Να πω μυστικό; Θα πω. Την Κωνσταντίνα Δελημήτρου τη γνώρισα προ δεκαετίας περίπου μέσα από το μπλογκ της. Κάτι έψαχνα στο ίντερνετ και το βρήκα μπροστά μου - η Ψιλικατζού το λέγανε, διάβασα λίγο και μου άρεσε, οπότε για αρκετό καιρό διάβαζα τις αναρτήσεις της.
Έχω διαβάσει και το πρώτο βιβλίο της, το οποίο με είχε ταράξει με την αλήθεια που έκρυβε μέσα του και κυρίως με τον απλό τρόπο με τον οποίο διηγούνταν γεγονότα και καταστάσεις που τη σημάδεψαν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο περιγράφει και στο βιβλίο της ex - έλληνες τη συνέχεια της ζωής της, όταν πια αναγκάζεται να φύγει από την Ελλάδα και να πάει μαζί με τον άντρα και το παιδί της στην Κύπρο κυνηγώντας απλά πράγματα: μια δουλειά σχετικά σταθερή που θα τους επιτρέπει να ζουν αξιοπρεπώς.
Όπως και το πρώτο, έτσι και αυτό το βιβλίο στην ουσία αποτελείται από δυο διαφορετικά μέρη που προχωρούν παράλληλα και ξεχωρίζουν από την διαφορετική γραμματοσειρά.
Στο ένα μέρος περιγράφει με απλό, αληθινό και ενίοτε ευχάριστο τρόπο τη ζωή της στην Κύπρο. Υπάρχουν στιγμές που έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελά- κυρίως όταν περιέγραφε τις διάφορες στο λεξιλόγιο ανάμεσα σε εμάς και τους Κυπρίους, υπήρχαν όμως και άλλες στιγμές που όλο το κείμενο έβγαζε στεναχώρια, μοναξιά, απελπισία και κούραση (ψυχολογική). Δεν ξέρω, η κοπέλα έχει έναν εντελώς αληθινό τρόπο να γράφει- ένιωθα σαν να μιλούσα μαζί της από κοντά, σαν να πίναμε καφέ και να μου μιλούσε (όλο ένταση) για τη ζωή της.
Είναι όμως και το άλλο μέρος. Εκεί όπου καταγράφει τις σκέψεις της για την κατάσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο, τον τρόπο που την επηρέασε η οικονομική κρίση, την απελπισία της, τους φίλους της που ξενιτεύτηκαν σε άλλες χώρες. Ο φόβος για την επιβίωση ήρθε στο προσκήνιο πολλές φορές- ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν παίρνει την τεράστια απόφαση να αλλάξει χώρα αν αισθάνεται ασφαλής και εξασφαλισμένος στη χώρα του - όχι όταν έχει οικογένεια. Νομίζω ότι έχει κάνει μια καταπληκτική αποτύπωση της κατάστασης, όσες ειδήσεις και να δεις, όσες εκπομπές, όσο και να βάλεις τη φαντασία σου να δουλέψει, αν δεν το ζήσεις προφανώς δεν μπορείς να καταλάβεις την αγριότητα ενός μέλλοντος στο οποίο δεν έχεις τίποτα απολύτως εξασφαλισμένο, η κάθε μέρα είναι μια πάλη και μια ελπίδα να μην τύχει "κάτι έκτακτο " που θα σε βγάλει εκτός ημερήσιου οικονομικού προϋπολογισμού.
Δεν είναι στενάχωρο το βιβλίο, δεν με άφησε με πικρή γεύση. Σίγουρα όμως με άφησε προβληματισμένη όσον αφορά την κατάσταση στη χώρα μας και το τι θα γίνει, πώς θα σωθούμε, τι μπορούμε να κάνουμε ατομικά και συλλογικά ώστε να σταματήσουμε αυτό το χάος που υπάρχει γύρω μας. Και πάλι όμως, από την άλλη μεριά με άφησε χαρούμενη αφού γνώρισα πολλές πτυχές της ζωής στην Κύπρο, είναι πάντα ωραίο να γνωρίζεις έστω και μέσα από τα βιβλία άλλους τρόπους ζωής και άλλες συνήθειες, παρόμοια αλλά και διαφορετικά από τα δικά μας.
Η μετανάστευση δεν είναι αστείο πράγμα. Άλλα φαντάζεσαι, άλλα βρίσκεις, πολύ περισσότερα θ’ αντέξεις, θα φοβηθείς, θα χαρείς.
Μία ακόμη ματιά στους καιρούς μας μέσα από την ιστορία της ηρωίδας, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με βαθύτερες εξομολογήσεις για τα μικρά αυτονόητα της νέας ζωής, που φαντάζουν πολύτιμα σε όσους «δραπέτευσαν».
Η Κωνσταντίνα Δελημήτρου, με όχημα την προσωπική αφήγηση και τις ιστορίες του blog της, εξιστορεί την απόφαση της μετανάστευσης από την Ελλάδα στην Κύπρο, τις δυσκολίες και τη νέα της πραγματικότητα σ’ έναν τόπο που λίγο μετά αντιμετώπισε επίσης κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου