Η μαμά έχει καρκίνο - Θανάσης Τσολάκης

Η μαμά έχει καρκίνο. Αληθινή ιστορία που μοιράζεται μαζί μας ο κ. Τσολάκης, ο Θανάσης. Το άσχημο με τις αληθινές ιστορίες είναι ότι τα πρόσωπα για τα οποία διαβάζεις υπάρχουν στ' αλήθεια. Εννοώ, έχουν αληθινές ζωές, αυτά για τα οποία διαβάζουμε έχουν συμβεί στην πραγματικότητα, δεν δημιουργήθηκαν από τη φαντασία του συγγραφέα. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει την όποια αληθινή ιστορία καταγράφεται στο χαρτί να έχει τεράστια αξία.

Φυσικά και γνώριζε όλες μου τις εξαρτήσεις η μαμά. Κι όσο κι αν την ενοχλούσαν, τις αγαπούσε μαζί μ' εμένα. Άσχετα, αν κάθε πρωί που μου έφτιαχνε καφέ, με μάλωνε όσο τον έπινα. "Φάε κάτι. Φάε. Πάλι με άδειο στομάχι θα το πιεις αυτό το πράμα;". Κι, ύστερα, η κατήχηση συνεχιζόταν, μόλις άναβα το πρώτο μου τσιγάρο. "Κάτσε ρε παιδί μου, πρωί- πρωί με το φαρμάκι. Φάε πρώτα. Πιες λίγο καφέ, έστω. Ακόμη δεν άνοιξες τα μάτια σου και ανάβεις τσιγάρο; Αμάν. Αμάν!".

Αυτή είναι η μαμά του Θανάση. Η οποία προφανώς θα μπορούσε να είναι η δική μου μαμά, ή εγώ η ίδια, ή λογικά οποιαδήποτε άλλη μαμά, πιστεύω όλοι έχουμε ζήσει πολλάκις ακριβώς το ίδιο σκηνικό. Και αυτή η μαμά, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε από εμάς ή η δική μας μαμά, έχει καρκίνο.

Πίσω στο δυάρι της Θερμοπυλών εκείνο το μαγιάτικο μεσημέρι, ο κόσμος είναι πια μία σταλιά. Δεν υπάρχει ούτε πριν ούτε μετά. Υπάρχει μόνο το τώρα. Και όλα περιστρέφονται γύρω από έναν μεγάλο φάκελο, με μια διάγνωση και πολλές απεικονίσεις . Σε αυτές "βλέπω" τις απεικονίσεις του μέσα της μάνας μου. Φυσικά, δεν τις καταλαβαίνω, αλλά καταλαβαίνω ότι κινδυνεύει. Κινδυνεύει από έναν κίνδυνο που (προς το παρόν) δεν μπορώ να τον μετρήσω. Με τρομάζει και γιατί είναι άγνωστος, αλλά και γιατί όλοι λένε ότι είναι σοβαρός.

Και αυτό είναι χρονικά το σημείο μηδέν. Η στιγμή που ο Θανάσης μαθαίνει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι «η μαμά έχει καρκίνο». Και ο Θανάσης θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς, σίγουρα υπήρξαν πολλοί στη θέση του και θα υπάρξουν κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι. Και κάποιοι, σε ακόμη χειρότερη θέση από του Θανάση ,δυστυχώς.

Ο καρκίνος είναι μια νόσος που μόνο με το άκουσμα της διάγνωσής της καταφέρνει και τρομοκρατεί τόσο τον πάσχοντα όσο και τους κοντινούς του ανθρώπους. Και όχι άδικα, αφού παρά τις επί δεκαετίες προσπάθειες των ερευνητών και των γιατρών υπάρχουν ακόμη περιπτώσεις που είναι ανίατος. Όταν ακούμε ότι κάποιος νοσεί, η σκέψη όλων μας μεταφέρεται και επικεντρώνεται στον πάσχοντα, σπάνια σκεφτόμαστε ότι μαζί του, δίπλα του, καλούνται να σταθούν άτομα που θα σηκώσουν ένα τεράστιο, πολύ δύσκολο και βαρύ φορτίο. Και δεν μιλάω για το φορτίο της απώλειας του αγαπημένου προσώπου, αλλά για τις αφόρητες δυσκολίες κατά την περίοδο της αρρώστιας. Αυτήν την κατάσταση κατέγραψε ο συγγραφέας, όπως τη βίωσε και στον βαθμό που μπορούσε και ήθελε να μοιραστεί μαζί μας.

Ο τρόπος που είναι γραμμένο το βιβλίο είναι εξαιρετικός. Δεν θα πω τη γνωστή φράση «μου μετέφερε τα συναισθήματά του», στην προκειμένη περίπτωση δε νομίζω ότι είναι δυνατόν να υπάρξει άτομο που μπορεί να καταλάβει τα συναισθήματα του συγγραφέα αν δεν έχει βιώσει κάτι παρόμοιο. Ωστόσο υπήρχαν πολλές στιγμές που σταματούσα την ανάγνωση και άφηνα το βιβλίο στην άκρη για να αποφορτιστώ, τόσο περιγραφικά μιλά για το πώς ένιωθε. Έχει πολύ όμορφο τρόπο να γράφει, με σαφήνεια και ζωντάνια, σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας και όλα αυτά κάνουν απολαυστική την ανάγνωση παρά το στενάχωρο θέμα.

Δεν είναι ένα ιατρικό βιβλίο. Δεν μιλά για θεραπείες, για συμπτώματα, δεν έχει ιατρικούς όρους. Μιλά μόνο για την προσπάθειά του να σταθεί δίπλα στην μητέρα του, για τις αγωνίες και τη στεναχώρια του, για τους τρόπους που βρήκε ώστε να ανταπεξέλθει στην κατάσταση. Μας ανοίγει την ψυχή του γράφοντας για τα λάθη που φοβάται πως ίσως έκανε αλλά και για όσα πιστεύει πως έκανε σωστά, για όσα τον πλήγωσαν και για τη βοήθεια που βρήκε από τους κοντινούς του ανθρώπους.

Κάποιοι από εσάς, που ίσως έχετε χάσει ανθρώπους από καρκίνο ή από άλλες ασθένειες που προς το παρόν δεν μπορούν να ιαθούν, ίσως να μην αντέξετε να το διαβάσετε τώρα, ίσως όμως και να σας βοηθήσει αφού αποδεικνύει ότι δεν είστε μόνοι, δεν είστε οι μόνοι όπως και να νιώσατε. Σίγουρα πάντως πιστεύω πως είναι ένα βιβλίο που αξίζει να έχουμε στη βιβλιοθήκη μας όσοι περισσότεροι γίνεται.

 Υστερόγραφο

1. Σε όλο το βιβλίο πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο συγγραφέας συνειδητά ή ασυνείδητα χρησιμοποιεί τη λέξη "μαμά", σπάνια συνάντησα τις συνώνυμες και εξίσου δυνατές λέξεις όπως μητέρα ή μάνα. Εξίσου δυνατές, λιγότερο τρυφερές όμως... Και όποιος κατάλαβε τι θέλω να πω, πάει καλά, εγώ δεν σκοπεύω και δεν μπορώ να το αναλύσω αυτό περισσότερο....

2. Για όποιον αυτό μετράει, τα έσοδα του συγγραφέα μεταφέρονται στον λογαριασμό του Συλλόγου Καρκινοπαθών και Φίλων Νομού Έβρου «ΣυνεχίΖΩ»

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Η µάνα µου, όταν έφτιαχνε παστίτσιο, ράντιζε τα μακαρόνια µε λίγη τριµµένη φρυγανιά. Αυτό ήταν το µικρό της µυστικό για να έχει επιτυχία το αγαπηµένο της φαγητό.

Στις 2 Μαΐου 2017 έµαθα ότι έχει καρκίνο. Περίπου έναν µήνα µετά, το έµαθε και η ίδια. Κι έτσι άρχισε αυτή η µικρή, αλλά πραγµατική ιστορία που κράτησε σχεδόν δυόµισι χρόνια. Επί δυόµισι χρόνια η µαµά είχε καρκίνο κι εγώ είχα την έννοια της, αλλά δεν είχα καρκίνο.

Επισηµαίνω το ότι εγώ δεν είχα καρκίνο, για να πω ότι αν και ήµουν υγιής, η αρρώστια δεν µε άφησε αλώβητο. Είναι κάπως «κολλητικός» ο καρκίνος, µόνο που αυτό δεν φαίνεται. Αλλά δεν γίνεται να φροντίζεις έναν άνθρωπο που έχει καρκίνο χωρίς να «κολλήσεις» κι εσύ.

Η θλίψη, η έννοια, το άγχος, η αγωνία αφορούν κι εσένα κι ας είσαι υγιής. Έτσι, επί δυόµισι χρόνια που η µαµά είχε καρκίνο, είχα κι εγώ πολλές από τις συνέπειες της ασθένειας να διαχειριστώ, αλλά και να υποστώ τη συνέπεια αυτών των συνεπειών.

Από καµία µάχη δεν γίνεται να βγεις αλώβητος. Ούτε και όταν είσαι σύµµαχος ενός ανθρώπου που έχει καρκίνο. Κι ας µην είσαι στην πρώτη γραµµή. Τα σκάγια σε παίρνουν θες δεν θες, όµως αυτό δεν είναι κακό. Απλώς, αν φοβάσαι τα σκάγια, δεν µπαίνεις στη µάχη. Αν µπεις στη µάχη, δεν πρέπει να φοβηθείς τα σκάγια. Ό,τι κι αν διαλέξεις, να ξέρεις ότι δεν είσαι ο µόνος και σίγουρα δεν είσαι µόνος. Είµαστε πολλοί και πολλές όσοι και όσες βρεθήκαµε σε αυτό το σταυροδρόµι.

Αυτό να θυµάσαι από αυτή την ιστορία και να µην ξεχνάς να βάζεις τριµµένη φρυγανιά στα µακαρόνια του παστίτσιου, αν θες να γίνεται πιο νόστιµο.