Παιδικά τραγουδάκια - Μαρία Ράπτη

Εμπνευσμένη από ένα πραγματικό γεγονός η συγγραφέας μας έδωσε ένα πολύ ωραίο βιβλίο μυστηρίου με γρήγορη πλοκή που σε απορροφά. Η ιστορία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1970 σε ένα μικρό απομονωμένο ορεινό χωριό. Η Λίζι, νεαρή καθηγήτρια από τη Χαλκιδική, αποδέχεται ένα πολύ δύσκολο έργο: καλείται να αναλάβει τη θέση της Διευθύντριας και να κάνει τις απαιτούμενες ενέργειες προκειμένου  να λειτουργήσει ένα νέο σχολείο που θα έχει τη δυνατότητα να φιλοξενεί κιόλας τους μαθητές του. Ο χώρος υπάρχει ήδη: ένα μοναστήρι του οποίου η λειτουργία έχει ανασταλεί πριν αρκετά χρόνια, με το υπουργείο να έχει ήδη φροντίσει να υπάρχει ένα συνεργείο που επιμελείται την ανακαίνιση των χώρων. Ε, κάντε μόνοι σας την εικόνα: βουνό, απομόνωση, χειμώνας με τα ατέλειωτα βράδια του και μια γυναίκα μόνη της σε έναν αχανή, σκοτεινό, κρύο χώρο. Έτοιμο το σκηνικό.

Δεν μπορώ να πω ότι με τρόμαξε πολύ, σίγουρα όμως δεν θα ισχυριστώ ότι με άφησε αδιάφορη. Η συγγραφέας κατάφερε και δημιούργησε μια αγχωτική ατμόσφαιρα, είχα συνέχεια την αίσθηση ότι κάτι άσχημο θα συμβεί στην επόμενη σελίδα, και κάθε φορά που όντως συνέβαινε κάτι απρόοπτο ταραζόμουν. Σ' αυτό βοήθησε πολύ και η εξαιρετική περιγραφή των χώρων, με τις εικόνες να δημιουργούνται πανεύκολα στο μυαλό μου.

Η Λίζι, η πρωταγωνίστρια, είναι μια πολύ συμπαθητική και καθημερινή προσωπικότητα, θα μπορούσε να είναι η καθεμιά από εμάς. Μου άρεσε, βρίσκω ότι πολλά από όσα μας διηγείται για το παρελθόν της έχουν σοβαρά μηνύματα να μεταφέρουν. Επίσης, μου θύμισε λίγο τους πρωταγωνιστές των αμερικάνικων ταινιών θρίλερ που όταν είναι μόνοι τους σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι και ακούν έναν ήχο πηγαίνουν να δουν τι είναι αντί να κάτσουν μέσα σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο και να μπουν κάτω από ένα πάπλωμα (που ως γνωστόν προσφέρει απόλυτη ασφάλεια και προστασία 😉 ) Δεν το λέω για κακό, αντίθετα μου άρεσαν οι εικόνες που μας περιγράφει η συγγραφέας όσο η Λίζι κινείται μέσα στο σκοτάδι και το κρύο.

Βρήκα πάρα πολύ δυνατή την ιστορία με τα πλάγια γράμματα, ήταν πολύ έξυπνη ιδέα και η άψογη εκτέλεσή της πρόσθεσε πολλά στο βιβλίο. Μου άρεσαν επίσης πολύ τα ποιηματάκια που υπάρχουν στην αρχή κάθε κεφαλαίου, ταιριάζουν με την πλοκή και την ατμόσφαιρα. Δεν είμαι σίγουρη αν μου άρεσε το τέλος, με ξάφνιασε λίγο...σίγουρα όμως ταίριαζε με την ιστορία.

Όσον αφορά τον τρόπο γραφής, ενώ στην αρχή με ξένισε μετά από λίγες σελίδες μου άρεσε πολύ. Περιστασιακά, στην ίδια πρόταση επαναλαμβάνει τις ίδιες λέξεις με λίγο διαφορετική σύνταξη, να, όπως στην ακόλουθη πρόταση:

 Μόνο το χαμόγελο, εκείνο το χαμόγελο, το χαμόγελό του.

Τι παράξενο. Να το πάλι εκείνο το χαμόγελο. 

Αφού το συνήθισα μου άρεσε πολύ, βρίσκω ότι έδινε με εξευγενισμένο τρόπο ένταση στο κείμενο, ενώ ταυτόχρονα μου θύμιζε λίγο από διήγηση παραμυθιού. Μπράβο της, το χάρηκα, έχει ένα δικό της, ολόδικό της ύφος να διηγείται. Μπράβο της, το χάρηκα, έχει ένα δικό της, ολόδικό της ύφος να διηγείται.

Ελπίζω να δούμε πολλά βιβλία ακόμη στο μέλλον από τη συγγραφέα, χάρηκα που την γνώρισα.

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Δεκέμβριος 1975

Η Λίζυ, μια νεαρή εκπαιδευτικός, φτάνει σε μια ορεινή περιοχή της ελληνικής επαρχίας, με στόχο να μετατρέψει ένα παλιό μοναστήρι σε πρότυπο σχολείο.

Καθώς ο χειμώνας περικυκλώνει το βουνό, μια σειρά από ανεξήγητα, ανατριχιαστικά γεγονότα βάζουν την ίδια –αλλά και όλο το έργο– σε κίνδυνο, ενώ, καθώς περνούν οι μέρες, οι άνθρωποι γύρω της φαίνονται όλο και πιο ύποπτοι.

Η Λίζυ πρέπει να προλάβει να ανακαλύψει την αλήθεια, πριν η ιστορία της γίνει τραγουδάκι, σαν αυτά που σιγοψιθυρίζουν τα παιδιά για να τρομάζουν…

Αν ήξερε για πού κινούσε, να πετρωθεί θα προτιμούσε.

Να πετρωθεί και να βουλιάξει, παρά εκεί μέσα να κοιτάξει.