Οι καιροί των παγετώνων - Fred Vargas

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το βιβλίο με απογοήτευσε φριχτά. Περίμενα να διαβάσω για τοπία της Ισλανδίας, ομίχλες, κρύο και άλλα τέτοια, αλλά διαδραματίζεται τόσο μικρο μέρος της πλοκής εκεί, που είναι σχεδόν ανύπαρκτο μπροστά στον κυκεώνα των πληροφοριών που κυριαρχούν στο βιβλίο και αφορούν τον Ροβεσπιέρο και την γαλλική επανάσταση.

Οι διάλογοι είναι τόσο εκτεταμένοι, οι πρωταγωνιστές λένε τόσα πολλά περιττά πράγματα που έπρεπε να διαβάζω πολλές φορές τον καθένα για να καταφέρω να φιλτράρω τις χρήσιμες για την πλοκή πληροφορίες και να αφήσω στην άκρη του μυαλού μου τις υπόλοιπες. Οι τόσο εκτεταμένοι διάλογοι οδηγούν επίσης σε μια εξαιρετικά αργή εξέλιξη της πλοκής- μιλάνε μεταξύ τους, ξεφεύγουν πολύ, πάρα πολύ σε όσα λένε και επί της ουσίας δεν γίνεται τίποτα. 

Επίσης, υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά ονόματα. Ολόκληρη ομάδα αστυνομικών που πλαισιώνουν τους δύο βασικούς, και επίσης αρκετοί ύποπτοι ή άτομα που δίνουν πληροφορίες. Είδα ότι είναι το 10ο της σειράς με τον αστυνόμο Άνταμσμπεργκ, ίσως αν είχα διαβάσει όλα τα προηγούμενα να είχα αφομοιώσει λίγο τουλάχιστον τα ονόματα των αστυνομικών και να μην ζοριζόμουν τόσο. 

Τέλος πάντων, δεν μου ταίριαξε καθόλου η συγγραφέας, κρίμα.

Βαθμολογία: Ας μην βάλω καλύτερα, δε θέλω, πάντως σίγουρα πολύ χαμηλή.

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Μια ηλικιωµένη γυναίκα βρίσκεται νεκρή στο µπάνιο της. Η αστυνοµία θα µπορούσε να οδηγηθεί στο συµπέρασµα πως πρόκειται για αυτοκτονία, αν δίπλα στο πτώµα της δε βρισκόταν χαραγµένο ένα παράξενο σύµβολο που θυµίζει λαιµητόµο. Δυο µέρες αργότερα, ένας εύπορος επιστήµονας βρίσκεται µε τη σειρά του νεκρός στο γραφείο του. Όλα τα στοιχεία θα οδηγούσαν ξανά στην αυτοκτονία, αν δε βρισκόταν και πάλι χαραγµένο δίπλα του το ίδιο σύµβολο. Η αστυνοµία, µε επικεφαλής τους επιθεωρητές Ανταµσµπέργκ και Ντανγκλάρ, βρίσκεται µπροστά σε µια σκοτεινή υπόθεση που θυµίζει, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ανταµσµπέργκ, «ένα κουβάρι από φύκια». Στην πορεία θα αποκαλυφθεί πως τα δύο θύµατα συνέδεε ένα κοινό µυστικό, ένα παλιό ταξίδι τους στην Ισλανδία, όπου και είχε διαδραµατιστεί µια φριχτή τραγωδία, ενώ και οι δύο σύχναζαν σε κάποιον πρωτότυπο όσο και παράξενο σύλλογο µε θέµα τη Γαλλική Επανάσταση...
Όσο περνά ο καιρός κι άλλα µέλη του συλλόγου αυτού δολοφονούνται, πάντα µε το σύµβολο της λαιµητόµου να βρίσκεται κρυµµένο κάπου εκεί κοντά.
Ποιος είναι ο πραγµατικός σκοπός της ύπαρξης αυτού του συλλόγου, επικεφαλής του οποίου είναι ο Φρανσουά Σατό, ανατριχιαστικά πιστό αντίγραφο του Ροβεσπιέρου, και τι είναι αυτό που ενώνει τους διαδοχικούς αυτούς φόνους µ’ εκείνο το τραγικό ταξίδι στην Ισλανδία;