Τελειώνοντας το βιβλίο, δύο είναι οι σκέψεις που κυριαρχούν στο μυαλό μου. Πόσο όμορφα η συγγραφέας οδήγησε σταδιακά στην κάθε αποκάλυψη που ήθελε να κάνει και ότι από αλλού ξεκίνησε την ιστορία και αλλού κατάληξε.
Στην αρχή, στις πρώτες του σελίδες μου φάνηκε μάλλον υποτονικό. Μιλούσε σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση για μια έξοδο του πρωταγωνιστή με τους δύο φίλους του, και ήταν γεμάτο από διαλόγους, κακεντρέχειες και λόγια μεθυσμένων αντρών. Μετά την επίθεση που αφήνει τον Τόμπι (τον πρωταγωνιστή) σοβαρά τραυματισμένο στο νοσοκομείο, γίνεται σαφώς πιο ενδιαφέρον αφού παρακολουθούμε τις επιπτώσεις που έχει αυτό το γεγονός τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχολογία του. Από τη μέση και μετά, όταν βρίσκουν το κρανίο μέσα στον κορμό ενός δέντρου στην αυλή του σπιτιού που μένει ο Τόμπι, η ιστορία ρέει πιο γρήγορα και το αστυνομικό κομμάτι αρχίζει πια να διεκδικεί κάποιο ρόλο στην πλοκή.
Πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο με αργή εξέλιξη, που όμως διαβάζεται πολύ εύκολα. Στην ουσία παρακολουθούμε τον Τόμπι ο οποίος αναγκάζεται να επαναπροσδιορίσει πολλά από όσα θεωρεί ως δεδομένα για την καθημερινότητά του, τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους ακόμη και τον χαρακτήρα του. Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που σιγά σιγά αποκαλύπτονται οι χαρακτήρες των βασικών προσώπων της ιστορίας- οι οποίοι ομολογώ ότι είναι από τους πιο ζωντανούς που έχω συναντήσει τον τελευταίο καιρό σε βιβλίο. Με εξέπληξε αρκετές φορές, δεν μπόρεσα φυσικά να μαντέψω το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία οπότε έμεινα πολύ ευχαριστημένη από τα όσα μας περιέγραψε η συγγραφέας.
Βασικά, αν και το βιβλίο ανήκει στην αστυνομική σειρά του εκδοτικού και η συγγραφέας χαρακτηρίζεται ως συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, προσωπικά άνετα θα μπορούσα να το κατατάξω στην κατηγορία των μυθιστορημάτων που το κοινωνικό τους κομμάτι υπερισχύει κατά πολλές βαθμίδες του αστυνομικού. Αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι μπορώ να το χαρακτηρίσω κοινωνικό… Είναι άγριο, σκοτεινό, γεμάτο από άσχημα γεγονότα και περιγραφές, και παρουσιάζει τη σκοτεινή πλευρά φαινομενικά καθημερινών ανθρώπων.. Εξάλλου νομίζω ότι ο σκοτεινός κήπος είναι ακριβώς αυτό, η άσχημη, κρυφή πλευρά του καθενός μας.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Ο Τόμπι ήταν ανέκαθεν τυχερός στη ζωή του. Ώσπου μια νύχτα όλα αλλάζουν. Μια βάναυση επίθεση τον αφήνει τραυματισμένο — δεν θα είναι πια ποτέ ο ίδιος άνθρωπος. Αναζητά καταφύγιο στο πατρικό του, ένα σπίτι γεμάτο όμορφες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια του και τα εφηβικά πάρτι με τα ξαδέλφια του. Λίγο μετά την άφιξή του εκεί όμως, στη γέρικη φτελιά του κήπου θα βρεθεί κρυμμένο ένα κρανίο. Και καθώς ο κλοιός των αστυνομικών αρχίζει να σφίγγει γύρω από την οικογένειά του, ο Τόμπι θα αναγκαστεί να επανεξετάσει όσα γνωρίζει για τους αγαπημένους του, για το παρελθόν του και, τελικά, για τον ίδιο.
Για ποιες πράξεις είμαστε ικανοί, αν δεν γνωρίζουμε πια ούτε τον εαυτό μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου