Το σανατόριο - Sarah Pearse

Άλλη μια φορά έπεσα θύμα του μάρκετινγκ. Δεν μου άρεσε το βιβλίο, όχι όσο περίμενα με βάση τα όσα διάβαζα για αυτό. Από τη μια το ωραίο εξώφυλλο, από την άλλη το οπισθόφυλλο που έταζε διάφορα, περίμενα πάρα πολλά από το βιβλίο και δυστυχώς δεν μου τα έδωσε. 

Ας αρχίσω λίγο λίγο να ταξινομώ τις σκέψεις μου, να δούμε τι θα βγει. Καταρχήν, αργεί πολύ να μπει στη δράση. Για πολλές σελίδες στην αρχή του βιβλίου αναλώνεται στο να μας μιλάει για την Έλιν (η πρωταγωνίστρια είναι αυτή, η ντετέκτιβ που δημιούργησε η συγγραφέας), το πώς αισθάνεται αυτή, το πόσο πολύ έχει ταραχτεί, το πόσο άσχημα νιώθει... και όλα αυτά επειδή φυσικά κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί στο παρελθόν της και την επηρεάζει μέχρι τώρα. Και είναι γεμάτο το βιβλίο, ειδικά στην αρχή, με αναδρομές στο παρελθόν της Έλιν και στο τραγικό αυτό γεγονός, σε κάθε αναδρομή επαναλαμβάνει όσα μας έχει πει πρωτύτερα και προσθέτει μια μικρή λεπτομέρεια. Με κούρασε πριν καν αρχίσει η δράση, ένιωσα πολύ έντονα ότι επαναλαμβάνεται, νομίζω θα ήταν πολύ καλύτερα αν απλώς έκανε λιγότερες αναδρομές και έδινε όλη την ιστορία κατευθείαν. 

Από τη στιγμή που ξεκινά η δράση είναι κάπως καλύτερο. Υπάρχουν κάποια σημεία που κάνει κοιλιά, υπάρχουν όμως και σημεία που η πλοκή προχωρά πιο γρήγορα οπότε ας πούμε ότι η κατάσταση κάπως ισοφαρίζεται. Θα ήθελα επίσης να είναι περισσότερο ατμοσφαιρικό, με περισσότερες περιγραφές των χώρων και του τοπίου γύρω από το ξενοδοχείο, τις βρήκα ελάχιστες, δεν κατάφερα να δημιουργήσω καμία εικόνα μέσα στο μυαλό μου. Επίσης, δεν μου άρεσε που κατά κύριο λόγο η περιγραφή του ξενοδοχείου (πρώην σανατορίου) είναι ότι ήταν πολύ φωτεινό. Το μόνο που μου έμεινε στο μυαλό από όλο το ξενοδοχείο ήταν αυτό, ότι είχε πολλούς γυάλινους τοίχους. Και μάλιστα, όλο αυτό το φως ερχόταν σε τέλεια αντίθεση με αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου για γκόθικ μυθιστόρημα. 

Τώρα που είπα σανατόριο: πραγματικά περίμενα να είναι πιο πολλές οι αναφορές στο σανατόριο ή στο παρελθόν του χώρου όπου διαδραματίζεται όλη η ιστορία. Δε λέω ότι δεν υπήρχαν, φυσικά και υπήρχαν, το σανατόριο μάλιστα παίζει και (κάποιο) ρόλο στην πλοκή. Υπάρχουν και κάποιες περιγραφές των μεθόδων που ακολουθούσαν για τη θεραπεία της φυματίωσης εκείνη την εποχή, όμως δεν μου ήταν αρκετές. Όχι για ένα βιβλίο που ονομάζεται "σανατόριο", ας ονομαζόταν "το γυάλινο ξενοδοχείο" ας πούμε και πραγματικά, δεν θα υπήρχαν μεγάλες διαφορές στη δομή του μυθιστορήματος και ούτε εγώ θα θύμωνα τόσο.

Γενικά; Δεν ήταν αυτό που περίμενα και αυτό είναι το πρόβλημά μου. Δεν ήταν "ένα εξαίσιο γκόθικ θρίλερ". Ήταν λίγο από σανατόριο και πολύ από σύγχρονο αστυνομικό, και μάλιστα με πολύ φως. Δεν είχε πολλή αγωνία, ούτε ένταση και όλοι ανεξαιρέτως οι πρωταγωνιστές μου ήταν αντιπαθείς. Πάντως τουλάχιστον είναι καλογραμμένο και διαβάζεται εύκολα και γρήγορα.

Βαθμολογία: 3 ή 4/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

ΔΕ ΘΑ ΘΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ…

Ένα πεντάστερο επιβλητικό ξενοδοχείο στις Ελβετικές Άλπεις. Ένα παλιό σανατόριο. Χωμένο στο χιόνι. Απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Μια αστυνομικός στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!

Όταν η ντετέκτιβ Έλιν Γουόρνερ λαμβάνει μια πρόσκληση από τον αποξενωμένο αδελφό της να γιορτάσουν τον πρόσφατο αρραβώνα του σε ένα χειμερινό θέρετρο, δεν μπορεί παρά να τη δεχτεί. Φτάνοντας όμως στο Λε Σομέ, εν μέσω μιας απειλητικής χιονοθύελλας, η Έλιν αμέσως νιώθει νευρικότητα.

Παρά το ειδυλλιακό σκηνικό, τόσο ο χώρος όσο και ο αδελφός της, Άιζακ, την αγχώνουν. Και όταν ξυπνούν, το επόμενο πρωί, η αρραβωνιαστικιά του έχει εξαφανιστεί. Ενώ η χιονοθύελλα μαίνεται αποκλείοντας την πρόσβαση στο ξενοδοχείο και η γυναίκα παραμένει άφαντη, οι ένοικοι του ξενοδοχείου

αρχίζουν να πανικοβάλλονται…