν την εμποδίζουν να αγαπήσει με πάθος την Αφρική και να αφιερωθεί στα παιδιά της Αμερικανικής Ιεραποστολικής Σχολής, όπου διδάσκει, αλλά και σε όλα τα ορφανά που βρίσκουν απεριόριστη αγάπη στην αγκαλιά της.

Ύστερα από σαράντα πέντε χρόνια γεμάτης ζωής, η Ηλέκτρα και ο Ηλίας αποφασίζουν να επαναπατριστούν, αλλά δεν υπολογίζουν πως, όταν ξεριζώσεις ένα γέρικο δέντρο, τότε αυτό μαραίνεται και πεθαίνει. Δυο χρόνια αντέχει ο Ηλίας στην Ελλάδα. Μετά τον θάνατό του, τίποτα πια δεν κρατά την Ηλέκτρα μακριά απ’ όσα αγάπησε στην Αφρική. Επιστρέφει, ανυποψίαστη για το μεγάλο παιχνίδι που της επιφυλάσσει η μοίρα: τη συνάντησή της με την εξτρεμιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου