Το όνομά μου είναι Μνήμη - Ann Brashares

Όταν ήμουν μικρή και άκουσα για τη θεωρία της μετενσάρκωσης εντυπωσιάστηκα. Μου φάνηκε συγκλονιστική η ιδέα της αφθαρσίας της ψυχής και το ότι αλλάζεις σώματα και ξαναζείς. Μετά άκουσα ότι δεν είναι απαραίτητο να έρχεσαι στη γη σαν άνθρωπος κάθε φορά, μπορεί να επιστρέψεις σαν ζώο (ή οτιδήποτε άλλο αρκεί να έχει καρδιά - ροή αίματος) και μου έφυγε ο ενθουσιασμός. Και μετά μεγάλωσα και μου φαίνεται (μάλλον) κακή ιδέα το να ζω ξανά και ξανά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με ενθουσιάζει η εναλλακτική του να εξαφανιστούν τα πάντα από εμένα όταν πεθάνω. Τέλος πάντων. Σκέψεις βραδινές. 

Το βιβλίο "Το όνομά μου είναι μνήμη" βασίζεται σε αυτή τη θεωρία και μάλιστα η συγγραφέας έχει πάρει πολλά στοιχεία της και τα έχει ενσωματώσει στην πλοκή. Ο βασικός πρωταγωνιστής, ο Ντάνιελ, ζει ξανά και ξανά, εκατοντάδες ζωές, και ανήκει στους ελάχιστους ανθρώπους που θυμούνται τα πάντα, από όλες τις ζωές του. Μας κάνει μια αναδρομή σε πολλές από αυτές και μας περιγράφει κάποια εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν και επηρέασαν και τις επόμενες ζωές του. Βασικό ρόλο παίζει η παρουσία μιας κοπέλας η οποία επίσης ζει πολλές ζωές, χωρίς όμως να θυμάται τις προηγούμενες. Και το ερώτημα που αιωρείται σε όλη την ιστορία είναι: θα καταφέρουν σε αυτή τη ζωή να βρεθούν και να ζήσουν μαζί; 

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου μου άρεσε πολύ, ειδικά τα κεφάλαια που ο Ντάνιελ περιγράφει τις προηγούμενες ζωές ήταν πολύ ενδιαφέροντα. Αρκετά καλά ήταν και τα κεφάλαια που πρωταγωνιστεί η Λούσι, αν και τα βρήκα πιο υποτονικά από του Ντάνιελ. Οι τελευταίες σελίδες δεν μου άρεσαν. Ταίριαζαν με την εξέλιξη της ιστορίας, δεν μπορώ να φανταστώ άλλο τρόπο να κλείσει η ιστορία οπότε δεν ήταν αυτό που με ενόχλησε, όμως δεν μου άρεσαν.

Χαίρομαι που διάβασα το βιβλίο, ήταν πρωτότυπο το θέμα και μπράβο στη συγγραφέα που ασχολήθηκε με αυτό. 

Υ.Γ. Και αν....; Αν όντως ισχύει η μετενσάρκωση; Αν τα όνειρα είναι αναμνήσεις από άλλες ζωές; Κάποια από αυτά έστω. Αν ζούμε ξανά και ξανά, αν σε κάθε ζωή μας περιτριγυρίζουν οι ίδιες ψυχές ξανά ξαι ξανά, με άλλη όμως μορφή; Αν νιώθουμε οικεία με τις ίδιες ψυχές και επιλέγουμε σε κάθε μας ζωή να ζήσουμε κοντά τους; Αν η μαμά μας (αυτής της ζωής) είναι το παιδί που είχαμε στην προηγούμενη; Αν το αγαπημένο μας κατοικίδιο ήταν η κολλητή μας; Αν το σημερινό αφεντικό μας ήταν ο πιο μισητός μας εχθρός; Αν σιχαίνεσαι τα σταφύλια (πχ) επειδή στην προηγούμενη ζωή πνίγηκες τρώγοντας σταφύλια; Αν σιχαίνεσαι τη ζέστη επειδή "παλιά" ήσουν αιχμάλωτος πολέμου σε ένα στρατόπεδο στην έρημο και πέθανες εκεί; Αν σου αρέσει το τραγούδι επειδή ήσουν ο Έλβις; Το παρατράβηξα; Είσαι σίγουρη;;; Δικές μου σκέψεις αυτές, που τις είχα από πάντα, δεν υπάρχουν όλες στο βιβλίο...

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ο Ντάνιελ κυκλοφορεί στη γη σε αμέτρητες μετενσερκώσεις για χίλια πεντακόσια χρόνια, ψάχνοντας πάντα την αγαπημένη του. Τη βρίσκει συχνά μόνο που οι συνθήκες δεν ευνοούν τον έρωτα τους. Άλλοτε είναι γυναίκα του αδερφού του κι άλλοτε πολύ μεγάλυτερη του. Εκείνος θυμάται τα πάντα γιατί διαθέτει τη Μνήμη, όμως εκείνη δε τον αναγνωρίζει. Μονίμως κάτι συμβαίνει και χωρίζονται τη στιγμή που θα έπρεπε να ενωθούν. Όταν επιτέλους η αγαπημένη του αρχίζει να καταλαβαίνει πόσες κοινές ζωές είχαν στο παρελθόν και τον ψάχνει απεγνωσμένα, εμφανίζεται ο εχθρός τους. Τώρα κινδυνεύουν να πεθάνουν, γιατί ένα πλάσμα που σιχαίνεται την αγάπη και την καλοσύνη θέλει να τους καταστρέψει. Όμως στο τέλος και έπειτα από μεγάλο αγώνα αυτός ο άντρας κι αυτή η γυναίκα καταφέρνουν να νικήσουν και να είναι μαζί.