Ένα πολύ ανθρώπινο βιβλίο, η ιστορία της ζωής της Χρυσαφένιας, που γεννήθηκε με ένα μοναδικό χάρισμα: να κοιτάζει τους ανθρώπους στα μάτια και να διακρίνει μέσα τους το καλό ή το κακό που φωλιάζει στην ψυχή τους και όταν χρειάζεται να επεμβαίνει και να τους "θεραπεύει", να παίρνει μακριά τους το φόβο και την κακία. Αλήθεια, αυτό είναι όντως Θείο χάρισμα ή μήπως αποτελεί ταυτόχρονα και κατάρα;
Κατ' αρχήν το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο. Είναι το πρώτο της συγγραφέως αλλά αυτό δεν διακρίνεται πουθενά, εκτός ίσως από κάποιους διαλόγους μεταξύ των πρωταγωνιστών όταν ήταν έφηβοι που μου φανήκαν λίγο τραβηγμένοι, εξεζητημένοι (για την εφηβική ηλικία). Η ιστορία είναι δεμένη και όλοι οι χαρακτήρες περιγράφονται σωστά. Λέει στο εξώφυλλο ότι πρόκειται για μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινή ιστορία, και τώρα που τελείωσα την ανάγνωσή του είμαι σίγουρη ότι κάποια από τα άτομα που περιγράφονται όντως υπήρξαν στ' αλήθεια (αγαπημένη μου παρουσία η γιαγιά Ανθή, πιστεύω ότι όντως υπήρξε).
Γενικότερα, όλο το μυθιστόρημα μου θύμισε ένα καλογραμμένο παραμύθι για μεγάλους. Αυτή μου η αίσθηση υποχωρούσε κάθε φορά που η ιστορία έρεε απλά και ήρεμα παρακολουθώντας τη ζωή και την καθημερινότητα των πρωταγωνιστών. Εντεινόταν όμως κάθε φορά που περιέγραφε τις συνέπειες που προέκυπταν από το χάρισμα της Χρυσαφένιας ή τον τρόπο που αισθανόταν αυτή. Ιδιαίτερα στις σκηνές προς το τέλος του βιβλίου ήταν σαν να παρακολουθούσα σε ταινία την μάχη του καλού με το κακό. Φυσικά, κατά βάθος νομίζω ότι σε όλο το βιβλίο αυτό που κρύβεται πίσω από την ιστορία είναι η συνεχής μάχη του καλού με το κακό, της αγάπης ενάντια σε όλη την ασήμια που μπορεί αν προκύψει από την ανθρώπινη ψυχή, και η προσπάθεια για επικράτηση του ενός έναντι του άλλου.
Οπωσδήποτε θέλω να πω για κάτι που μου έκανε εντύπωση. Όταν χρειάστηκε, η συγγραφέας περιέγραψε την ψυχασθένεια από την οποία πάσχει ένα από τα πρόσωπα του βιβλίου πολύ παραστατικά, με λίγα λόγια αλλά επαρκώς, και με την έμφαση να δίνεται κυρίως στις πράξεις και όχι στα ιατρικά δεδομένα. Αυτό, το να ξεφύγεις δηλαδή από την καταγραφή συμπτωμάτων και να καταφέρεις να τα ενσωματώσεις στην ιστορία είναι δύσκολο να το πετύχει κάποιος, ιδιαίτερα όταν δεν έχει τόση εμπειρία στη συγγραφή, οπότε δε μένει παρά να δώσω τα συγχαρητήριά μου.
Να προειδοποιήσω επίσης ότι το βιβλίο είναι μεν κοινωνικό, αλλά έχει κάποιες σκηνές που μου δημιούργησαν ένα σφίξιμο στο στομάχι παρόμοιο με αυτό που νιώθω όταν διαβάζω βιβλία θρίλερ. Εντάξει, όχι ακριβώς της ίδιας έντασης, αλλά το συναίσθημα ήταν το ίδιο και επειδή δεν το περίμενα το χάρηκα διπλά. Είμαι σίγουρη ότι αν το αποφασίσει η συγγραφέας, μπορεί με την ίδια ακριβώς ιστορία, την ίδια πλοκή και λίγες διαφοροποιήσεις στον τρόπο που περιγράφει τα γεγονότα να μας δώσει ένα βιβλίο τρόμου.
Βαθμολογία: 7/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου
«Ένας σακατεμένος Άγγελος, ντυμένος μοίρα ήταν η επιλογή μου.
Μήτε Θεός, μήτε άνθρωπος δύναται να τον σώσει.
Ανθρώπινη βούληση. Ως και ο Θεός εκθρονίζεται. Πόσο μάλλον εκείνη».
Γεννήθηκε με το χάρισμα να διακρίνει το κακό στα μάτια των ανθρώπων και να το θεραπεύει. Βαριά κληρονομιά από την προγιαγιά της. Τόσο βαριά που η ίδια τη θεωρεί κατάρα. Θα χρειαστεί να αντιπαλέψει με πρόσωπα νοσηρά, να αναμετρηθεί με τις σκιές που βρίθουν στα βάθη τους, να δώσει τη μάχη της για να σώσει την ψυχή τους. Μα τον δικό της Άγγελο δεν δύναται να τον προστατεύσει. Μοιράζει την αγάπη της, σπέρνει τη δύναμή της μα οι μοίρες τα αποδοκιμάζουν και αυτάρεσκα θερίζουν.
Αγναντεύοντας το πέλαγος στην ακροθαλασσιά της Αμοργού η Χρυσαφένια ξετυλίγει τον μίτο για ένα ταξίδι στο παρελθόν της. Πρέπει να ψάξει, να βρει, να ξετρυπώσει τη μικρή Φένια από τις μνήμες της, να καταλάβει πού σκόνταψε, πού χάθηκε και πότε! Να την τραβήξει από το χέρι, να της γιάνει τις πληγές και να την ανασύρει μαζί της στο φως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου