Το όνομα του κ Μακριδάκη το γνώρισα μέσα από το Goodreads. Τα σχόλια που διάβασα ήταν όλα εξαιρετικά, οπότε όταν βρήκα σε βιβλιοπωλείο το βιβλίο "Ανάμισης ντενεκές" το άνοιξα για να δω τον τρόπο γραφής του και το αγόρασα κατευθείαν.
Η δομή του είναι λίγο ασυνήθιστη. Από τη μια έχουμε την ιστορία του Γιώργη Πέτικα (υπαρκτό πρόσωπο) που ζει στη Χίο τη χρονική περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου. Σκοτώνει έναν άνθρωπο και πάει να ζήσει στα βουνά. Δε νομίζω ότι υπάρχει πιθανότητα αναγνώστης να μη συμπαθήσει τον Γιώργη, ο χαρακτήρας του αποδίδεται εξαιρετικά μέσα από την προσωπική του ιστορία.
Από την άλλη έχουμε την διήγηση του ίδιου του συγγραφέα που αφορά συνομιλίες του με κατοίκους της Χίου όταν έψαχνε να βρει στοιχεία για τη ζωή του Γιώργη. Και μέσω αυτών των διηγήσεων βλέπουμε πώς μερικές φορές η συμπάθεια των ανθρώπων για έναν συγχωριανό τους μπορεί να αλλάξει ή να ερμηνεύσει τα γεγονότα με τρόπο τέτοιο που να τον μετατρέψει σε θρύλο και να του δώσει άφεση ακόμη και για φόνο.
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από όλα όμως είναι ο τροπος που έχει μεταφέρει στο χαρτί την τοπική διάλεκτο της Χίου. Διάβαζα και "άκουγα" την μουσικότητα στην ομιλία των χωρικών, πιστεύω ότι αξίζει συγχαρητήρια και για αυτό ο συγγραφέας.
Γενικά, θα έχω στο μυαλό μου να βρω και άλλα βιβλία του, έχω την αίσθηση ότι δεν θα με απογοητεύσει ακόμη και αν δεν μου αρέσει η υπόθεση κάποιου μυθιστορήματος ο τρόπος που γράφει είναι όντως ωραίος.
Βαθμολογία: 8/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ο Γιώργης Πέτικας πάτησε κι αυτός το πόδι του στην προκυμαία.
Ήρθε από την Αμερική, όπου είχε πάει μετανάστης πριν από ένα χρόνο να δουλέψει στα σφαγεία, να προικίσει τρεις αδερφές στα Καρδάμυλα, μπας και πάρουν καραβοκύρη ή καπετάνιο και σωθούν τουλάχιστον αυτές. Ήταν η δεύτερη φορά που ερχόταν από την ξενιτιά, είχε κάνει κι ένα χρόνο παλιότερα, τότε που άφησε τη Χίο τουρκική και όταν γύρισε, τη βρήκε Ελλάδα. [...]
"Ο Πέτικας! Όλα δικά του ήτανε. Τα κηπάρια· εν ήσπερνεν, εν εθέριζεν, εν ήβαζεν κήπο σαν εμάς που βάζαμεν και ποτίζαμεν, μα όλα δικά του ήτανε. Είχεν κάμει κλεψιές και πιάνουνταν, εξέκοβγε, πιάνουνταν, εξέκοβγε [...] Μοναχός ήτανε. Έναν παλικάρι άπαντρον, άπαντρον κι εγύριζεν. Όπου εβραδυάζουνταν ήμενε. Στα Διευκά ήταν σ' έναν κατώι, στη Σιερούντα ήταν σ' έναν κατώι, μες στην εκκλησιά επήαινε κι εκοιμούνταν. Ο Πέτικας..."
Η ιστορία ενός ανθρώπου που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους, ή πώς ένας άνθρωπος μετατρέπεται σε θρύλο. Και πώς αυτός ο θρύλος επιζεί, αυθεντικός ή παραλλαγμένος, μέσα στο χρόνο. Μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση.
Ένα μυθιστόρημα-έκπληξη, που ξεφεύγει από τα γνωστά σχήματα της σύγχρονης εκδοτικής παραγωγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου