Καλό μου παιδί - Romy Hausmann

Κοιτώ το βιβλίo. Στο εξώφυλλο βλέπω ένα σπιτάκι φτιαγμένο από ξυλομπογιές και έναν τίτλος, μια πρόταση, μια τρυφερή κουβέντα γονέα προς το παιδί του. Αντίθετα, στην πίσω μεριά, ένα οπισθόφυλλο που περιγράφει την απόλυτη βία. Φυσικά, από την πρώτη στιγμή που το είδα το ήθελα αυτό το βιβλίο, αγαπώ εξάλλου πολύ τα ψυχολογικά θρίλερ.

Η Λένα έχει απαχθεί και ζει σε μια καλύβα στη μέση του δάσους μαζί με τον απαγωγέα της και τα δυο τους παιδιά. Καταφέρνει να ξεφύγει, μαζί της έρχεται και το ένα από τα παιδιά, αλλά δυστυχώς η περιπέτειά της δεν τελειώνει σε αυτό το σημείο. Φυσικά δεν θα πω τίποτα περισσότερο για την υπόθεση, ακόμη και αυτά που έγραψα είναι μια περίληψη βασισμένη στο οπισθόφυλλο, θα σας αφήσω μόνους να ανακαλύψετε την εξαιρετική πλοκή της ιστορίας που έχει πλάσει η συγγραφέας.

Τρία διαφορετικά άτομα μας διηγούνται τα όσα συμβαίνουν, το καθένα με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο και μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο (τα κεφάλαια έχουν ως τίτλο το όνομα του ομιλητή ώστε να γνωρίζεις ποιος μιλάει κάθε φορά). Το κάθε άτομο περιγράφει την δική του πλευρά της ιστορίας και η πλοκή εξελίσσεται μέσα από τις περιγραφές τους. Και οι τρεις είναι βασικοί πρωταγωνιστές και παίζουν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Συνήθως ο ένας έρχεται να προχωρήσει την ιστορία από το σημείο που σταμάτησε ο προηγούμενος αλλά είναι πολλές οι φορές που ο ένας αφηγητής έρχεται να δώσει διευκρινήσεις σε κενά που έχει ο προηγούμενος και αφορούν σημαντικές πτυχές της ιστορίας.

Η συγγραφέας δεν έχει επικεντρωθεί τόσο στην ανάλυση των χαρακτήρων όσο στο να δώσει μια δεμένη ιστορία. Επικεντρώνεται ωστόσο πολύ στα συναισθήματα της Λένας, μας λέει κάθε στιγμή πώς νιώθει και προσπαθεί να αιτιολογήσει την κάθε της κίνηση και σκέψη. Το αν και πόσο το καταφέρνει αυτό, είναι λίγο θέμα προσωπικού γούστου και γνώσεων ψυχολογίας- για εμένα το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό, για την ακρίβεια δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια ενέργειά της που μου φάνηκε ακατανόητη ή απαράδεκτη.

 Όσον αφορά την ιστορία: έπεσα από τα σύννεφα αρκετές φορές με τις εξελίξεις. Μπράβο της για τους κύκλους που έκανε το μυαλό της όσο έγραφε τον σκελετό της πλοκής, το τελικό αποτέλεσμα βγήκε πολύ καλό. Ειδικά όταν σκέφτομαι τον περιορισμένο αριθμό ατόμων που λαμβάνουν μέρους στις εξελίξεις και τον επίσης περιορισμένο χώρο στον οποίο διαδραματίζεται η ιστορία, την σέβομαι ακόμη περισσότερο αφού οι εκπλήξεις ήταν δυσανάλογα πολλές.

Ο τρόπος γραφής της επίσης μου άρεσε, αφού η συχνή εναλλαγή αφηγητών με κρατούσε σε συνεχή περιέργεια ώστε να δω τι έγινε στη συνέχεια με την ιστορία που περιέγραφε ο καθένας. Η δομή του μυθιστορήματος, με τα πολύ μικρά κεφάλαια, λειτούργησε πολύ καλά. Σε κάποιες περιπτώσεις εκνευρίζομαι με τις συνεχείς διακοπές στη ροή της ιστορίας, αυτή τη φορά όμως συνέχεια έλεγα από μέσα μου ότι θα διαβάσω το επόμενο κεφάλαιο και μετά θα το κλείσω (έτσι διάβασα σχεδόν όλο το βιβλίο σε μια μέρα...).

Τέλος πάντων, το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, νομίζω ότι είναι ίσως το καλύτερο στο είδος του που έχω διαβάσει, οπότε με χαρά το συστήνω σε όλους τους οπαδούς των ψυχολογικών θρίλερ. 

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Και ονόμασε το φως Μέρα και το σκοτάδι το ονόμασε Νύχτα. Σαν τον Θεό.

Μια καλύβα χωρίς παράθυρα στο δάσος. Η ζωή της Λένα και των δύο παιδιών της υπακούει τους κανόνες του πατέρα: γεύματα, τουαλέτα, μελέτη, όλα είναι αυστηρά προγραμματισμένα και τηρούνται με επιμέλεια. Το οξυγόνο το παρέχει ένα σύστημα εξαερισμού, το φαγητό το παρέχει ο πατέρας και μόνο ο πατέρας, που προστατεύει την οικογένειά του από τους κινδύνους που ελλοχεύουν «εκεί έξω» και εξασφαλίζει ότι τα παιδιά του, γεννημένα στην αιχμαλωσία, θα έχουν πάντα μια μητέρα να τα προσέχει.

Μια μέρα η Λένα καταφέρνει να το σκάσει με ένα από τα παιδιά – αλλά ο εφιάλτης συνεχίζεται. Φαίνεται πως ο βασανιστής της θέλει να πάρει πίσω ό,τι του ανήκει. Κι έπειτα, δεν είναι καν σίγουρο ότι η Λένα είναι πράγματι η Λένα, η οποία εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη πριν από 14 χρόνια… Η αστυνομία και η οικογένεια της Λένα προσπαθούν απεγνωσμένα να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ – κομμάτια που δεν φαίνεται να ταιριάζουν μεταξύ τους…