Η βασική πρωταγωνίστρια είναι η Ζωή, η "τυχερή" όπως την αποκαλεί η οικογένειά της. Ο πατέρας της είναι ο καπετάν Σήφης Μανούσακας, ένας από τους σπουδαιότερους και πιο γενναίους αγωνιστές για την απελευθέρωση του νησιού. Τα χρόνια που ζουν είναι δύσκολα και επικίνδυνα. Ο σουλτάνος προσπαθώντας να διατηρήσει την εξουσία του επιτίθεται σε όποια εθνότητα του αντισταθεί, ενώ οι Έλληνες Χριστιανοί αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις για την ένωση με την Ελλάδα, μετρώντας συνεχώς θύματα.
Στο βιβλίο περιγράφονται πολύ σημαντικά ιστορικά γεγονότα που διαδραματίζονται την εποχή εκείνη, κάποιες φορές επιγραμματικά, κάποιες άλλες με τους ήρωες να συμμετέχουν στις εξελίξεις. Δεν υπάρχουν κουραστικές περιγραφές της ιστορίας, η έμφαση δίνεται κυρίως στις ενέργειες και τα συναισθήματα των ηρώων.
Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνει ο συγγραφέας στις σχέσεις και στην εμπιστοσύνη που υπήρχε ανάμεσα στους Κρητικούς. Οι άγραφοι νόμοι τιμής και καθήκοντος ήταν απαράβατοι, όποιος έβλαπτε ή προσέβαλε τους άλλους έπρεπε να τιμωρηθεί και δεν τον προστάτευε ούτε το όνομα και η καταγωγή του, ούτε ο βαθμός συγγένειας με τους υπόλοιπους. Ομολογώ ότι αρκετές φορές οι αντιδράσεις των πρωταγωνιστών με εξέπληξαν, ο τρόπος που αγνοούσαν τα συναισθήματά τους για το συλλογικό καλό περιγράφεται εντυπωσιακά.
Από την άλλη μεριά, περιγράφεται όμορφα και η αγάπη και η αλληλοβοήθεια που υπήρχε μεταξύ των κατοίκων της Κρήτης, κυρίως των εθνοτήτων που υπέφεραν από τη συνεχή απειλή των μουσουλμάνων. Πολύ ωραία δίνεται και η διαφορά στον τρόπο ζωής στην ύπαιθρο των Σφακιών και στην πόλη των Χανίων. Άλλες φορές ζήλευα την ελευθερία και τις μυρωδιές της άγριας φύσης των οροπεδίων κι άλλες φορές ζητούσα την ασφάλεια του αστικού τρόπου ζωής.
Γενικά, μου άρεσε ο τρόπος που με μετέφερε στην Κρήτη του τέλους του 19ου αιώνα, ήταν μια ωραία απόδοση της εποχής σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με ζωντανούς χαρακτήρες.
Βαθμολογία: 8/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Από πολύ νωρίς ο καπετάν Μανούσακας κατάλαβε πως η νεογέννητη κόρη του θα χρειαζόταν την προστασία του, αφού η γυναίκα του είχε χαθεί για πάντα. Αν μάθαιναν οι μουσουλμάνοι για την ύπαρξη αυτού του παιδιού, θα ήξεραν το αδύνατο σημείο του και θα κινδύνευαν και οι δυο. Έπρεπε να μεγαλώσει με άλλους γονείς. Η έμπιστή του είχε γεννήσει την ίδια εποχή το αγοράκι της. Αυτή μαζί με τον άντρα της θα μεγάλωναν τα παιδιά σαν δίδυμα.
Δεν χόρτασε το «κόρη μου» ο καπετάν Μανούσακας. Ακόμα κι όταν αναγκάστηκε να της ομολογήσει την αλήθεια, πως ήταν ο πατέρας της, έπρεπε να τη λογοδώσει με τον γιο του ανθρώπου που του έσωσε τη ζωή, να την αποχωριστεί και να τη στείλει στα Χανιά να σπουδάσει μέχρι το λύκειο. Μα και σαν τελείωσε και την περίμενε να γυρίσει για να τιμήσει την «κόκκινη κλωστή» και τον λόγο των καπεταναίων, η ζωή είχε αρχίσει να παίρνει έναν άλλον δρόμο… Έναν δρόμο που κανένας δεν περίμενε και κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει… Γιατί όλοι έκαναν το σωστό…
Όμως η μοίρα και ο έρωτας αλλιώς διατάζουν… Αλλού σε πάνε και αλλού σε φέρνουν… Κι όταν ορίζει η καρδιά τα πράγματα, οι άνεμοι και οι θύελλες ξεσπάνε πάνω στους ανθρώπους, χωρίς κανένας να μπορεί να προβλέψει το τι θα απογίνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου