14/2/19

Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι, του Μιχάλη Κατσιμπάρδη


Μου άρεσε πολύ αυτό το βιβλίο. Βρίσκω ότι έχει γραφτεί με μεγάλο σεβασμό στη μνήμη του Κωστή (του πατέρα του συγγραφέα) αλλά και όλων όσων υπέφεραν από τους Γερμανούς. Ως θέμα, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τον αγαπώ στη λογοτεχνία, οπότε διαβάζω ότι βρω που να αφορά εκείνη την περίοδο. Ομολογώ ότι στην ενήλικη ζωή μου δεν έχω πετύχει άλλο βιβλίο που να αναφέρεται σε στρατόπεδο εργασίας, όπου οι κρατούμενοι δούλευαν μέχρι τελικής πτώσης και πέθαιναν στα πόδια τους (δεν δολοφονούνταν με αέριο, αυτό εννοώ). Δίνει μια πολύ ζωντανή περιγραφή της καθημερινότητας των κρατουμένων, όχι με την κανονική "γραμμική" πλοκή ενός μυθιστορήματος αλλά κυρίως σε κεφάλαια που αφορούν τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν (π.χ. την πείνα, το κρύο, την εξαντλητική εργασία κτλ). 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Καλοκαίρι 1944. Λίγο πριν εγκαταλείψουν την Ελλάδα, οι Γερμανοί πυρπολούν, βασανίζουν, αιχμαλωτίζουν, αφανίζουν περιουσίες και ψυχές.
Ο πατέρας μου ήταν νέος, γεμάτος όνειρα για τη ζωή, περίμενε τη στιγμή που θα του δινόταν η ευκαιρία για το μεγάλο φτερούγισμα. Ο πόλεμος όμως ανατρέπει τα οράματα. Βρέθηκε στη δίνη του, άγουρος ακόμα από ζωή. Αντιστάθηκε, αρνήθηκε την υποταγή στους κατακτητές, προδόθηκε, συνελήφθη, βασανίστηκε, σύρθηκε στα ναζιστικά στρατόπεδα της Γερμανίας.
Έδωσε υπόσχεση να γυρίσει πίσω, στην πατρίδα και στους ανθρώπους του. Πάλεψε καθημερινά για την αξιοπρέπειά του μέσα στη φρίκη του στρατοπέδου, εκεί που η λέξη «άνθρωπος» χάνει το νόημά της. Γαντζώθηκε από τη ζωή και βγήκε απ’ αυτή τη μάχη λαβωμένος μα ζωντανός.
Γύρισε με λαχτάρα πίσω, σε μια πατρίδα όμως που δεν του άνοιξε ποτέ την αγκαλιά της. Μια μεταπολεμική Ελλάδα που κατασπάραζε τα παιδιά της, που έθετε διαχωριστικές γραμμές, που περιφρονούσε και τιμωρούσε.
Το βιβλίο αυτό ανοίγει διάπλατα την ψυχή του ήρωα, που για χρόνια ήταν βυθισμένη στο σκοτάδι. Και φέρνει στο φως όχι μόνο συνταρακτικά ιστορικά ντοκουμέντα, ερμηνείες και απαντήσεις σε πολλά «γιατί», αλλά επιπλέον πραγματεύεται τη δύσκολη κι ανεξερεύνητη σχέση του πατέρα-ήρωα με τον γιο-συγγραφέα. Μια σχέση που ποτίστηκε με περισσότερες σιωπές και λιγότερα λόγια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου