Αριστερό πέταγμα - Τζίνα Ψάρρη

Το αριστερό πέταγμα των πουλιών σύμφωνα με τους αρχαίους Ρωμαίους αποτελεί κακό οιωνό.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου μπορώ να πω ότι βρίσκω τον τίτλο εξαιρετικά εμπνευσμένο. Η Χριστίνα, η πενηντάχρονη πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι από τους χαρακτήρες που συμπάθησα πολύ. 

Η ιστορία ξεκινά με την απόφασή της να δεχτεί πίσω στη ζωή της τον Αντώνη, τον πρώην φίλο της. Ο ίδιος τη διαβεβαιώνει ότι έχει πλέον αλλάξει και ότι όποια προβλήματα είχαν στο παρελθόν πια δεν υπάρχουν, το μόνο που επιθυμεί είναι να είναι μαζί της. Είναι όμως έτσι; Είναι δυνατόν να αλλάξει χαρακτήρα και συνήθειες ο άνθρωπος; 

Η ροή της ιστορίας είναι πολύ όμορφη. Σταδιακά αποκαλύπτονται στιγμές του παρελθόντος της Χριστίνας ενώ ταυτόχρονα η ίδια μας αναλύει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Πιστεύω ότι όσοι από εμάς έχουμε συμβιώσει με τον άνθρωπο της επιλογής μας για αρκετό καιρό θα ταυτιστούμε σε πολλά σημεία μαζί της, θα δούμε αντιδράσεις που σίγουρα είχαμε και εμείς (ίσως σε μικρότερο βαθμό) και θα κατανοήσουμε πλήρως τις σκέψεις και τα αισθήματά της.

Μέσα από τα βιώματα του παρελθόντος της και λόγω της αγάπης της για τον Αντώνη, η πρωταγωνίστρια έχει διαμορφώσει ένα χαρακτήρα υποχωρητικό. Όσο ο σύντροφός της διεκδικεί, τόσο αυτή υποχωρεί. Ελπίζει ότι με την αγάπη της και τη σταθερή της παρουσία θα καταφέρει κάποια στιγμή να βοηθήσει τον Αντώνη να ξεφύγει από τα πάθη και τους εθισμούς του. Επιλέγει να αγνοεί την έλλειψη σεβασμού και την άσχημη συμπεριφορά του Αντώνη απέναντί της ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα ζήσουν τελικά μαζί τη ζωή που αυτή ονειρεύτηκε. 
Δεν λαμβάνει υπόψιν της όμως ότι δεν μπορεί κανείς να σώσει κάποιον που δεν επιθυμεί να σωθεί. Το παρελθόν του Αντώνη και το οικογενειακό του περιβάλλον τον έχουν μετατρέψει σε άνθρωπο εγωιστή, χειριστικό, που ναι μεν αγαπάει τη Χριστίνα, δεν προτίθεται ωστόσο να υποχωρήσει σε ότι χρειάζεται προκειμένου να τη δει ευτυχισμένη. Το αποτέλεσμα; Όπως σαφώς αναφέρεται στο οπισθόφυλλο η Χριστίνα διαπράττει φόνο, τον οποίο εξομολογείται μόνο στην κόρη της.
Όλο το βιβλίο είναι ένας κόμπος στο λαιμό. Η άριστη περιγραφή της ψυχολογίας της Χριστίνας με έκανε να μπω πολλές φορές στη θέση της. Δεν τη λυπήθηκα, τη συμπόνεσα μόνο, για ολόκληρη της ζωή της που ήταν "ένα αριστερό πέταγμα", όπως πολύ ταιριαστά αναφέρει στο οπισθόφυλλο. 
Και φυσικά αναρωτιέμαι: τι θα έκανα εγώ αν ήμουν στη θέση της; Δεν ξέρω, πραγματικά. Ο σταδιακός εκφυλισμός της σχέσης της περιγράφεται τόσο αληθινά που πραγματικά το να καταφέρει να ξεφύγει έγκαιρα δεν ήταν πλέον επιλογή. Είναι εντυπωσιακό τελικά το πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να αφεθούν στις διαθέσεις αυτών που αγαπούν ακόμη και αν αυτό οδηγήσει στην καταστροφή τους. 
Η γραφή της κ. Ψάρρη είναι πανέμορφη. Η χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι πολύ όμορφη, το λεξιλόγιο πλούσιο. Οι χαρακτήρες όλων των ηρώων περιγράφονται πολύ σωστά και γενικά δεν μπορώ να βρω ψεγάδι στο βιβλίο. Ίσως μόνο κάποιες στιγμές η χρήση εξεζητημένου λεξιλογίου με προβλημάτισε, αλλά χωρίς αυτό να επηρεάσει στο ελάχιστο τη μοναδικότητα του κειμένου. 

Βαθμολογία 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Σύμφωνα με τους ιερείς της αρχαίας Ρώμης, το πέταγμα των πουλιών από τα αριστερά προς τα δεξιά ήταν κακός οιωνός.
Ένα αριστερό πέταγμα από την πρώτη κιόλας σελίδα, η ζωή της Χριστίνας. Ομολογεί στην κόρη της τον φόνο που διέπραξε και αφήνει στα χέρια της τη συνέχεια της ζωής τους, την αποκάλυψη ή όχι του τέλειου εγκλήματος. Ιστός αράχνης τα γεγονότα που διηγείται, αιχμαλωτίζουν μέσα τους έναν ποταμό αλήθειες, μια θάλασσα ενόχους.
Με λέξεις-λεπίδες, κατακρεουργεί τα ίδια της τα συναισθήματα αλλά και όλων εκείνων των ανθρώπων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αναπόδραστη δολοφονία την ανεξιχνίαστη, παραδεχόμενη πως, αν και πάσχει από εκ γενετής προσήλωση, κατάφερε να δραπετεύσει ακριβώς τη στιγμή που η μοιραία αρρώστια θα σκότωνε την ίδια.
Η συγκλονιστική συνέχεια του πρώτου βιβλίου της συγγραφέως «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι», στην οποία ο καθένας θα αναγνωρίσει κομμάτια της ψυχής του. Γιατί, όπως η κεντρική ηρωίδα αναφέρει, «στην αλλοπρόσαλλη πορεία του καθενός από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, ρίχτηκε μια ζαριά από έναν θεό χωρίς όνομα, ο οποίος μάλλον ήθελε να διασκεδάσει την ανία του».
Με γραφή λυρικά ερωτική και ταυτόχρονα σκοτεινά οργισμένη, διαβάζεται σαν αστυνομικό μυθιστόρημα ενώ δεν είναι, αναζητώντας τον νεκρό και όχι τον δολοφόνο.