Είναι μερικοί συγγραφείς ρε παιδί μου που μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στην πένα τους, είναι σχεδόν αδύνατο να σε απογοητεύσουν. Σε αυτούς ανήκει η Τραυλού, η ποιότητα των βιβλίων της είναι εξαιρετική και κλείνοντας το τελευταίο βιβλίο της καταλήγω για άλλη μια φορά σε αυτό το συμπέρασμα.
Διαβάζω στο οπισθόφυλλο για ανθρωποαρχαιολόγους και αρχαιολογικές αποστολές, για μύθους και θρύλους, για Θεούς και ανθρώπους... Ξυπνάει αυτόματα όλη η αγάπη μου για την μυθολογία (όλων των λαών), νοσταλγώ τις ώρες που πέρασα σε αρχαιολογικά μουσεία αρχικά ως παιδί (ακούγοντας την φιλόλογο μαμά μου να μας εξηγεί όσα χρειαζόταν να ξέρουμε για τα εκθέματα) και τώρα ως γονιός (να εξηγώ με τη σειρά μου τη σπουδαιότητα των όσων έχουμε την τύχη να αντικρίζουμε). Από δίπλα φυσικά ξυπνά και η ζήλεια για όσους έχουν την τύχη να εργάζονται σε αρχαιολογικούς χώρους (η ατμόσφαιρα είναι πάντα διαφορετική, ήρεμη, μου δημιουργεί πολύ θετικά συναισθήματα). Ε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το διαβάσω αυτό το βιβλίο, με καταλαβαίνετε ε;
Εδώ, η συγγραφέας χωρίζει την ιστορία σε δύο μέρη. Στο παρόν, όπου γίνονται ανασκαφές στα Αλτάια Όρη από μια ομάδα αρχαιολόγων που προσπαθούν να βρουν αποδείξεις για την ύπαρξη των Αμαζόνων, και στο παρελθόν, την χρονιά που ξεκινά ο Τρωικός πόλεμος. Η κ. Τραυλού κατάφερε και με εντυπωσίασε και στις δύο εποχές, αγάπησα την Αίθρα και όλους τους άλλους πρωταγωνιστές.
Η Αίθρα και η ομάδα των αρχαιολόγων που συμμετέχουν στην ανασκαφή βρίσκουν έναν τάφο που όπως φαίνεται στεγάζει κάποιο σημαντικό πρόσωπο. Οι περιγραφές για την ανασκαφή και για τα ευρήματα είναι αρκετές για να πάρουμε μια ιδέα, το ίδιο και οι αναφορές σε μύθους, θρύλους ή ακόμη και νεότερα έγγραφα που παραπέμπουν στην ύπαρξη της φυλής των Αμαζόνων. Αν και στην αρχή, για όσες σελίδες περιγράφονται τα συναισθήματα και η απώλεια της Αίθρας η ιστορία κινείται αργά, όταν πια ξεκινά η ανασκαφή ανεβαίνουν οι ρυθμοί, η πλοκή γίνεται πιο γρήγορη και σαφώς πολύ ενδιαφέρουσα.
Όμως όσο καλή κι αν βρήκα την ιστορία που διαδραματίζεται στο σήμερα, όταν μεταφερόμαστε στα αρχαία χρόνια γίνεται πραγματικά δύσκολο να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Δεν μιλά πολύ για την καθημερινή ζωή των αρχαίων, η πρωταγωνίστρια εξάλλου είναι Ιέρεια και όχι απλή πολίτης. Μιλά με αρκετές λεπτομέρειες για τη ζωή των Αμαζόνων, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, για τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και με του Θεούς (τους δώδεκα Θεούς προφανώς) και είναι πολύ ωραίες όλες αυτές οι πληροφορίες έτσι όπως έχουν ενσωματωθεί στην πλοκή, αυτό όμως που βρήκα μοναδικά υπέροχο είναι ο τρόπος που η συγγραφέας έχει μπλέξει τους μύθους με την πραγματικότητα. Ένα μόνο θα πω: μας μεταφέρει λεκτικά σε ένα περιβάλλον που είναι φυσιολογικό να μετατρέπεται τακτικά μια γυναίκα σε ελάφι επειδή έτσι το θέλησε μια Θεά....
Επειδή μου είναι δύσκολο να μην αναφερθώ σε σκηνές από το βιβλίο που με εντυπωσίασαν και επειδή αν συνεχίσω να γράφω φοβάμαι ότι θα πω πράγματα που δεν πρέπει, θα σταματήσω εδώ. Όμως ειλικρινά, πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο που θα ικανοποιήσει όσους θέλουν να διαβάσουν ένα καλό κοινωνικό βιβλίο ή ένα βιβλίο που έχει αντλήσει το θέμα του από τη μυθολογία, είναι καλογραμμένο και η ιστορία του πολύ προσεγμένη από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Βαθμολογία: 9/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Λαγοκοιμήθηκε, και ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο της νόμιζε πως ξεπρόβαλε στο δωμάτιο η παράξενη ελαφίνα που είδαν στον δρόμο τους.
Ένας άγριος άνεμος ανάδευε ξανά το τρίχωμά της, παρότι ο χώρος ήταν κλειστός σαν κονσέρβα.
Κοιτάζονταν ακίνητες. Το χρώμα των ματιών του ζώου είχε την κοβαλτένια απόχρωση των δικών της ματιών.
Όταν όμως η Αίθρα έκανε να το χαϊδέψει, εκείνο αποτραβήχτηκε και πήρε τη μορφή μιας γυναίκας με παράξενα, έγχρωμα τατουάζ.
Η φιγούρα ενός ελαφιού ξεχώριζε ανάμεσά τους...
Έπειτα από τον θάνατο του γιου της, η αρχαιολόγος και συγγραφέας Αίθρα Μπάξερ βυθίζεται στο ποτό και την κατάθλιψη.
Όταν όμως της γίνεται η πρόταση από την ανθρωποαρχαιολόγο Άντριαν Μάγιορ να συμμετέχει σε μια αρχαιολογική αποστολή
στα Αλτάια όρη προκειμένου να αποδειχτεί πως οι Αμαζόνες ήταν πρόσωπα υπαρκτά, αποφασίζει να ενδώσει.
Μια κόκκινη κλωστή, ο πίνακας Πληγωμένο ελάφι της Φρίντα Κάλο, το νερό απ’ την πηγή των ελαφιών και το βοτάνι του θανάτου, μαζί με μια πλειάδα ηρώων που αλληλεπιδρούν σε παρόν και παρελθόν με διπλές ταυτότητες, δημιουργούν έναν ισχυρό ιστό μυστηρίου, προσφέροντας ένα απίστευτο ταξίδι στον χρόνο.
Ένα βιβλίο για μια εποχή όπου τα όρια ήταν ρευστά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον θρύλο, την ιστορία και τον μύθο, τους ανθρώπους και τους θεούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου