Η αγάπη που δεν άκουσες - Κλαίρη Θεοδώρου

Το βιβλίο "Η αγάπη που δεν άκουσες" της κ. Θεοδώρου μου άρεσε τελικά πολύ, ίσως περισσότερο από την αποικία της λήθης (το οποίο με είχε ενθουσιάσει με την ποιότητά του όταν το διάβασα). Η Ειρήνη, η οποία μας διηγείται την ιστορία της σε πρώτο πρόσωπο, έχει μια μικρή αναπηρία και λόγω αυτής αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την κακία του κόσμου από πολύ μικρή, η οποία όταν πια φτάνει στα σχολικά χρόνια εντείνεται και μέσω της κοινωνικής απομόνωσης που πολλές φορές επιβάλλουν τα παιδιά σε όποιον διαφέρει. Ο μόνος που την αγκαλιάζει είναι ο Φίλιππος, και έτσι ξεκινάει για τους δυο τους μια σχέση που με την πάροδο των ετών γίνεται μια σχέση ζωής. 
Δεν θα πω πολλά για την πλοκή, μόνο πως ενώ στα παιδικά χρόνια ο Φίλιππος ήταν αυτός που στεκόταν βράχος δίπλα στην Ειρήνη και της συμπαραστεκόταν με όλες του τις δυνάμεις όταν τα άλλα παιδιά την κορόιδευαν, στο μέλλον οι ρόλοι αντιστράφηκαν και η Ειρήνη, προσφέροντάς του απλόχερα την αγάπη της στάθηκε στο πλευρό του κάθε φορά που αυτός της το ζήτησε, όσο κι αν την πονούσε αυτό.

Το βιβλίο είναι γεμάτο από κοινωνικά μηνύματα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν έχουμε πρωταγωνίστρια με μια μικρή αναπηρία. Είναι γεμάτο επίσης από αγάπη και από αισιοδοξία, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον τμήμα του. Μπορεί να διαφώνησα με τις αποφάσεις των ηρώων κάποιες φορές ή να θεώρησα δείγμα αδυναμίας κάποιες εμμονές τους, ήταν όμως τόσο σαφείς οι περιγραφές του χαρακτήρα όλων όσων εμπλέκονταν στην ιστορία που μπορούσα να αιτιολογήσω τις ενέργειές τους.

Το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο. Η ιστορία ρέει όμορφα και γρήγορα, δεν υπήρχαν καθόλου σημεία που να με κάνουν να βαρεθώ. Ο λόγος είναι απλός αλλά μεστός, Γενικά μου άρεσε πολύ, είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που διαφέρει από τα συνήθη και αξίζει την προσοχή μας. 

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για τον έρωτα; Τον αληθινό έρωτα, όχι τον περιστασιακό, τον επιφανειακό, αυτόν που αποσκοπεί στο βόλεμα. Τον έρωτα που κινεί γη και ουρανό, γεννά πολέμους και γίνεται λαίλαπα, αυτόν που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, καταφέρνει το αδύνατο, δημιουργεί και γκρεμίζει τα πάντα. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει η Ειρήνη για τον Φίλιππο, τον σύντροφο των παιδικών της χρόνων, τον άνθρωπο που αγκαλιάζει την αναπηρία της, τον μόνο που την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει και ο Φίλιππος. Όχι όμως για την Ειρήνη.
Εγκλωβισμένοι σε ένα απόκοσμο σκηνικό, ένα βυθισμένο χωριό-φάντασμα που μετατρέπεται άθελά του σε υγρό τάφο, η Ειρήνη, ο Φίλιππος και όσοι άλλοι εμπλέκονται στη ζωή τους ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού, γίνονται έρμαια των φόβων και των αδυναμιών τους, υποκύπτουν στα πιο κρυφά τους πάθη, αγαπούν, πληγώνουν, σκοτώνουν, θυσιάζουν. Κάποιες φορές, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το ερωτικό κάλεσμα κάποιων πλασμάτων είναι σπάνιο, μοναδικό και δυστυχώς αέναα καταδικασμένο να μην ακούγεται ποτέ, να παραμένει χαμένο στο βυθό της μοναξιάς.
Και τελικά το αιώνιο ερώτημα ανέρχεται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια: μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι μοίρες, να υπερνικήσει τη μοναξιά και τη διαφορετικότητά του; Αντέχει να κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα; Κι αν ναι, με ποιο τίμημα;