Γουέιτζερ: Ναυάγιο, ανταρσία, φόνος - Ντέιβιντ Γκραν

Η αληθινή ιστορία του ναυαγίου του Γουέιτζερ στις δυτικές, ακατοίκητες μέχρι σήμερα ακτές της Χιλής. Ένας μικρός στόλος από πολεμικά πλοία ξεκινά από την Αγγλία με σκοπό να κάνει (στο περίπου) τον περίπλου της γης και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αυτού να εκτελέσει κάποιες αποστολές. Βρισκόμαστε στα μέσα του 18ου αιώνα και η διαδρομή που ακολουθούσαν τότε τα πλοία  ήταν μέσω του ακρωτηρίου Χορν, μια περιοχή εξαιρετικά επικίνδυνη που σήμερα ευτυχώς δεν χρησιμοποιείται- ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα. Σε αυτήν λοιπόν την περιοχή το Γουέιτζερ χάνει τα υπόλοιπα πλοία, συνεχίζει όμως την πορεία που ακολουθούσαν μέχρι τη στιγμή που ναυαγεί σε ένα βραχώδες έρημο νησί. Κάποιοι ναυτικοί καταφέρνουν να επιβιώσουν και να βρουν τρόπο να μετακινηθούν σε ασφαλή περιοχή μέχρι να γυρίσουν στην Αγγλία, όμως αυτό δεν συμβαίνει χωρίς να πληρώσουν τίμημα. 

Η ιστορία είναι σωστά κατανεμημένη όσον αφορά τις σελίδες που καταλαμβάνει κάθε τμήμα της. Όσο περιγράφει το ταξίδι στη θάλασσα είναι ένα εξαιρετικό ναυτικό εξιστόρημα. Δεν είναι κουραστικό, σε καμία περίπτωση δεν βαρέθηκα ούτε για μια σελίδα: παρότι δεν έχω ιδέα από ναυσιπλοΐα δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να παρακολουθήσω όσα συνέβαιναν. Επικεντρώνεται στο ταξίδι και στις δυσκολίες και όχι σε τεχνικά στοιχεία που αφορούν τα πλοία, δίνει όμως κάποιες περιγραφές για τον εξοπλισμό και τον τρόπο που πολεμούσαν, την ιεραρχία και το εσωτερικό του πλοίου. 

Το ναυάγιο, η ζωή στο νησί και οι προσπάθειες να φύγουν είναι σαν μυθιστόρημα. Παρότι ο συγγραφέας έχει βασίσει όλα όσα γράφει σε ημερολόγια και άλλες  πηγές οπότε δεν υπάρχει ανάλυση συναισθημάτων και σκέψεων- ούτε ιδιαίτερες περιγραφές χαρακτήρων, μου ήταν δύσκολο να μην αναπτύξω συμπάθειες και αντιπάθειες ανάμεσα στους ναυαγούς. 

Στο τελευταίο μέρος μιλά για το πώς και ποιοι από τους ναυαγούς κατάφεραν να γυρίσουν στην Αγγλία όπως και για τη δίκη από την οποία πέρασαν. Αν και είναι υποτονικό συγκριτικά με την ένταση που υπάρχει στο υπόλοιπο βιβλίο, είναι το σωστό κλείσιμο, θα μου ήταν αδιανόητο να μην ξέρω πως τέλειωσε όλη αυτή η ιστορία. 

Μεγάλο κομμάτι του βιβλίου το διάβασα με ανοιχτό το Google earth όπου παρακολουθούσα τη διαδρομή του πλοίου και αυτό έκανε την ανάγνωση ακόμη πιο συναρπαστική. Ακόμη κι αν οι αληθινές ιστορίες δεν είναι ένα είδος που προτιμάτε, δώστε μια ευκαιρία στο βιβλίο γιατί είναι πραγματικά καλό. 

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Στις 28 Ιανουαρίου 1742 ένα μισοδιαλυμένο πλοιάριο, με τα πανιά κουρελιασμένα και το κατάρτι κομμάτια, ξεβράστηκε στις ακτές της Βραζιλίας. Επιβάτες του ήταν τριάντα άντρες, σχεδόν ολότελα αποστεω­μένοι. Τα όσα αφηγήθηκαν έμοιαζαν απίστευτα. 

Οι άντρες ανήκαν στο πλήρωμα του Πλοίου της Αυτού Μεγαλειότητος Γουέιτζερ. Το Γουέιτζερ, που είχε αποπλεύσει δύο χρόνια νωρίτερα από την Αγγλία για να εκτελέσει μια μυστική αποστολή, τσακίστηκε σ’ ένα ερημονήσι στ’ ανοιχτά της Παταγονίας. Μετά από μήνες στο αφιλό­ξενο νησί οι άντρες εκείνοι κατάφεραν να κατασκευάσουν ένα θλιβερό πλεούμενο και να διασχίσουν μ’ αυτό πάνω από 3.000 μίλια άγριας θάλασσας. Τους υποδέχτηκαν σαν ήρωες. 

Έξι μήνες αργότερα ένα άλλο, ακόμα πιο άθλιο πλοιάριο ξεβράστηκε στις ακτές της Χιλής. Σ’ αυτό επέβαιναν μονάχα τρεις άντρες, οι οποίοι αφηγήθηκαν μια πολύ διαφορετική ιστορία: οι τριάντα ναυτικοί που είχαν φτάσει στη Βραζιλία δεν ήταν ήρωες ― ήταν στασιαστές.

Η διαμάχη που ακολούθησε, με εκατέρωθεν κατηγορίες για ανταρσία, προδοσία και φόνο, υποχρέωσε το Ναυαρ­χείο να διατάξει δίκη ώστε να κριθεί ποιος έλεγε αλήθεια. Τον ένοχο τον περίμενε η κρεμάλα. 

Έργο πολυετούς έρευνας σε αδημοσίευτα αρχεία και πηγές αλλά και επιτόπιας εξακρίβωσης, το Γουέιτζερ μιλά για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σε συνθήκες αληθινά ακραίες: το μεγαλειώδες και μαζί το ελεεινό.