Άγιοι τίποτα, Κέλλης Κωνσταντίνος

Δεν μπορώ να καταλήξω αν μου άρεσε το βιβλίο ή όχι. Οπότε θα το πάω κάπως έτσι: 

Μου άρεσαν: 

- Σίγουρα ο τρόπος που γράφει ο Κέλλης. Το λεξιλόγιό του είναι εξαιρετικό, ειδικά σε αυτό το βιβλίο. Οι περιγραφές είναι ακριβώς όπως πρέπει για τα δικά μου γούστα, τίποτα περισσότερο από όσα μου χρειάζονται για να δημιουργήσω εικόνες και τίποτα που να περισσεύει ώστε να με κάνει να βαρεθώ. 

- Ο τρόπος που κλιμακώνει τη δράση μου άρεσε πολύ.  Υπάρχουν σημεία μεγάλης έντασης και άλλα πιο χαλαρά, έτσι πάει μέχρι το τέλος του βιβλίου, σε κρατάει σε μια σχετική ένταση σε όλες τις σελίδες. 

- Η βασική ιδέα. Ένα τρένο που αφήνει τους επιβάτες του σε έναν χώρο έξω από την καθημερινή ζωή, με νέους κανόνες, όπου η ανθρώπινη ζωή έχει άλλη αξία από αυτήν που ξέρουμε. 

- Η πλοκή. Σταδιακά μας δίνει στοιχεία από το παρελθόν όλων των ηρώων, μάλιστα κανά δύο φορές μπορώ να πω ότι έμεινα με ανοιχτό το στόμα να σκέφτομαι "Πω ρε φίλε, πώς του ήρθε αυτό, μπράβο του". 

- Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Σκοτεινή και κρύα, ταιριάζει απόλυτα με την πλοκή, σε βάζει μέσα στο πνεύμα των "Αγιών". 

- Ο συμβολισμός στα ονόματα των περισσοτέρων πρωταγωνιστών. Μπράβο, τέλειες επιλογές.

Όμως αρκούν αυτά για να ενθουσιαστώ με ένα μυθιστόρημα;

- Δεν μου αρέσουν τα τέρατα. Δεν μπορώ να τρομάξω πραγματικά με κάτι που δεν είναι υπαρκτό, ούτε καν ανατριχιάζω. Και σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν πολλά τέρατα. Καταλαβαίνω τη ζοφερότητα του Βόρου, αλλά αν είχε πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά θα ήταν πιο φρικιαστικό. Το ίδιο και με τον "Σωτήρα", καταλαβαίνω για ποιο λόγο ο συγγραφέας τον φαντάστηκε και τον παρουσίασε έτσι, αλλά θα τον προτιμούσα με πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά. ή σαν σκιά ή δεν ξέρω τι άλλο, όχι έτσι πάντως. 

Αυτά, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μην μου αρέσει, απλά προτιμώ ο τρόμος από ένα βιβλίο ή μια ταινία να είναι πιο "απτός", πραγματικός. Κατά τα άλλα είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, διαβάστε το, αξίζει τα χρήματα και το χρόνο σας. 

Βαθμολογία; 7/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

«Ονειρεύεσαι τους νεκρούς, αγάπη μου;»
«Τους βλέπω μπροστά μου, μαμά».

Σ' ένα παλιό αρχοντικό της Ξάνθης, η Ηλιάνα Αχτάρη φροντίζει την ετοιμοθάνατη μάνα της. Σε μια καφετέρια της Κομοτηνής, ο Στέφανος Αργυρίου νιώθει την ένταση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.
Δύο άνθρωποι διαφορετικοί που θα συναντηθούν στο βαγόνι ενός άδειου τραίνου και θα βυθιστούν σ' έναν εφιάλτη που μυρίζει λιβάνι, χιόνι και αίμα.
Ένα αλλόκοσμο μέρος τους καλεί, ψηλά στα βουνά της Βόρειας Ελλάδας. Ένα μέρος αρχαίο, όπου τα κεριά καίνε μπροστά από Αγίους δίχως ονόματα και πρόσωπα. Ένα μέρος όπου ο Θάνατος περιδιαβαίνει με ανοιχτά σαγόνια.

Η ελληνική επαρχία γίνεται ο καμβάς για ένα μυθιστόρημα λαογραφικού τρόμου και φαντασίας που θα σας συναρπάσει. Μια ιστορία απώλειας και αγάπης, ένα βιβλίο για το θάνατο και τη ζωή μαζί, από τον συγγραφέα των μπεστ σέλερ «Η σκιά στο σπίτι» και «Νεκρή γραμμή».