Ζώνη 5 - Ειρήνη Βαρδάκη

Είναι μια καλή προσπάθεια της συγγραφέως να γράψει κάποιο δυστοπικό μυθιστόρημα, κάτι που δεν το συναντάμε συχνά από Έλληνες συγγραφείς. Φαντάζομαι ότι την ιδέα την πήρε από τον αυξημένο αριθμό αυτοκτονιών παγκοσμίως καθώς και από την άσχημη διάθεση του κόσμου - όπου η "άσχημη διάθεση" αφορά όλα τα αρνητικά συναισθήματα από την ακεφιά και την αδιαφορία για όσα συμβαίνουν γύρω μας μέχρι τον έντονο θυμό και την κατάθλιψη. Κάπως έτσι πιστεύω ότι ξεκίνησε και ανέπτυξε την ιδέα σε ένα σενάριο αρκετά τραβηγμένο και απίστευτο, που όμως έχει πολλές έντονες και ζωντανές σκηνές. 

Το πρόβλημα για εμένα είναι η πρωταγωνίστρια που δεν την συμπάθησα καθόλου. Κάτι δεν πήγε όπως έπρεπε ανάμεσα μας και αντί να τη συμπονώ για όσα της συμβαίνουν εγώ εκνευριζόμουν, ακόμη και όταν η συγγραφέας ανέλυε τις σκέψεις και τα συναισθήματα της. Επίσης, και οι δύο αντρικοί χαρακτήρες δεν μου άρεσαν, δεν υπήρχε πουθενά καμία απολύτως εξήγηση στο γιατί φέρθηκαν στη Λίζα (την πρωταγωνίστρια) με τον τρόπο που φέρθηκαν. Απλά εμφανίζονται, κάνουν ότι είναι να κάνουν και δεν μαθαίνουμε ποτέ την αιτία της συμπεριφοράς τους (ειδικά όσον αφορά τις ενέργειες του Μάνου).

Δεν είναι καθόλου κακό το βιβλίο, κυλά γρήγορα και διαβάζεται εύκολα, οπότε αν θέλετε κάτι τέτοιο διαβάστε το.  

Βαθμολογία: 6/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

"Καλώς ήρθατε στη ΖΩΝΗ ΠΕΝΤΕ.

ΕΔΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ η θλίψη και κάθε της έκφραση.

ΕΔΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ το δάκρυ και το μαύρο χρώμα.

ΕΔΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ο πόνος και η μνήμη του".

Η ιστορία της γυναίκας που πέρασε στη ΖΩΝΗ ΠΕΝΤΕ για να ανταμώσει ξανά το παιδί της.

Η μόνη της αποστολή είναι να μη δακρύσει, να μη λυγίσει ό,τι κι αν αντικρίσουν τα μάτια της.

Και ίσως να τα καταφέρει... Αρκεί να πάψει να ψιθυρίζει τα βράδια πως άλλο βασανιστήριο δεν γνώρισε πέρα από κείνο της φωνής του.

Η Ειρήνη Βαρδάκη με το νέο της βιβλίο μάς μεταφέρει σε έναν κόσμο παράλληλο, εκεί όπου όλα θυμίζουν έντονα το σήμερα...