Άλλο ένα αστυνομικό βιβλίο που ενώ έχει πολύ καλές κριτικές εμένα δεν με ενθουσίασε. Είχε όλα όσα πρέπει να έχει ένα αστυνομικό βιβλίο, δηλαδή:
- Αστυνομικούς (προφανώς). Συνήθως του τμήματος ανθρωποκτονιών. Το βιβλίο είχε πολλούς, μια ολόκληρη ομάδα. Για τον καθένα από αυτούς δινόταν όσα στοιχεία έπρεπε να ξέρουμε. Υπήρχε η αρχηγός της Αστυνομίας (αλίμονο, σε κάθε βιβλίο υπάρχει), ο αρχηγός της ομάδας (ο οποίος σε αντίθεση με τα περισσότερα αστυνομικά δεν ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής) και τα υπόλοιπα μέλη. Εμάς μας ενδιαφέρει κυρίως ο Έντμοντς (πολύ καλό παιδί, τον συμπάθησα), η Μπάξτερ (πολύ ανθρώπινη, την συμπάθησα) και ο Γουλφ. Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής. Καλό παιδί και αυτός, ανθρώπινος, χωρίς καμιά "έκτη αίσθηση", ούτε κάποια ιδιαίτερη σπάνια πνευματική ικανότητα, ούτε ιδιαίτερα σωματικά χαρίσματα. Απλά ένας άνθρωπος που δουλεύει στην Αστυνομία. Τον συμπάθησα και αυτόν.
- Θύματα, τουλάχιστον ένα. Προφανώς δηλαδή, γιατί αν δεν υπήρχαν θύματα θα διαβάζαμε ένα βιβλίο με τους αστυνομικούς του τμήματος ανθρωποκτονιών να κάθονται στα γραφεία τους και αυτό δε νομίζω ότι θα ήταν και πολύ ενδιαφέρον. Κοίτα τώρα τι γίνεται σε αυτό το βιβλίο: ξεκινάει η υπόθεση όταν βρίσκουν μια μαριονέτα φτιαγμένη από τα μέλη έξι διαφορετικών ανθρώπων, άρα έχουμε ήδη έξι θύματα που πρέπει να εντοπιστούν και να ταυτοποιηθούν. Στη συνέχεια ο δολοφόνος στέλνει σε μια δημοσιογράφο μια λίστα στην οποία δηλώνει τα επόμενα θύματά του και μάλιστα λέει και τη μέρα που θα τα σκοτώσει. Τελευταίος στη λίστα είναι ο Γουλφ (ο πρωταγωνιστής του βιβλίου).
- Ανατροπές, εκπλήξεις και οπωσδήποτε σταδιακή αποκάλυψη των στοιχείων που θα οδηγήσουν στον δολοφόνο. Τα είχε όλα αυτά το βιβλίο, και μάλιστα ήταν δοσμένα με ωραίο τρόπο, και υπήρχε κάποια δόση αγωνίας.
- Επίσης είχε σαφείς και επαρκείς περιγραφές για τους χώρους, την εμφάνιση και ότι άλλο έπρεπε να ξέρουμε.
Άρα όλα καλά. Τώρα εμένα γιατί δεν με ενθουσίασε; Νομίζω ότι ήταν ασαφής ο τρόπος που κατέληξε ο Αστυνομικός στη λύση του μυστηρίου. Ίσως φταίει που δεν γνωρίζω αρκετά για την Αγγλική κουλτούρα και τους αστικούς μύθους της Αγγλίας, δεν ξέρω. Μου φάνηκε παράλογο και ξένο. Αυτό βασικά ήταν το πρόβλημά μου.
Επίσης θα πρέπει να σχολιάσω τον τρόπο γραφής. Σε κάποια σημεία το διάβαζα εξαιρετικά εύκολα, σε κάποια κολλούσα και διάβαζα ξανά και ξανά την ίδια πρόταση. Νομίζω ότι έβαλε πολλές δόσεις χιούμορ ο συγγραφέας- σε κάποια σημεία το κατάλαβα και γέλασα, σε κάποια όχι.
Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι σίγουρα είναι ένα πρωτότυπο αστυνομικό, δεν μοιάζει με κανένα άλλο και μάλιστα και οι τρεις αστυνομικοί που πρωταγωνιστούσαν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς. Όταν κάποια στιγμή βγουν και άλλα βιβλία με τον Αστυνόμο Γουλφ και την Μπάξτερ θα τα διαβάσω, στο κάτω- κάτω είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα και ήδη είναι πολύ καλό.
Να δώσω και ένα μικρό "tip" για όσους σαν και εμένα δυσκολεύεστε να συγκρατείτε ονόματα: Ο Γουίλ, ο Φοκς και ο Γουλφ είναι το ίδιο πρόσωπο, το λέει αρκετές φορές και μέσα, αλλά επειδή χρησιμοποιεί και τα τρία ονόματα κάποιες φορές μπερδευόμουν.
Βαθμολογία : 7/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
• ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ ΤΩΝ SUNDAY TIMES
• ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΤΟΥ 2017
Έξι θύματα. Ένα πτώμα.
«Πες μου λοιπόν, αν εσύ είσαι ο διάβολος, τότε εγώ ποιος είμαι;»
Απέναντι από το διαμέρισμα του αστυνόμου Νέιθαν Γουλφ, που έχει πρόσφατα επανέλθει στο Σώμα μετά από εγκλεισμό σε ψυχιατρική κλινική, εντοπίζεται μια ανθρώπινη μαριονέτα που αποτελείται από τα μέλη έξι δολοφονηθέντων ανθρώπων. Ο δολοφόνος, μέσω της πρώην συζύγου του Γουλφ, που είναι δημοσιογράφος, στέλνει φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος, καθώς και μια λίστα με έξι επόμενους στόχους, και τις ημερομηνίες εκτέλεσής τους. Τελευταίος στη λίστα είναι ο ίδιος ο Γουλφ…
Μέσα στις επόμενες 15 μέρες, η Αστυνομία καλείται να ταυτοποιήσει τα θύματα, με βάση τα στοιχεία που της δίνουν τα μέλη της «μαριονέτας», να προστατεύσει τους στοχοποιημένους πολίτες, να εντοπίσει το δολοφόνο και να σταματήσει τη δράση του. Στο μεταξύ, όμως, ο Γουλφ έχει να παλέψει με σκοτεινές αναμνήσεις, και τη συνειδητοποίηση ότι η δράση του δολοφόνου σχετίζεται με το ίδιο του το παρελθόν.
Ένα ιδιοφυές στη λύση του μυστήριο.
Sophie Hannah, συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου