Από την πρώτη στιγμή που είδα το εξώφυλλο και διάβασα την περίληψη του βιβλίου "Το ίδρυμα", πριν καν αυτό κυκλοφορήσει, ήμουν σίγουρη ότι θα μου αρέσει και ευτυχώς δεν διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου.
Ο Γιούελ μεταφέρει την μητέρα του που πάσχει από άνοια στο ίδρυμα "Η σκιά του ελάτου", όπου δουλεύει η Νίνα, φίλη από την εφηβεία του Γιούελ. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί οι υπόλοιποι ηλικιωμένοι αλλά και οι εργαζόμενοι στο ίδρυμα γίνονται μάρτυρες περίεργων φαινομένων. Τις περισσότερες φορές αυτά έχουν ως επίκεντρο τη Μόνικα, η οποία όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο "συμπεριφέρεται σαν να την έχει κυριεύσει μια υπερφυσική δύναμη".
Βασισμένος στην άγνωστη δύναμη που έχει κυριεύσει τη Μόνικα, ο συγγραφέας δημιουργεί μια σκοτεινή και ελαφρώς κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αφού τα περισσότερα γεγονότα διαδραματίζονται εντός των χώρων του ιδρύματος. Στις σκηνές που περιγράφει τα υπερφυσικά που συμβαίνουν ήταν σαν να έβλεπα ταινία, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα καλό (ή κακό). Πιστεύω ότι έγραφε επηρεασμένος από τις ταινίες θρίλερ, οι περιγραφές ήταν ακριβώς όσο πρέπει ώστε να δημιουργηθεί εικόνα και ήχος στο μυαλό μου, αλλά έλειπε κάποιες φορές το συναίσθημα του φόβου και της αγωνιάς που θα επιθυμούσα να με κυριεύει.
Μου άρεσε πολύ η ευαισθησία με την οποία θίγει το θέμα των αρρώστων ηλικιωμένων που κατοικούν σε ιδρύματα. Η άνοια είναι μια αρρώστια που μετατρέπει τον αγαπημένο συγγενή σε έναν τελείως άγνωστο άνθρωπο, και αυτό περιγράφεται πολύ καλά μέσα στο βιβλίο. Το ίδιο καλά περιγράφεται και ο αγώνας των εργαζομένων στο ίδρυμα, αφού όλοι φανταζόμαστε ότι η συγκεκριμένη είναι μια από τις δυσκολότερες δουλειές.
Σίγουρα το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο. Ιδιαίτερα τα κεφάλαια με τον τίτλο «η σκιά του ελάτου» τα θεωρώ μεγάλη έμπνευση, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που είναι γραμμένα. Για εμένα το κομμάτι που υπερίσχυσε ήταν το κοινωνικό, με άφησε με μια στεναχώρια για τον ξεπεσμό του ανθρώπινου σώματος που ατυχώς πάσχει από άνοια. Δεν μπορώ όμως σε καμία περίπτωση αν ισχυριστώ ότι δεν είναι καλό σαν βιβλίο θρίλερ. Υπήρχαν στιγμές που οι περιγραφές είναι τόσο ζωντανές που μπορώ να πω (υπερβάλλοντας φυσικά έστω και ελάχιστα) ότι αντί για γράμματα έβλεπα μπροστά μου εικόνες και σκιές…Απλά το κοινωνικό κομμάτι φαίνεται ότι άγγιξε έναν φόβο μου βαθύτερο από αυτόν για το υπερφυσικό.
Κλείνοντας θα έλεγα ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι εξαιρετικό για κάποιον που τώρα ξεκινά να διαβάζει βιβλία τρόμου, δημιουργεί αρκετά έντονη ατμόσφαιρα ώστε να σε βάλει στο κλίμα αλλά δύσκολα θα κάνει κάποιον να ελέγχει τι κρύβεται στις σκιές του σκοτεινού διαδρόμου του σπιτιού του.
Βαθμολογία: 9/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Έπειτα από είκοσι χρόνια απουσίας ο Γιούελ επιστρέφει στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσε για να φροντίσει τη μητέρα του, τη Μόνικα. Η ηλικιωμένη γυναίκα πάσχει από άνοια και εκείνος πρέπει να τη βοηθήσει να μετακομίσει στη Σκιά του Έλατου, ένα ίδρυμα φροντίδας ηλικιωμένων.
Εκεί δουλεύει η Νίνα, παιδική φίλη του Γιούελ. Παρότι μεγάλωσαν μαζί, δεν έχουν ξαναμιλήσει από το τέλος της εφηβείας τους, όταν χώρισαν οδυνηρά οι δρόμοι τους.
Μετά την εισαγωγή της στο ίδρυμα η υγεία της μητέρας του Γιούελ επιδεινώνεται ραγδαία. Έχει βίαια ξεσπάσματα. Δείχνει να γνωρίζει πράγματα που δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει. Συμπεριφέρεται σαν να την έχει κυριεύσει μια υπερφυσική δύναμη. Μόνο η Νίνα και ο Γιούελ γνωρίζουν τη Μόνικα τόσο καλά ώστε να καταλάβουν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Kαι μόνο αν συνεργαστούν θα μπορέσουν να σώσουν την ηλικιωμένη γυναίκα αλλά και τους εαυτούς τους.
Μια ανατριχιαστική ιστορία
για τον μεγαλύτερο όλων των φόβων:
να χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου