9/1/23

Όσα ήθελα να πω - Ευστρατία Γουντουδάκη

Όσα ήθελα να πω

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι μυθιστόρημα. Είναι καταγεγραμμένες αληθινές ιστορίες, όπως προέκυψαν από την επαγγελματική (αλλά και προσωπική) εμπειρία της συγγραφέως κ. Ευστρατίας Γουντουδάκη, η οποία εργάζεται πολλά χρόνια ως Κοινωνική Λειτουργός σε διάφορες δομές στην Κομοτηνή.

Νομίζω θα συμφωνήσετε ότι τον τελευταίο καιρό είναι δυστυχώς πολύ μεγάλη η συχνότητα με την οποία ενημερωνόμαστε από τις ειδήσεις για βίαιες πράξεις που υφίστανται συνάνθρωποί μας, πράξεις που πολλές φορές έχουν ως δυστυχή κατάληξη τον θάνατο του θύματος. Φοβάμαι πως η κοινωνία έχει αλλάξει, η βία αρχίζει να γίνεται καθημερινό φαινόμενο και ανησυχώ μην τυχόν και τη συνηθίσουμε. Λίγα πράγματα πια μας κάνουν εντύπωση αφού κάθε έγκλημα που αποκαλύπτεται είναι ακόμη πιο φριχτό από το προηγούμενο και εμείς απλά καθόμαστε στον καναπέ και παρακολουθούμε. "Τα βλέπουμε στις ειδήσεις και τρώμε" όπως (ελαφρώς παραφρασμένα) λέει και το τραγούδι "Sarajevo" των magic De Spell, στίχος εξαιρετικά σοβαρός και πολύ παραστατικός που τώρα τελευταία σκέφτομαι όλο και πιο συχνά.

Λοιπόν. Η βία είναι καθημερινή, υπάρχει γύρω μας, ας το αποδεχτούμε κι ας δούμε τι μπορεί να γίνει από δω και πέρα ώστε να δημιουργήσουμε ένα ασφαλέστερο περιβάλλον για εμάς και για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Η συγγραφέας στο συγκεκριμένο βιβλίο, μιλώντας από τη θέση του καθ' ύλην αρμόδιου αλλά και έχοντας την εμπειρία που απαιτείται, μας μιλά για τις πιο συνηθισμένες μορφές βίας που συναντά στη δουλειά της. Γιατί η βία δεν έχει μόνο τη μορφή του ξυλοδαρμού, της πρόκλησης σωματικών κακώσεων... Ούτε είναι μόνο ο βιασμός και η σεξουαλική κακοποίηση/ παρενόχληση παιδιών και ενηλίκων. Υπάρχει και άλλη μορφή βίας που δεν έχει εμφανή (οπτικά) σημάδια, όπως η λεκτική βία, η συναισθηματική κακοποίηση, ακόμη και η παραμέληση (είτε αυτή αφορά παιδί, είτε ηλικιωμένο είτε οποιοδήποτε άλλο άτομο που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί).

Κάθε κεφάλαιο ασχολείται με ένα συγκεκριμένο θέμα που άπτεται των αρμοδιοτήτων της Κοινωνικής Λειτουργού. Ξεκινά με το πένθος και στη συνέχεια αφού περιγράψει όλες τις μορφές βίας που έχει συναντήσει στη δουλειά της κλείνει με την σεξουαλική παρενόχληση. Μας αναφέρει την ιστορία ενός συνανθρώπου μας με τον οποίο είχε συνομιλήσει η ίδια στο παρελθόν, μας ενημερώνει για τις ενέργειες που έκανε ώστε να βοηθήσει και μας προσφέρει τις γνώσεις της, το πώς μπορούμε εμείς να βοηθήσουμε τον γνωστό μας (ή τον εαυτό μας αν αντιμετωπίζουμε παρόμοιο πρόβλημα). Στο τέλος παραθέτει και τις υπάρχουσες κρατικές δομές στις οποίες μπορούν να απευθυνθούν όσοι χρειάζονται βοήθεια ή θέλουν κάποιον να μιλήσουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Ρίξτε μια ματιά σε αυτό το βιβλίο ακόμη κι αν δε σας αρέσουν τα non fiction. Πιστεύω ότι οι πληροφορίες που έχει μπορούν να βοηθήσουν σε πολλές περιπτώσεις. Όπως και να το δεις, και μόνο η απενοχοποίηση που μέσα από τα λεγόμενά της προσφέρει για οποιοδήποτε συναίσθημα νιώθουμε και αφορά τις σχέσεις μας με άτομα που μας περιβάλλουν και είναι κατ΄ οποιονδήποτε τρόπο "τοξικά" για εμάς, είναι ένα πολύτιμο δώρο για την καθημερινότητά μας. Επίσης, δεν είναι καθόλου βαρετό, τα κεφάλαια είναι ακριβώς όσο μεγάλα χρειάζεται, δεν μοιάζει με βιβλίο αυτοβοήθειας ή βαρετό σύγγραμμα ψυχολογίας και απλά δίνει πληροφορίες με εύκολο, ευγενικό και διακριτικό τρόπο. Μπράβο της, χίλια μπράβο της που κάθισε και έγραψε και μας χάρισε αυτό το βιβλίο.

Βαθμολογία: 10/10, λόγω περιεχομένου και κοινωνικής σημασίας όσων αναφέρονται μέσα. 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

«Μην το πεις πουθενά, σε παρακαλώ! Αυτό που σου είπα. Για το παιχνίδι. Ο µπαµπάς θυµώνει και η µαµά δεν µιλάει και κρύβεται όταν θυµώνει ο µπαµπάς. Μου υπόσχεσαι ότι δεν θα το πεις;»

Εργάζοµαι ως Κοινωνική Λειτουργός από το 2003. Λόγω του επαγγέλµατός µου παρέχω καθηµερινά υποστήριξη σε συνανθρώπους µου που αντιµετωπίζουν προβλήµατα επιβίωσης, βιώνουν πένθη διαφόρων ειδών, παλεύουν µε εξαρτήσεις κάθε είδους, υποφέρουν από µοναξιά, καλούνται να διαχειριστούν προβλήµατα υγείας είτε δικά τους είτε δικών τους ανθρώπων, έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόµα κάθε µορφής βία σε όλες τις εκφάνσεις της καθηµερινότητάς τους. Οι ιστορίες που θα διαβάσετε είναι εµπνευσµένες από πραγµατικές περιπτώσεις τις οποίες κλήθηκα να διαχειριστώ ως επαγγελµατίας Κοινωνική Λειτουργός στο πλαίσιο της εργασίας µου, τόσο στην αρχή της επαγγελµατικής µου πορείας, όσο και πολύ αργότερα.

Η παιδική κακοποίηση, η σεξουαλική παρενόχληση και βία, η εργασιακή βία, η µοναξιά της τρίτης ηλικίας, ο θάνατος και το πένθος, η ενδοοικογενειακή βία είναι ορισµένα από τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήµατα τα οποία θίγονται στις αληθινές ιστορίες του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας.

Ας βάλουµε, έστω για λίγο, τα χέρια µας στη φωτιά

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου