Το τελευταίο αίνιγμα - Marisha Pessl

Δε σκόπευα να το διαβάσω αυτό το βιβλίο, είναι πολύ χοντρό και γενικά το τεράστιο μέγεθος στα βιβλία με ζορίζει, δεν βρίσκω εύκολο και ξεκούραστο τρόπο να τα κρατήσω. Το συγκεκριμένο είναι περίπου 800 σελίδες από τις χοντρές (όχι σαν χαρτί εφημερίδας δηλαδή) και η ράχη του είναι περίπου όσο η παλάμη μου και αυτά σας τα λέω για να ξέρετε τί θα τραβήξετε όταν το πάρετε για να το διαβάσετε, πόσο μάλλον που δεν θα σας είναι εύκολο να το αφήσετε από τα χέρια σας. Ευτυχώς που όταν έγραψα (σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης) ότι διάβασα το άλλο της βιβλίο (Η παγίδα του χρόνου) και δεν μου άρεσε, πήρα πολλά μηνύματα που μου λέγανε να διαβάσω οπωσδήποτε αυτό.

Λοιπόν, δεν κατάλαβα για πότε το τελείωσα. Απλά όσο διάβαζα, κάποια στιγμή ένιωθα κουρασμένη και αντιλαμβανόμουν ότι είχα διαβάσει καμιά διακοσαριά σελίδες οπότε σταματούσα για λίγο και συνέχιζα μετά. Σε τρεις μέρες περίπου το διάβασα, και έκανα και ένα σωρό δουλειές ενδιάμεσα. Είναι από τα πιο ωραία βιβλία μυστηρίου που έχω διαβάσει. Βασικά, δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο που να μου άρεσε περισσότερο, αλλά για κάθε περίπτωση αφήνω λίγο περιθώριο να κάνω λάθος. 

Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, με πρωταγωνιστή έναν δημοσιογράφο που ψάχνει να βρει εάν υπάρχει κάτι περισσότερο κρυμμένο πίσω από τον θάνατο της Άσλεϊ. Ταυτόχρονα μας περιγράφει ολόκληρο το μυστήριο που περιβάλλει τον πατέρα της, έναν σκηνοθέτη ταινιών τόσο τρομακτικών που έχουν απαγορευτεί. Η συγγραφέας έχει καταφέρει να κάνει κάτι εξαιρετικό: σχεδόν σε όλο το βιβλίο διατηρεί μια πολύ σκοτεινή, ελαφρά αγχωτική ατμόσφαιρα. Είναι μονίμως σαν να βλέπεις ταινία μυστηρίου, οι περιγραφές των τοπίων είναι κινηματογραφικές, η δράση είναι συνεχόμενη χωρίς να υπάρχει κοιλιά και το σενάριο είναι σχετικά πιστευτό. Σχετικά είπα, ναι; Μόνο προς το τέλος έπεσε ο ρυθμός της διήγησης, οι τελευταίες περίπου είκοσι σελίδες δεν μου άρεσαν, θα προτιμούσα να έλειπαν εντελώς και ειλικρινά νομίζω πως μια χαρά θα ήταν το βιβλίο και χωρίς αυτές..

Σίγουρα το συστήνω, το μόνο πρόβλημα ήταν το μέγεθος. Μπράβο της, μπράβο και στον μεταφραστή που κατάφερε και διατήρησε την ένταση στις περιγραφές. 

Βαθμολογία: 10/10 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Μια βροχερή νύχτα του Οκτώβρη, η νεαρή και πανέμορφη Άσλει Κορντόβα βρίσκεται νεκρή σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη του νότιου Μανχάταν. Αν και ο θάνατός της αποδίδεται σε αυτοκτονία, ο βετεράνος ρεπόρτερ Σκοτ ΜακΓκραθ υποψιάζεται πως η αλήθεια είναι διαφορετική. Καθώς ερευνά τις αλλόκοτες συνθήκες που περιέβαλλαν τόσο τη ζωή όσο και το θάνατο της Άσλεϊ, ο ΜακΓκραθ έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την παρακαταθήκη του πατέρα της, του θρυλικού, ερημίτη σκηνοθέτη καλτ ταινιών, Στάνισλας Κορντόβα - ενός άντρα που δεν έχει κάνει καμία δημόσια εμφάνιση εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια.
Για τον ΜακΓκραθ, ένας ακόμα θάνατος συνδεδεμένος με αυτή την οικογένεια που φαίνεται καταραμένη, φαντάζει ως κάτι παραπάνω από μια απλή σύμπτωση. Μολονότι πολλά έχουν γραφτεί για τις σκοτεινές και νοσηρές «μαύρες ταινίες» του Κορντόβα, ελάχιστα είναι γνωστά για τον ίδιο το δημιουργό. Με κίνητρό του τη δίψα για εκδίκηση, την περιέργεια και μια βαθιά λαχτάρα για την αλήθεια, ο ΜακΓκραθ, με τη βοήθεια δύο άγνωστων νέων, καταδύεται ολοένα και βαθύτερα στο απόκοσμο, υπνωτικό σύμπαν του Κορντόβα. Την τελευταία φορά που ετοιμαζόταν να αποκαλύψει το αληθινό πρόσωπο του μυστηριώδους σκηνοθέτη, ο ΜακΓκραθ είδε το γάμο και την καριέρα του να καταστρέφονται. Κι αυτή τη φορά, ρισκάρει να χάσει ακόμα περισσότερα.