15/3/24

Το δέντρο του χορού - Kiran Hargrave Millwood

Kiran Hargrave Millwood

Βρισκόμαστε στο Στρασβούργο του 1518 και παρακολουθούμε τη ζωή της Λίσμπετ, μιας γυναίκας που ζει με τον σύζυγο και την οικογένειά του στα περίχωρα της πόλης και ασχολείται επαγγελματικά με την μελισσοκομία. 

Η επιβίωση είναι δύσκολη, οι άποροι πολλοί, η εκκλησία έχει βασικό λόγο στην καθημερινότητα και τεράστια επιρροή σε κάθε τομέα της ζωής των πιστών, ενώ οι δεισιδαιμονίες κυριαρχούν στα "πιστεύω" των πολιτών. Ξαφνικά, πολλές γυναίκες καταλαμβάνονται από μανία και αρχίζουν να χορεύουν στους δρόμους της πόλης μέχρι να πέσουν και να ποδοπατηθούν από τις υπόλοιπες χορεύτριες ή να πεθάνουν από εξάντληση. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τις σταματήσει. Εννοείται ότι από τις πρώτες μου κινήσεις ήταν να ελέγξω αν αυτό συνέβη και όλως παραδόξως υπάρχουν πηγές που το αναφέρουν σαν πραγματικό γεγονός! 

Έχοντας λοιπόν ως βάση την "πανούκλα ή μανία του χορού" η συγγραφέας πλάθει την ιστορία της Λίσμπετ. Προσωπικά, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που με μετέφερε στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία της. Περιγράφει με σαφήνεια τους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, τις οικιακές εργασίες που κάνουν οι πρωταγωνίστριες και γενικά, μιλά πολύ για την καθημερινότητά τους. Μιλά για τα ήθη και τα έθιμα της εποχής, για τις συνήθειες των πολιτών, για τις τιμωρίες που επέβαλλε η παντοδύναμη εκκλησία. Και πάνω απ' όλα, περιγράφει εξαιρετικά την ψυχολογία και τα συναισθήματα της Λίσμπετ. Μαθαίνουμε όσα μας χρειάζονται για τα άγχη και τις αγωνίες της, για όσα την τρομάζουν ή την στεναχωρούν, για τα όνειρά της αλλά και για τα βασικά στοιχεία του παρελθόντος της που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα της. 

Μιλά με τρυφερότητα και ευαισθησία για το θέμα των επαναλαμβανόμενων αποβολών βάζοντας τη Λίσμπετ να έχει χάσει πολλά έμβρυα πριν την τωρινή προχωρημένη εγκυμοσύνη της. Μιλά για τον πόνο της, για την αγάπη της προς όλα τα μωρά της, για μια ζωή συμβατική στο πλευρό ενός άντρα που δεν την καταλαβαίνει. Γενικά, μας δίνει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα που προσωπικά συμπάθησα πάρα πολύ.  Δε συνέβη το ίδιο με τους υπόλοιπους χαρακτήρες του βιβλίου, για κάποιο λόγο δεν συμπάθησα κανέναν αφού άλλοι μου φάνηκαν εγωιστές και άλλοι άνευροι, αδύναμοι 

Γενικά, πρόκειται για ένα βιβλίο τρυφερό που έχει πολλά στοιχεία για μια ζωή άγρια και δύσκολη. Πιστεύω ότι θα σας αρέσει. 

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Στρασβούργο, 1518. Στην καρδιά ενός αφόρητα ζεστού καλοκαιριού, µια µοναχική γυναίκα αρχίζει να χορεύει στην πλατεία της πόλης. Χορεύει ασταµάτητα, µέρες ολόκληρες. Όταν εκατοντάδες άλλες γυναίκες την ακολουθούν, οι αρχές κηρύσσουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης και αποφασίζουν να φέρουν µουσικούς, που θα παίζουν µέχρι να βγει ο Διάβολος από το σώµα των γυναικών. Λίγο έξω από τα όρια της πόλης, η έγκυος Λίσµπετ ζει µε την πεθερά και τον άντρα της, φροντίζοντας τις µέλισσες από τις οποίες βγάζουν τα προς το ζην. Κι ενώ η «επιδηµία του χορού» παίρνει µεγάλες διαστάσεις, η κουνιάδα της Λίσµπετ, η Αγκνέτε, επιστρέφει ύστερα από εφτά χρόνια στα βουνά, χρόνια εξιλέωσης για µια αµαρτία που κανείς δε θέλει να κατονοµάσει, έναν όρκο σιωπής που η Λίσµπετ είναι αποφασισµένη να σπάσει. Καθώς η πόλη λυγίζει κάτω από τον πάταγο χιλίων ποδιών, η Λίσµπετ βρίσκεται µπλεγµένη σε έναν ιστό απάτης και παράνοµου πάθους, ενώ χορεύει και η ίδια στον ρυθµό µιας επικίνδυνης µελωδίας… 

Το Δέντρο του χορού, βασισµένο σε πραγµατικά περιστατικά, είναι ένα µυθιστόρηµα για τις δαιδαλώδεις διαδροµές σκοτεινών οικογενειακών µυστικών, για την απαγορευµένη αγάπη, µια ιστορία γυναικών που εξωθούνται στα άκρα, σε µια εποχή δεισιδαιµονίας, υστερίας και µεγάλων αλλαγών. 

28/2/24

Το μονοπάτι για τα βάθη του βορρά - Richard Flanagan

Richard Flanagan

Πρόκειται για ένα ιδανικό βιβλίο για όσους θέλουν να διαβάσουν μια ιστορία για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που να μην αναφέρεται στους Εβραίους και τους Γερμανούς. Επειδή, όσο εμείς στην Ευρώπη είχαμε τις θηριωδίες των Γερμανών (και των Βούλγαρων εδώ στη Θράκη) ο πόλεμος μαινόταν παγκοσμίως και υπήρχαν και άλλοι λαοί που διέπραξαν εγκλήματα πολέμου. Στο βιβλίο το κύριο θέμα είναι ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων, Αυστραλών κυρίως, οι οποίοι βρίσκονται υπό τις διαταγές και την εποπτεία του Ιαπωνικού στρατού. Ο Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας αποφάσισε ότι πρέπει να κατασκευαστεί μια σιδηροδρομική γραμμή που θα περνάει μέσα από τη ζούγκλα της Ταϊλάνδης για να εξοικονομήσει χρόνο κατά τη μεταφορά στρατευμάτων και προμηθειών. Και αφού είναι θέλημα του αυτοκράτορα, οι Ιάπωνες αξιωματικοί είναι αποφασισμένοι να το πραγματοποιήσουν. Ο βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Ντορίγκο, χειρουργός στο επάγγελμα και αξιωματικός κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο οποίος βρίσκεται επικεφαλής περίπου χιλίων ανδρών που εξαναγκάζονται να εργαστούν στην κατασκευή της γραμμής. 

Οι περιγραφές της ζωής τους κατά την αιχμαλωσία είναι εξαιρετικές. Το συγκεκριμένο μέρος του βιβλίου έχει πάρα πολύ έντονες εικόνες, η ζέστη είναι ασφυκτική όλη την ώρα, η υγρασία αποπνικτική, η πείνα συνεχόμενη και βάρβαρη. Όλα αυτά μαζί εξασθενούν τον οργανισμό των αντρών, οι αρρώστιες τους ταλαιπωρούν και σε συνδυασμό με τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας τους σκοτώνουν. Αν δεν προλάβουν να τους σκοτώσουν οι Ιάπωνες πρώτοι... Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται από άγχος σε μια πολύ έντονη σκηνή, όπου ο Φλάναγκαν μας περιγράφει βήμα βήμα την προσπάθεια του Ντορίγκο να σώσει τη ζωή ενός από τους αιχμαλώτους χειρουργώντας τον στη μέση της ζούγκλας με ελάχιστα μέσα στη διάθεσή του. Σίγουρα είναι μια σκηνή που πολλοί (Σκανδιναβοί κυρίως) συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας θα ζήλευαν.  Μπράβο στον συγγραφέα, έχει καταπληκτικό τρόπο να σου δημιουργεί στο μυαλό τις εικόνες που θέλει. 

Να πω και για την υπόλοιπη ιστορία λίγα πράγματα, γιατί το συγκεκριμένο τμήμα που μιλά για την αιχμαλωσία και την κατασκευή του σιδηρόδρομου είναι στην πραγματικότητα περίπου το ένα τέταρτο του βιβλίου και βρίσκεται κάπου στη μέση του. Ξεκινά με τη ζωή του Ντορίγκο πριν την αιχμαλωσία, με εμβόλιμα αρκετά στοιχεία από τα χρόνια που έχει αποστρατευτεί και είναι αρκετά μεγάλος σε ηλικία, έχει αρκετές μεταφορές στον χρόνο και δεν είναι ιδιαίτερα γραμμική η αφήγηση. Μετά την αιχμαλωσία, ο συγγραφέας μας περιγράφει την πορεία της ζωής πολλών από τους άντρες που συναντήσαμε στο στρατόπεδο των αιχμαλώτων και σίγουρα εμβαθύνει στη ζωή του πρωταγωνιστή του. 

Σε αυτά τα δύο κομμάτια μπορώ να πω ότι βαρέθηκα. Κάνει τόσο μεγάλη κορυφή στη βασική του ιστορία (την περίοδο της αιχμαλωσίας δηλαδή) που οι υπόλοιπες σκηνές υπολείπονται και μάλιστα κατά πολύ. Είναι σαν να έγραψε το πριν και το μετά για να υπάρχει πληρότητα, αλλά τελικά  κατέληξε να είναι μια ιστορία αγάπης που σε εμένα τουλάχιστον ήταν σχετικά αδιάφορη. Για να το πω και αλλιώς: από όλες τις σελίδες που περιγράφει την αιχμαλωσία δεν θα άλλαζα ούτε κόμμα, από το υπόλοιπο βιβλίο θα έκοβα τις μισές σελίδες και θα άφηνα μόνο τα βασικά. 

 Δεν ξέρω αν το συστήνω, έχει ενθουσιάσει πολλούς αναγνώστες. Χαίρομαι που το διάβασα επειδή επιτέλους έμαθα και κάτι νέο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η υπόλοιπη ιστορία δεν ήταν ισάξια. 

(Στο σάιτ του εκδοτικού έχει σήμανση ότι το βιβλίο απευθύνεται σε ηλικίες 18+. Σίγουρα συμφωνώ, δεν θα το έδινα σε καμία περίπτωση να το διαβάσει ανήλικος ή σχετικά ευαίσθητος αναγνώστης).

Βαθμολογία: 5/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Αύγουστος 1943. Ο Αυστραλός χειρουργός Ντορίγκο Έβανς νιώθει να τον στοιχειώνει ακόμη, ύστερα από δύο χρόνια, η παθιασμένη σχέση του με τη γυναίκα του θείου του. Η ζωή του σε ένα ιαπωνικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, στον Σιδηρόδρομο του Θανάτου, που συνδέει την Ταϊλάνδη με τη Βιρμανία δεν είναι παρά ένας καθημερινός αγώνας να προστατεύσει τους άντρες του από τους ξυλοδαρμούς, την πείνα και τη χολέρα. Μέχρι την ημέρα που λαμβάνει ένα γράμμα που θα τον αλλάξει για πάντα.

Ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα για τις πολλές όψεις του καλού και του κακού, της αγάπης και του θανάτου, καθώς ένας άνθρωπος επιβιώνει και ωριμάζει, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει όλα όσα έχει χάσει.

20/2/24

Μεγαλώνοντας ένα αυτιστικό παιδί - Άδα Σταματάτου

Η ζωή μου με τον Γιάννη

Ένα non fiction βιβλίο γραμμένο από την Άδα, μια γυναίκα που ο γιος της, ο Γιάννης, γεννήθηκε με αυτισμό. Η Άδα λοιπόν αποφάσισε να κάνει κάτι πολύ σημαντικό: να δημοσιοποιήσει στιγμές της καθημερινότητάς τους ώστε οι πιο τυχεροί που δεν έχουμε στο περιβάλλον μας αυτιστικά άτομα να γνωρίσουμε  τον αυτισμό και να μάθουμε ότι (στην βαριά του τουλάχιστον μορφή) πρόκειται για μια σοβαρή αναπηρία που χρίζει βοήθειας από το κράτος αλλά και από όλους εμάς. 

Γνωρίζω ότι κυκλοφορούν μυθιστορήματα (λίγα, αλλά υπάρχουν) που κάνουν προσπάθεια να δείξουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια παιδιών με αυτισμό. Το συγκεκριμένο βιβλίο διαφέρει επειδή είναι καταγραφή γεγονότων και συναισθημάτων από μια μητέρα. Ως γονιός, αυτόματα προσπάθησα να φέρω τον εαυτό μου στη θέση της. Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν είναι δυνατόν να ταυτιστώ, δεν γίνεται, δεν έχω τα βιώματα που χρειάζονται για να φανταστώ έστω και στο ελάχιστο τις δυσκολίες που καλείται η οικογένεια των πασχόντων να αντιμετωπίσει. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ενημερωθώ, αυτός είναι εξάλλου και ο σκοπός του βιβλίου. 

Η κοινωνία έπρεπε να μάθει ότι υπάρχουν και οι αυτιστικοί στον κόσμο. Όπως υπάρχουν οι τυφλοί, οι κωφάλαλοι, οι ανάπηροι σε αναπηρικό αμαξίδιο αλλά και οι ανάπηροι των οποίων η αναπηρία δεν έχει εικόνα. Και μια τέτοια αναπηρία είναι ο αυτισμός. 

Η Άδα μιλά για τα γεγονότα που αποτέλεσαν ορόσημο στη ζωή τη δική της και του γιου της, για την κόρη της, για τους φόβους της και για τον τρόπο που έχει βρει να εκτονώνει κάποια από την ένταση που νιώθει όλη μέρα. Μας αναφέρει και (λίγες) μεθόδους που βοήθησαν τον  Γιάννη να επιτύχει κάποιους από τους αναπτυξιακούς στόχους του, γράφει όμως και για στόχους που κατακτήθηκαν και ξαναχάθηκαν. Φυσικά μιλά και για την ανεπάρκεια της στήριξης από το Κράτος, όπως και για την δυσκολία να βρεθεί μια δομή που θα μπορέσει να βοηθήσει τα άτομα με αυτισμό να εξελιχθούν, να μάθουν κάποια από όσα πρέπει να ξέρουν για να επιβιώσουν. Και φυσικά, πάνω από όλα και κρυμμένη  πίσω από κάθε λέξη του κειμένου, είναι η απόλυτη αγάπη της προς τον γιο της και ο απόλυτος τρόμος για το μέλλον του. 

Θα έπρεπε αυτό το βιβλίο να έχει μεγαλύτερη προβολή, είναι μάθημα ζωής. Όχι για τη δύναμη που (αναγκάστηκε να) έχει η Άδα και η κάθε Άδα, αλλά επειδή είναι ένα ακόμη χαστούκι για την ανεπάρκεια της κοινωνίας μας, μια ακόμη απόδειξη ότι δεν είναι όλοι οι πολίτες ίσοι... Τουλάχιστον εμείς σε πρώτη φάση και σαν πρώτο βήμα, ας μάθουμε στα παιδιά μας να αποδέχονται τη διαφορετικότητα αφού αυτό είναι που μπορούμε εύκολα να κάνουμε. 

ΥΓ1. Έμαθα ότι υπάρχει αυτό το σήμα. Αν δείτε κάποιον να το φορά (σε καρφίτσα ή κρεμαστό) σημαίνει ότι συνοδεύει άτομο που λόγο κάποιας νοητικής αναπηρίας ή αυτισμού δυσκολεύεται να περιμένει σε ουρές ή μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά από το αναμενόμενο. Δε μας κοστίζει ιδιαίτερα να παραχωρήσουμε τη σειρά μας αν χρειαστεί, απλά θα περιμένουμε λίγα λεπτά παραπάνω. Μπορεί όμως να διευκολύνει κατά πολύ τη μέρα κάποιου συνανθρώπου. Πατήστε εδώ: Σειρά Σου… να ενημερωθείς και να εκπαιδευτείς αν θέλετε να μάθετε περισσότερα.

ΥΓ2. Πιθανόν να έχετε γνωρίσει τη Άδα και τον Γιάννη από τη σελίδα της σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης όπου μιλά για τη ζωή τους. Παρακολουθείστε την εδώ: Η ζωή μου με τον Γιάννη, θα μάθετε πολλά.

Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια.

Μπορεί να γεννηθούν με πρόβλημα. Και; Συνεχίζουμε με το πρόβλημα.

Παλεύουμε.

Κάθε μέρα. 

Βαθμολογία: Ούτε για αστείο δεν υπάρχει βαθμολογία, η σημασία της ύπαρξης του βιβλίου είναι τεράστια. Διαβάστε το.

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Μετά από τρία χρόνια καθημερινής παρουσίας στο Facebook, με δεκάδες χιλιάδες φίλους, πάμπολλες συζητήσεις και πάνω από ένα εκατομμύριο σχόλια, η σελίδα «Η ζωή μου με τον Γιάννη» έγινε βιβλίο.

Μέσα στις σελίδες του ξεδιπλώνεται ανάγλυφη και χωρίς εξωραϊσμούς η πραγματική ιστορία της μητέρας του από τη μέρα που παίρνει στα χέρια της το χαρτί της διάγνωσης ότι ο Γιάννης είναι αυτιστικός: τη μέρα που ξεκίνησε έναν τραχύ, γενναίο και συχνά μοναχικό αγώνα σε αχαρτογράφητα μονοπάτια, με μοναδικό οδηγό την αγάπη και με όπλο τη θέλησή της να ζήσει μαζί του μια ζωή φυσιολογική, πηδώντας στην πορεία τα εμπόδια της τόσο διαφορετικής και τόσο απαιτητικής καθημερινότητάς της. Ένας μαραθώνιος ζωής που γίνεται δεκάδες μαραθώνιοι αγώνες 42 χιλιομέτρων για την αποδοχή του αυτισμού στην κοινωνία. Ένα βιβλίο που θα σε κάνει να δεις τη δική σου ζωή με άλλο μάτι — και να τη ζήσεις πιο δυνατά.

Βασισμένο στην σελίδα Η ζωή μου με τον Γιάννη