Ό,τι αγαπώ το φέρνω μαζί μου - William Landay

Άλλο ένα βιβλίο του συγγραφέα που μου άρεσε πολύ. Γενικά βρίσκω τον τρόπο που αναλύει τις ιστορίες του εξαιρετικό, σε κάθε βιβλίο έχει κάτι διαφορετικό να σου πει. 

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι κοινωνικό. Μαθαίνουμε την ιστορία αποσπασματικά, μέσα από την αφήγηση τεσσάρων διαφορετικών προσώπων, τριών μελών της οικογένειας και ενός φίλου. Μετακινούμαστε στον χρόνο μέσα από τις αφηγήσεις τους (όλες σε πρώτο πρόσωπο) και μαθαίνουμε την ιστορία της ζωής της Τζέιν και το πώς η εξαφάνισή της επηρέασε τις ζωές των κοντινών μελών της οικογένειας. Νομίζω ότι δεν γίνεται να μην συμπαθήσεις την Μιράντα, το μικρότερο παιδί της οικογένειας που στην ουσία μεγάλωσε χωρίς τη μητέρα του...  

Όλο το βιβλίο είναι γραμμένο έτσι ώστε να μην μπορώ να καταλήξω αν όντως ο ένοχος της δολοφονίας είναι ο άντρας της Τζέιν. Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που περιγράφεται η αμφιταλάντευση των παιδιών τους και η αλλαγή στα συναισθήματά τους όσο μεγαλώνουν ή όταν εντοπίζεται το πτώμα της μητέρας τους. Μόνο στο τέλος αποκαλύφθηκε ο αληθινός ένοχος της δολοφονίας, σε όλο το βιβλίο άλλαζα άποψη όλη την ώρα. 

Δεν είναι πολύ γρήγορες οι εξελίξεις, δεν θα ταίριαζε κάτι τέτοιο στον τρόπο που είναι γραμμένο το βιβλίο, σίγουρα όμως δεν είναι καθόλου βαρετό. Απλά έχει δοθεί ο χρόνος στους αφηγητές να μας πουν την ιστορία τους ήρεμα και χωρίς βιασύνη. Έχει πολλούς διαλόγους που κάνουν την ροή γρήγορη, όμως για κάποιο λόγο ο επιμελητής του βιβλίου δεν έχει βάλει ούτε παύλες ούτε εισαγωγικά κάθε φορά που μιλάει κάποιος, απλά αλλάζει η παράγραφος και αυτό κάποιες στιγμές ήταν ενοχλητικό, ειδικά προς το τέλος που οι διάλογοι καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαίου. 

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, πιο πολύ πλησιάζει στην ποιότητα του "Υπόθεση Jacob" και λιγότερο στην "Διπλή παγίδα". 

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Μια μητέρα εξαφανίζεται.

Ένας πατέρας θεωρείται ένοχος.

Δεν υπάρχει καμία απόδειξη.

Δεν υπάρχουν μάρτυρες.

Για τα παιδιά υπάρχει μόνο αμφιβολία.

Ένα απόγευμα του Νοέμβρη του 1975 η δεκάχρονη Μιράντα Λάρκιν επιστρέφει από το σχολείο και βρίσκει το σπίτι τρομερά ήσυχο. Η μητέρα της λείπει. Τίποτε άλλο δεν είναι παράταιρο. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι πάλης. Το χαρτζιλίκι που της έχει αφήσει η μαμά της παραμένει στο χολ, στο συνηθισμένο σημείο. Έτσι ξεκινά ένα μυστήριο που θα διαρκέσει μια ζωή. Τι απέγινε η Τζέιν Λάρκιν;

Οι αστυνομικοί υποπτεύονται τον σύζυγο της Τζέιν. Ως συνήγορος υπεράσπισης, σίγουρα ο Νταν Λάρκιν είναι ο καταλληλότερος για να ξεφύγει από την αστυνομία. Όμως δεν βρέθηκαν στοιχεία που να τον συνδέουν με την εξαφάνιση και η υπόθεση σβήνει σιγά σιγά· παραμένει ένα μυστήριο που σιγοβράζει άλυτο. Τα τρία παιδιά της Τζέιν –ο Άλεξ, ο Τζεφ και η Μιράντα– αφήνονται στα χέρια ενός άντρα που μπορεί να έχει δολοφονήσει τη μητέρα τους.

Δύο δεκαετίες αργότερα ανακαλύπτονται τα λείψανα της Τζέιν Λάρκιν. Η έρευνα αρχίζει ξανά. Τα παιδιά, ενήλικες πλέον, αναγκάζονται να διαλέξουν πλευρά. Με τον πατέρα τους ή εναντίον του; Ένοχος ή αθώος; Και τι γίνεται αν κάνουν λάθος;

Μια ιστορία για τα οικογενειακά μυστικά και την εκδίκηση, αλλά και την αγάπη και την ενηλικίωση.

Ξένο δέρμα - Tana French

Λοιπόν, το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ. Η Κάσι αναλαμβάνει (ξανά) καθήκοντα μυστικού αστυνομικού και αυτή τη φορά πηγαίνει να ζήσει με μια παρέα τεσσάρων νεαρών που συγκατοικούν σε ένα σπίτι. Έχει γίνει καταπληκτική δουλειά στην περιγραφή της καθημερινότητας των συγκατοίκων, η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική, κάθε φορά που κάποιος υποπτεύεται κάτι και προσπαθεί να στήσει παγίδα στην Κάσι πραγματικά συναισθάνεσαι την παγωμάρα που την καταλαμβάνει. Δεν μπορώ να πω ότι αγχώθηκα, σφίχτηκα όμως πολλές φορές.

Αν θέλετε να διαβάσετε κάποιο αστυνομικό με πολλές σκηνές βίας, με αίματα και λεπτομερείς περιγραφές πτωμάτων, αυτό το βιβλίο δεν είναι για εσάς. Εδώ, ακόμη και τα πτώματα περιγράφονται με ευγένεια και διακριτικότητα, επαρκώς όμως ώστε να δημιουργηθεί στο μυαλό η εικόνα. Από κάποια στιγμή και μετά, προσωπικά δεν με ενδιέφερε καν ποιος είναι ο δολοφόνος. Πιο πολύ νοιαζόμουν για τις αποφάσεις που θα πάρει η Κάσι στην προσωπική της ζωή, πως θα εξελιχθεί η συγκατοίκηση και η σχέση της με τα υπόλοιπα άτομα. 

Μου άρεσαν πάρα πολύ οι χαρακτήρες των συγκατοίκων της Κάσι. Δεν μπορώ να θυμηθώ εμφανισιακά χαρακτηριστικά τους αν και φαντάζομαι ότι η συγγραφέας θα έδωσε περιγραφές τους, σίγουρα όμως οι χαρακτήρες είναι πολύ προσεκτικά και με λεπτομέρεια σκιαγραφημένοι. Έχει δώσει τόση προσοχή στην λεπτομέρεια που μοιάζουν σαν αληθινοί άνθρωποι. Μπράβο της. 

Για να προλάβω κάποιους από εσάς που ίσως να μην το ξέρετε: το βιβλίο είναι συνέχεια του "Στο δάσος", συνεχίζει λίγους μήνες μετά το τέλος του και μάλιστα απ' ότι καταλαβαίνω έχει τους ίδιους βασικούς πρωταγωνιστές. Δεν έχω διαβάσει το "Στο δάσος", τώρα το πήρα και θα το διαβάσω και εκείνο παρότι πιθανότατα ξέρω μια πολύ καλή περίληψη της υπόθεσης αφού πολλές φορές η συγγραφέας ανατρέχει στο παρελθόν της Κάσι. Αν όντως συμβαίνει αυτό, προσωπικά δεν με πειράζει να ξέρω την υπόθεση, καθόλου, όχι όταν το βιβλίο είναι καλογραμμένο. Εσείς, αν σας ενοχλεί, διαβάστε πρώτα το "Δάσος". 

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Η συγκλονιστική συνέχεια του πολυβραβευμένου μυθιστορήματος Στο δάσος

Έξι μήνες μετά τα τραγικά περιστατικά στο Νοκναρί που ανέτρεψαν όλες τις βεβαιότητες στη ζωή της, η Κάσι Μάντοξ έχει μετατεθεί από το Τμήμα Ανθρωποκτονιών του Δουβλίνου και δεν προτίθεται να επιστρέψει ως τη στιγμή που ένα επείγον τηλεφώνημα τη στέλνει σε μια σχεδόν απόκοσμη σκηνή εγκλήματος. Το θύμα μοιάζει τρομερά με την Κάσι, ενώ το όνομα της νεκρής γυναίκας, Αλεξάντρα Μάντισον, είναι ένα ψευδώνυμο που η νεαρή αστυνομικός χρησιμοποιούσε όταν δούλευε ως μυστική. Η Κάσι θα πρέπει για άλλη μια φορά να μπει σε ξένο δέρμα, προκειμένου να ανακαλύψει όχι μόνο ποιος σκότωσε αυτή την κοπέλα, αλλά και, το σημαντικότερο, ποια ήταν η πραγματική της ταυτότητα.

Το σπίτι των φωνών - Ντονάτο Καρρίζι

Το σπίτι των φωνών, είναι σίγουρα από τα βιβλία που δεν μπορείς να τα βάλεις εύκολα σε μια κατηγορία γιατί στην πραγματικότητα δεν ανήκουν πουθενά. Σίγουρα δεν θα το έβαζα μαζί με τα αστυνομικά μυθιστορήματα, πιο πολύ θα το χαρακτήριζα ως ψυχολογικό. Ο πρωταγωνιστής είναι παιδοψυχολόγος που ειδικεύεται στην ύπνωση ανηλίκων ασθενών ώστε να τους βοηθήσει να αποκαλύψουν όσα έχουν κρύψει στο υποσυνείδητό τους ή όσα φοβούνται να ομολογήσουν. Τώρα, αποφασίζει να αναλάβει μια ενήλικη που επιθυμεί να υποβληθεί σε ύπνωση ώστε να θυμηθεί τα άσχημα γεγονότα που της συνέβησαν όταν ήταν παιδί. 

Γενικά είναι ελάχιστα τα μυθιστορήματα που έχουν ως πρωταγωνιστή ψυχολόγο και ακόμη λιγότερα αυτά που ασχολούνται ταυτόχρονα και με την ύπνωση, οπότε ήθελα πολύ να το διαβάσω. Ευτυχώς, τα περισσότερα από τα σημεία που περιγράφει ύπνωση είναι γραμμένα με εξαιρετικό τρόπο, είναι από τις πολύ δυνατές στιγμές του βιβλίου. Καταφέρνει περιστασιακά και δημιουργεί μια εξαιρετικά αγχωτική ατμόσφαιρα, αντίστοιχη του καλού ονόματος που έχει ο συγγραφέας στον χώρο. Όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να φανταστώ πού το πήγαινε, και μέχρι το τέλος δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, οπότε του δίνω έξτρα βαθμούς για αυτό.

Όμως. Από τη σελίδα περίπου 250 και μέχρι το τέλος ήταν σαν να διαβάζω άλλο βιβλίο άλλου συγγραφέα. Αργόσυρτο, βαρετό θα τολμούσα να πω- ειδικά συγκρινόμενο με το προηγούμενο κομμάτι, το διάβαζα και ήλπιζα ότι θα στρώσει ξανά κάποια στιγμή. Δεν κατάφερε όμως να επανέλθει στην ένταση που είχε στις πρώτες σελίδες, δυστυχώς. Κρίμα γιατί όλη η λύση του μυστηρίου προκύπτει από αυτές τις σελίδες ωστόσο εμένα δεν μου άρεσαν και τόσο. Μάλλον ο Καρίζι ανέβασε πολύ τις προσδοκίες στις πρώτες σελίδες, τι να πω. 

Τέλος πάντων, γενικά δεν είναι κακό το βιβλίο, μην σας περάσω τέτοια εντύπωση. Απλά κάποιο τμήμα του (το μεγαλύτερο ευτυχώς) είναι πολύ πιο έντονο, σκοτεινό και αγχωτικό από το υπόλοιπο. 

Βαθμολογία: 6/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Οι ξένοι είναι κίνδυνος. Να εμπιστεύεσαι μόνο τη μαμά και τον μπαμπά.

Ο Πιέτρο Τζέρμπερ δεν είναι ένας συνηθισμένος ψυχολόγος. Η ειδικότητά του είναι η ύπνωση και οι ασθενείς του είναι αποκλειστικά και μόνο παιδιά. Συχνά τραυματισμένα, σημαδεμένα από δραματικά γεγονότα ή έχοντας σημαντικές πληροφορίες θαμμένες στην εύθραυστη μνήμη τους, πληροφορίες που χρειάζονται η αστυνομία και οι δικαστές στις έρευνές τους.

Ο Πιέτρο θεωρείται ο καλύτερος σε όλη τη Φλωρεντία, γνωστός και ως ο υπνωτιστής των παιδιών. Όταν δέχεται ένα τηλεφώνημα από την άλλη άκρη του κόσμου, από μια Αυστραλή συνάδελφο που του ζητά να αναλάβει μια ασθενή, ο Πιέτρο αντιδρά με αμηχανία και δυσπιστία. Γιατί η Χάννα Χολ είναι ενήλικη. Η Χάννα βασανίζεται από μια έντονη ανάμνηση, που ίσως να μην είναι πραγματική: μια ανθρωποκτονία. Και για να καταλάβει αν αυτό το θραύσμα μνήμης ανταποκρίνεται στην αλήθεια ή είναι ψευδαίσθηση, χρειάζεται απελπισμένα τον Πιέτρο Τζέρμπερ. Η ανάμνηση ανάγεται στην παιδική της ηλικία. Και ο Πιέτρο θα πρέπει να βγάλει στην επιφάνεια το κοριτσάκι που ακόμη υπάρχει μέσα της. Ένα κοριτσάκι με πολλά ονόματα, που έμενε πάντα μακριά από τους ξένους και ζούσε ευτυχισμένο με την οικογένειά του σ' ένα μαγεμένο μέρος: στο "Σπίτι των φωνών".

Εκείνο το κοριτσάκι, στα δέκα του χρόνια, υπήρξε μάρτυρας μιας δολοφονίας. Ή ίσως υπήρξε κάτι περισσότερο από αυτό. Ίσως η δολοφόνος να είναι η ίδια...