Είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω (το πρώτο είναι το Χωρίς πρόσωπο) και νομίζω πια πως κάπου εδώ θα λήξω την αναγνωστική μου σχέση μαζί του.
Ομολογώ ότι υπήρχαν κάποιες στιγμές που μου άρεσε, αλλά στις τελευταίες 150 περίπου σελίδες δοκίμασε τα όρια της υπομονής μου. Λες και δεν ήταν αρκετά τα ονοματεπώνυμα ολόκληρης αστυνομικής μονάδας καθώς και όλων των άλλων πρωταγωνιστών του βιβλίου που έπρεπε να θυμάμαι, μου εμφάνισε ξαφνικά και ένα σωρό πολίτες που η αστυνομία τους ερευνούσε για τυχόν εμπλοκή τους στην υπόθεση. Έχασα τόσο πολύ τη μπάλα με τα ονόματα που κάποια στιγμή σταμάτησα να προσπαθώ να καταλάβω ποιος κάνει τι, και απλά διάβαζα για να δω πώς θα τελειώσει το βιβλίο.
Εκτός από αυτό, επί της πλοκής, βρίσκω πως ήταν πολλές οι φορές που όλοι στάθηκαν υπερβολικά τυχεροί και τα στοιχεία απλά εμφανίζονταν μπροστά τους. Ή αντίστροφα, υπερβολικά άτυχοι και κατέληγαν μπλεγμένοι σε άσχημες καταστάσεις. Επίσης, υπήρχαν σκηνές που απλά διέκοπταν τη ροή και δεν προσέφεραν τίποτα στην πλοκή (μιλάω για την επίκληση πνευμάτων και κάποιες σκηνές σεξουαλικής επαφής). Τέλος, βρήκα τον αριθμό των θυμάτων υπερβολικά μεγάλο, σε βαθμό που έκανε όλη την υπόθεση να πάσχει σοβαρά από αληθοφάνεια και αξιοπιστία.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΜΕΡΑ.
Ένα αυτοκίνητο τρέχει με ταχύτητα στους δρόμους του Χέλσινγκμποργκ. Φτάνει στο λιμάνι και ο οδηγός πατά γκάζι και πέφτει στην παγωμένη μαύρη θάλασσα.
ΕΝΑ ΠΤΩΜΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ.
Όμως δεν είναι αυτοκτονία. Η αυτοψία αποκαλύπτει ότι αυτός ο άντρας είναι νεκρός εδώ και πολύ καιρό. Δολοφονήθηκε πριν από δύο μήνες και το σώμα του είχε καταψυχθεί στους 18 βαθμούς υπό το μηδέν...
ΟΑΑ ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ.
Καθώς ανακαλύπτονται όλο και περισσότερα πτώματα, ο Φάμπιαν Ρισκ καλείται να κυνηγήσει έναν δολοφόνο με αποστολή να διατηρεί τα θύματά του στην κατάψυξη και να δημιουργεί το τέλειο σκηνικό θανάτου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου